آقا امیرالمؤمنین‌علیه‌السلام: کودکی که به بیماری مبتلا می‌شود، درواقع #کفاره‌ای است برای پدر و مادرش... @alaviaat110 | الکافی،ج۶،ص۵۲

مردم گرفتار #کمبود ها هستند! اول‌روانشناس‌عالم،علی‌علیه‌السلام @alaviaat110 | نهج‌البلاغه،حکمت۳۴۳

کسی که فقط به نداشته هایش توجه کند؛ داشته هایش را به‌گند‌ میکِشد! خداوند به آدم‌ ابوالبشر فرمود: تمام بهشت و هر چه در آن است تا‌ابد در همه‌ی ابعاد در اختیار تو و همسرت است اما آن‌ یک درخت نه! شیطان، آدم‌ را اسیر نداشته هایش کرد و بقیه‌ی داشته‌هایش هم نداشته شد. [حدیث هم بعد مادی و هم روانی دارد]

از امیرالمومنین‌علیﷺ‌ پرسیدند: چه کسانی #غیبت میکنند، و همیشه پشت سر مردم حرف میزنند، و از بدگویی دیگران لذت میبرند؟! فرمود: ضعیف ها، عاجز ها، ناتوان ها! " الغیبه جُهدُ العاجِز " غیبت؛ انتهای تلاشِ یک‌آدم ناتوان است. @alaviaat110 | نهج‌البلاغه،حکمت۴۶۱

آقا امیرالمومنین‌علیه‌السلام: بزرگترین #بلا، نا امیدی است! @alaviaat110 | غررالحکم،حدیث۹۳۰

و اینکه بارالها؛ هیچوقت اجازه نده که هیچ بنده‌ای، به خاطر گناهانش از رحمتت نا امید شود..

رفیقِ روز سختی ‌..

حتی به کسی که به تو خیانت کرده، #خیانت نکن! _علی‌بن‌ابی‌طالب‌علیه‌السلام @alaviaat110 | غررالحکم،حدیث۶۳۸

کار از کار گذشته بود و مادر را از دست داده بودند. کف پای او را میبوسید، و با گریه میگفت: مادر، من پسرت حسینﷺ‌ هستم! قبل از اینکه قلبم پاره شود و بمیرم، با من حرف بزن... #اباعبدالله @alaviaat110 | مقتل‌مُقرّم،ص۲۳۵

نعمتی بهتر و بالاتر از #حضرت‌زهراسلام‌الله‌علیها میشناسید؟! امیرالمومنینﷺ‌ با همان امتحان شد... @alaviaat110 | اول‌مظلوم

آن روزها چهار سالش بود، مادر بیمارش را نگاه‌ میکرد، و با بغض در کنار اسماء زانو‌ی غم بغل گرفته بود. مادر او را صدا زد و‌ نزدیک رفت. فرمود: دخترم؛ این دو بقچه اى كه به تو میسپارم، يكى متعلق به دختر ابوذر غفارى است، و ديگرى برای خودت است! پیراهنی در آن گذاشته‌ام؛ مال حسین‌علیه‌السلام است! زینبم؛ آن را نگهداری کن، و بدان زمانی كه این پيراهن را از تو طلب کرد، زمان وصل و همراهى شما، به پایان رسيده است.. #اباعبدالله @alaviaat110 | بحرالمصائب‌،ج۳،ص۴۵_۴۶

آخر او فقط ۱۸ سالش بود؛ با حسرت به مزاری که خودش برای فاطمه‌اش ساخته بود نگاه میکرد و میفرمود: " سَرعانَ ما فرَّقَ بَینَنا " چقدر زود بین من‌ و تو #جدایی افتاد... @alaviaat110 | الکافي،ج۱،ص۴۵۸