کُلّ الاُلوهِ مِن رَشحِ اَمری تَاَلَّهت وَ کُلِّ الرُّبِوبِ مِن طفحِ حُکمی تَرَبَّت همه خدایان از ریزش فرمان من به خدایی رسیدند و همه پروردگاران از ظرف حکم من به مقام ربوبیت دست یافتند. (۲) خدا در اندیشه موحدان، بی نیاز است: «الله الصَّمَدِ؛ خداوند، بی نیاز است.» (توحید: ۲) در تعریف بهایی، این خدا، نه تنها بی نیاز نیست، بلکه برای رسیدن به بی نیازی سخت نیازمند است. به این جمله از میرزا حسین علی توجه کنید که در وصف یکی از یاران باب می نویسد: از آن جمله جناب ملا حسین است که محلّ اشراق شمس ظهور شدند. لولاهُ مَا استَوَی اللهُ عَلی عرشِ رَحمانِیَّتِهِ و ما استَقرَّ علی کُرسِیِّ صَمَدانِیَّتِهِ. پس اگر ملا حسین نبود، خدا نه بر عرش رحمانیت می توانست بماند و نه بر کرسی صمدانیت و بی نیازی استقرار می یافت. 📗۱- جی ای اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه: بشیر الهی، ص ۸۷، نسخه الکترونیک قابل دسترس در: سایت جامع آثار بهایی. 📗۲- حسین علی نوری، آثار قلم اعلی، ج ۲، ص ۳۳۶؛ نک: عباس افندی، مکاتیب، ج ۲، صص ۲۵۴و۲۵۵. 📗تحلیل و نقد بهائیت، علیرضا روزبهانی، صص۸۱-۸۲ #تحلیل_نقد_بهائیت #توحید_بهائیت 🆔 @alikhani_r