● سلمان فارسی از رسول خدا (صلّى الله عليه و آله) شنيدم دربارۀ حسن و حسين می فرمود: پروردگارا من آنها را دوست می دارم تو هم آنها را دوست بدار و هم دوستانشان را... و فرمود: هر که حسن و حسین را دوست بدارد من او را دوست می دارم و كسى كه من او را دوست بدارم خدا نیز او را دوست می دارد و كسى كه خدا او را محبوب بدارد به بهشت می برد... و كسى كه با آنها دشمنی کند من او را دشمن ميدارم و كسى كه مبغوض من باشد خدا او را مبغوض ميدارد و به جهنم می برد. الإرشاد / ترجمه ساعدی خراسانی ; جلد ۲ صفحه ۳۶۸ @alisokhan

● مباهات شنیدنی آقا امیرالمؤمنین با فرزندش امام حسین (سلام الله علیها) رسول‌خدا (ص) و ‌اميرالمؤمنين(ع) ، کنار هم نشسته بودند که حسین بن علی (علیه‌السلام) بر آن دو بزرگوار وارد شد. آقا اميرالمؤمنين علی (ع) عرض کرد: «یا رسول الله! کداممان نزد شما محبوب‌تر است؟ من یا حسین؟» بلافاصله‌ امام حسین (ع) عرض کرد: «پدرم! کسی که شرفش بالاتر باشد، نزد پیامبر، دوست داشتنی تر و از حیث منزلت به او نزدیکتر است.» حضرت ‌امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به فرزندش فرمود: «أتفاخرنی یا حسین؛ آیا با من مفاخره می‌کنی؟» امام حسین علیه‌السلام عرض کرد: «نعم یا أبتاه إن شئت... بلی! اگر مایل باشید»....  برای مطالعه به لینک زیر مراجعه نمایید: 🔺 https://fa.imamali.net/16413 @alisokhan

● مرحوم علامه حائری می نویسد: آقا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) از این رو او را “عباس” نامید که به شجاعت، شکوه، هیبت، قدرت و خشم او در پیکار با دشمنان آگاهی داشت. دشمنان در برابر او لرزه بر اندامشان می افتاد و صورت هایشان از ترس او، رنگ در می باخت. او قهرمانی بود که شجاعت را از پدرش به ارث برده بود و بینی گمراهان در برابر او به خاک مالیده می شد.» پس از نامگذاری حضرت عباس (علیه‌السلام) دست‌های آن حضرت را بوسیده و گریستند. حضرت ام‌البنین سلام‌الله‌علیها از آن حضرت دلیل گریه را سؤال کردند. ایشان فرمودند:«گویا می‌بینم که دست این کودک (یَومُ الطَّف ۱) در کنار رود فرات در یاری و حمایت از برادرش حسین از بدن جدا خواهد شد... _ معالی السبطین، جلد ۱، ص ۴۳۷ ___________________________ ١. «طَفّ»، نام سرزمين كربلا، به معناى سرزمين مرتفع و بلند است @alisokhan