✅تهدیدها و آسیب پذیری های امنیت ملی 🔹بر خلاف قدرت ملی که برخی از فرصتهای ملی و کسب امنیت را به ذهن متبادر می سازد، مبحث تهدیدها و آسیب پذیری های ملی، فقدان امنیت و ناامنی را در ملاحظات امنیت ملی یک کشور، مورد توجه قرار می دهد. جداسازی تاثیرات ملی از تهدیدها و یا آسیب پذیری های ملی کاری دشوار و حتی ناممکن می باشد. در واقع ترکیب این دو موضوع، سطح امنیت و ناامنی ملی را مشخص می سازد. آسیب پذیری وجه داخلی ناامنی و تهدیدها وجه خارجی آن است. بنابراین هرچه دولت با توجه به عوامل تاثیر گذار فراوان داخلی ضعیف تر باشد، در نتیجه از آسیب پذیری بیشتری برخوردار است. این مساله در افزایش تهدیدها علیه آن دولت نیز کاملاً تاثیر مستقیم دارد. در واقع آسیبی پذیری ممتد داخلی در نتیجه ضعف های درونی، موجب افزایش کیفیت و کمیت تهدیدهای بیرونی نیز می گردد. تعامل بیش از اندازه آسیب پذیری های درونی با تهدیدهای بیرونی در دولت های ضعیف به جایی خواهد رسید که عملاًنمی توان مرز چندان دقیقی میان دو حوزه آسیب پذیری ها و تهدیدها قائل شد. ضمن اینکه این تعامل باعث می گردد بسیاری از آسیب پذیری ها تبدیل به تهدیدهای ملی گردند؛ ولی توانمندی ملی و برخورداری از یک دولت قوی باعث می گردد، بسیاری از آسیب پذیری ها از فرصت کمی برای نمود یافتن برخوردار شوند و از سوی دیگر تهدیدهای بیرونی نیز تا حدود زیادی با توجه به قدرت درونی مورد جذب و هضم قرار گیرند. @amniatemeli

🎥 تصاویری از جلسه تیرماه سران تجزیه‌طلب کُرد با نماینده آمریکا و موساد @amniatemeli

✅استراتژی ملی و استراتژی امنیت ملی 🔹 هر کشوری برای پی گیری سیاست های امنیت ملی خود ناچار از داشتن درک روشنی از استراتژی ملی خود است. استراتژی ملی مجموعه ای از انتخاب های ملی است که با توجه به محدودیت ها و امکانات ملی به قصد نایل شدن به اهداف ملی تدارک می شوند. برای استراتژی ملی، دو زیر استراتژی در نظر گرفته می شود که عبارتند از: استراتژی توسعه ملی و استراتژی امنیت ملی. بر طبق این دیدگاه در استراتژی توسعه ملی، کشورها به تعقیب اهدافی می پردازند که متضمن رشد، توسعه، آبادانی و تکامل آنهاست، ولی در استراتژی امنیت ملی کشورها اهداف امنیتی و بقای خود را پی جویی می کنند. مرز کشیدن دقیق میان توسعه و امنیت، در برداشت های جدید امنیت ملی چندان واقعی به نظر نمی رسد، بدون آنکه معتقد باشیم که امنیت یعنی توسعه و توسعه یعنی امنیت، باید پیچیدگی های ارتباطی خاص این مفاهیم با یکدیگر را در شرایط جدید در نظر داشت. رویکرد »درون نگر« و نیز »بسیطنگر« در ملاحظات جدید امنیت ملی از اهمیت بسزایی برخوردار هستند. نگاه اجمالی به مباحث جدید امنیت ملی و نیز آثاری که بر استراتژی امنیت ملی کشورها تمرکز و دقت نظر دارند، کافی است تا جایگاه پراهمیت مسایل توسعه را در سیاست های امنیت ملی دریابیم. @amniatemeli

🎥این فیلم خطرناک را حتما ببینید تا بفهمید چطور ممکن است اعتراض چند فوتبالیست و سلبریتی به کشته شدن ۶۰۰هزار نفر ختم شود. @amniatemeli

✅مأیوس سازی 🔹مأیوس‌سازی برای براندازان بسیارضروری است، چرا که به واسطه فرآیند مأیوس‌سازی هرگونه اثر و تعادل ارزش‌ها و ایدئولوژی اساسی کشور هدف حذف می‌شود و قاعدتاً در فقدان هرگونه ایدئولوژی ملی منسجم و یکپارچه، کار نیروهای برانداز ساده‌تر می‌شود. اینکه ما در کنار ایدئولوژی اصلی و اولیه خود ایدئولوژی‌ها و نظرات دیگر را مطرح و پررنگ کنیم و از ایدئولوژی اصلی و بومی خود دور شویم، جزئی از خواسته‌های براندازان است. 🔸موفقیت فرایند براندازی در مرحله مأیوس‌سازی نیاز دارد که مانند یک خیابان یک طرفه باشد، یعنی کشور هدف فقط گیرنده ایده‌های کشور برانداز باشد. متاسفانه نادرستی ایده‌های بد، اغلب پس از مدت زمانی طولانی اثبات و آشکار می‌شوند که طی این زمان، بسیاری در کشور هدف آنها را جذب کرده و نگرش ها و رفتار خود را تغییر داده‌اند. بنابراین ملتی که ایدئولوژی ملی و بومی خود را نادیده می‌گیرد به طور خودکار آماده دریافت اندیشه‌ها و نقشه‌های کشور برانداز می‌شود. 🔹کشور هدف ناچار است برای تغییر جهت آینده خویش و بازگشت به ارزش‌های اساسی خویش، نسل جدیدی را با روحیه وطن پرستی و باور به عقاید ملی و دینی خود تربیت کند. هر لحظه کشور هدف این تصمیم را به طور جدی و عملیاتی بگیرد، حداقل 15 الی 20 سال طول خواهد کشید تا نسل جدیدی را با خصوصیات مورد دلخواه تربیت کند تا آنها دوباره کشور هدف را به قدرت و اقتدار دلخواه بازگردانند. اگر کشور هدف بتواند در فضایی از وحدت و همفکری غالب و تلاش گسترده مردمی قدم بردارد، می‌تواند این مدت زمان را کاهش دهد. سختی‌ها و فشارهای ملی مانند جنگ و ... برای ایجاد چنین فضاهایی یک فرصت محسوب می‌شود. وستانیوز @amniatemeli

🎥 مستند میراث آمریکایی مروری بر دستاوردهای بیست ساله ایالات متحده در افغانستان @amniatemeli

🎥ماجرای به دست گرفتن کنترل RQ-170 چه بود؟ 🔸13 آذر؛ سالروز دسترسی به مهمترین پهپاد جاسوسی آمریکا @amniatemeli

#آموزش_سیاسی 🔸 دولت رفاه ( Welfare State): بنا به تعاریف متعدد ، دولت رفاه دولتی است که سازمان‌دهی قدرت را آگاهانه برای تغییر نیروهای بازار، دست‌کم در سه جهت به کار می‌برد (تضمین حداقل درآمد، محدود کردن دامنه‌ی عدم اطمینان اجتماعی و خدمات اجتماعی) یا در تعریفی دیگر دولت رفاه در کنار خانواده و بازار یکی از سه منبع کنترل خطرات اجتماعی به شمار می‌آید با تنظیم حقوق و فعالیت‌های بخش خصوصی مانند تأمین اجتماعی، سلامت، آموزش و مسکن برای افراد و خانواده‌ی آنها. دولت های رفاه معمولا پنج مولفه دارند : 1- کالازدایی؛ این‌که حقوق بیکاری و قوانین کار تا چه حد بازار کار را محدود می‌کند. 2- نقش مکمل دولت ؛ این‌که دولت به چه میزان خدمات اجتماعی را به خانواده و بازار محول می‌کند و تا چه حد خود آن را به عهده می‌گیرد. 3- لایه‌بندی؛ این‌که خدمات اجتماعی به شکل نابرابر و بر اساس گروه‌بندی‌های شغلی و جایگاه اجتماعی توزیع می‌شود، یا برابر بر پایه‌ی حقوق شهروندی. 4- توزیع ثروت؛ تاثیر نظام مالیاتی بر توزیع ثروت در جامعه 5 -اشتغال کامل؛ دولت را از نظر جدیت در تدوین و اجرای سیاست‌های افزایش موقعیت‌های شغلی در نظر می‌گیرد. با در نظر گرفتن این پنج مؤلفه، دولت‌های رفاه در کشورهای پیشرفته‌ی سرمایه‌داری را به سه گروه تقسیم می‌کند: لیبرال، محافظه‌کارانه و سوسیال‌دموکراتیک دو عامل صنعتی شدن و گسترش دموکراسی از مهمترین عوامل ایجاد دولت های رفاه است . .دولت رفاه به معنی وجود سیاست های سنجیده و هوشمندانه ای در زمینه تأمین دست کم حداقل استاندارد زندگی برای همه و ارتقای برابری در فرصت های زندگی است و در آن هیچ تردیدی در زمینه ضرورت تمرکز همه نهادهای رسمی بر تأمین خدمات همگانی وجود ندارد. در ادبیات سیاسی موجود در زمینه دولت رفاه، تأکید بر دو اصل اساسی مورد ادعاست: تأمین خدمات رفاهی برای تضمین بقا در شرایط اقتصاد آزاد، و وجود دولت دموکراتیک. در این نظام دولت وظیفه دارد که امکانات بهداشتی درمانی، بیکاری و بازنشستگی، تأمین مسکن و خدمات آموزشی و مانند آن را از زمان تولد تا مرگ برای همه شهروندان تأمین کند. از آنجا که دولت رفاه دولتی است که در آن تأمین و بهبود رفاه عمومی وظیفه قانونی نهادهای قدرت بوده و در این نظام دولت به همه کسانی که به هر دلیل نتوانند هزینه های خود را تأمین کنند یاری رسانی می کند( این کار از طریق پرداخت مستمری -حداقل درآمد - و یا کمک های نقدی دیگر انجام می شود). منتقدان معتقدند که در دولت رفاه، علاوه بر ایجاد نابرابری، انگیزه لازم برای فعالیت اقتصادی از شهروندان گرفته خواهد شد و همچنین حق دخالت دولت در همه عرصه های زندگی شهروندان توسط دولت و تنگ شدن حیطه اختیار و آزادی شهروندان نتایج بدی برای جوامع نوین به دنبال خواهد داشت. منبع : کتاب سیاست اندرو هیود @amniatemeli

🎥آمار عجیب از مهاجرت ایرانیان| آشِ شور روحانی! 🔹آمارها گویاست که دولت روحانی در ۸ سال حضورش در مسند ریاست جمهوری چه کرد و حالا آن شکل مدیریت کشور، به صورت‌های مختلف، به ویژه میل به ترک وطن خودنمایی می‌کند. #تحلیل_روز @amniatemeli

✅امنیت و رویکرد نوین نظامی 🔹 چنین به نظر می رسد که شرایط و روند جهانی را به سمتی می کشانند که عملاً به تضعیف مقوله امنیت دسته جمعی از رهگذر توجه به فن آوری های جدید مربوط به سلاح های کشتار جمعی، منجر می شود. معنای این ادعا آن است که نیروی نظامی بر خلاف گمان اولیه هم چنان - ولی در قالبی غیر سنتی - در معادلات امنیتی ایفای نقش می کند. توجه به نقش های غیر سنتی نیروی نظامی از جمله محورهای اصلی مطالعات امنیتی در قرن حاضر است که می طلبد در کنار سایر ابعاد امنیت ملی مورد توجه قرار گیرند. لازم به تذکر است که در حال حاضر این اقدامات را قدرت های بزرگ، سازمان های فراملی، سازمان های منطقه ای و یا جنبش ها و گروه هایی که قادر به ایفای نقش موثر در عرصه بین المللی هستند قرار است بر عهده داشته باشند. اگر چه ایده فوق از سوی طیف وسیعی از اندیشه گران غربی اظهار و تایید شده است. به گونه ای که امروز از آن به عنوان یکی از اصول معادلات امنیت ملی یاد می شود اما نباید فراموش کرد که اکثر دولتمردان کشورهای جهان سومی و مستقل از این تفسیر که نوعی مداخله جویی را می رساند، انتقاد کرده و آن را مطابق با اصل مساوات واحدهای ملی در گستره بین المللی نمی دانند. @amniatemeli

✅نقش اساسی زنان در شکل‌گیری انقلاب اسلامی مستندی از فعالیت‌های سیاسی بانویی مجاهد و مبارز، که مورد تقدیر رهبر معظم انقلاب قرار گرفت برشی از مستند #بانوی_مبارز | بخش اول وستانیوز @amniatemeli

✅مطالعات امنیت ملی، قبل از جنگ سرد 🔹 این واقعیت که گفتمان امنیتی در فردای جنگ سرد وارد عرصه تازه ای گردیده است، از اجماع عمومی برخوردار می باشد. بر این اساس، مطالعات امنیتی جهت این که هم چنان بتواند جایگاه خود را حفظ نماید، مجبور شده تا از تمرکز سنتی خود بر تهدید، کاربرد و مدیریت نظامی صرف احتراز جسته، با تجربه نمودن برخی از تحولات بنیادین، به ابعاد و ملاحظات تازه ای در تعریف امنیت دست یابد. در همین دوران است که شاهد توسیع موضوعات امنیتی و طرح مسایل تازه ای از قبیل: بارانهای اسیدی، ایدز، پارگی لایه ازن، قاچاق مواد مخدر، نابودی منابع طبیعی، گرمی زمین، انفجار جمعیت، آلودگی آب و هوا و... می باشیم. اگر چه تصویر امنیتی ارایه شده به ظاهر تازه به نظر می رسد اما گمان بر این است که به جز توسیع موضوعی، تحول بنیادین دیگری صورت نپذیرفته و به دلایلی چند، جوهره امنیت هم چنان یک سان باقی مانده است: اول آن که: اگر چه جنگ سرد به پایان رسیده اما مویدات کمی برای اثبات این نکته وجود دارد که همکاری جهانی و عدم توسل به نیروی نظامی، جای گزین ملاحظات نظامی پیشین خواهند شد. به عبارت دیگر، نزاع غرب - شرق پایان یافته اما در عمل نزاع و جنگ هم چنان وجود دارد و هرگز از بین نرفته است. دوم آن که: ملاحظات امنیتی پیشین - که مبتنی بر عنصر نظامی گری است - در عرصه عمل هم چنان حرف آخر را می زند و بازی گران در ورای شعارهایی که بیان می دارند، هم چون قبل امنیت خود را با توجه به عنصر نظامی گری تعقیب می نمایند. سوم آن که: توسیع مفهومی ای که بدان اشاره شد، در واقع نتیجه تحولاتی بود که در موضوعات امنیتی، خود را در گستره مطالعات امنیتی، نشان می دهد. بنابراین در درون این حوزه تحول محتوایی خاصی رخ نداده است. در تطور تا اوایل دهه 1990 به این نتیجه می رسیم که حوزه مطالعات امنیت ملی تحت تاثیر گرایش های اثبات گرایانه حاکم بر حوزه مطالعاتی مادر - یعنی حوزه روابط بین الملل - در ابتدا گرایش زیادی به مولفه های کمی در معادلات امنیتی دارد که نمونه آن را می توان توجه به رویکرد صرفاً نظامی در تحصیل امنیت برای کشورها - از سوی دولت مردان - مشاهده کرد. واقع امر آن است که به رغم تمامی تحولات مهمی که در حوزه امنیت ملی در این دوره شاهد آن بوده، ماهیت سلبی آن همچنان باقی مانده و تا پایان جنگ سرد این ویژگی حضور و استمرار دارد. البته این نتیجه نافی تحولات مثبتی که در این دوره رخ داده نمی باشد؛ تحولات قابل توجهی چون، رهاسازی رویکرد تک بعدی نظامی گرا و عطف توجه به مقوله کلان تر نزاع و ستیز و در نهایت رسیدن به این حقیقت که امنیت چهره ای چند بعدی دارد و نمی توان آن را در بعدی واحد (چون نظامی) تحدید کرد. حاکمیت این بینش تازه است که تولید حجم قابل توجهی از متون مربوط به مطالعات امنیت ملی را به ارمغان می آورد که در آن ها اقتصاد، محیط زیست، مسایل فرهنگی و فکری، سیاسی، جغرافیایی و... به مثابه ابعاد نوینی از امنیت ملی به بحث و بررسی درآمده اند. رویکرد چند بعدی اوج مطالعات امنیت ملی در این دوران را شکل می دهد که با ورود به دوران پس از جنگ سرد و طرح دیدگاه های انتقادی، اصلاح و تکمیل می گردد. بر این اساس تعجب آور نیست اگر مشاهده می شود که عمده بحث های امنیتی در این دوران پیرامون مقوله محوری نزاع می باشد. @amniatemeli