حکایت؛ حاج سید هاشم حداد مادر زنی داشت که بسیار پرخاشگر و تندخو بود و بسیار ایشان را اذیت می کرد.
مرحوم سید هاشم روزی به خدمت علامه قاضی می رسد و می گوید: آزار زبانی و کارهای مادر زنم، بیش از حد زیاد شده است و صبر من نیز تمام گردیده، می خواهم که اجازه بدهید، زنم را طلاق دهم.
ایشان فرمودند: آیا با همسرت مشکلی داری؟ گفتم: خیر.
فرمودند: هرگز راه طلاق نداری، برو و صبر پیشه کن، تربیت تو با صبر در مقابل مادر زنت می باشد، این جریان گذشت و بنده طبق دستور استاد عمل می نمودم؛ تا اینکه یک شب تابستانی که خسته و گرسنه و تشنه به منزل آمدم؛ مادر زنم از شدت گرما لب حوضچه نشسته و بر روی پاهایش آب می ریخت، با ورود من، ناسزا و فحش شروع شد، بنده هم تا این وضعیت را دیدم، داخل اتاق نرفتم و از راه پله ها به سوی بام حرکت نمودم، ولی او دست بردار نبود صدایش را همین طور بلند و بلندتر می کرد تا حدی که همسایه ها نیز می شنیدند.
صبرم تمام شد و خواستم چیزی بگویم که یاد کلام استادم افتادم، بی آنکه جوابی بدهم، به پایین آمده و از خانه خارج شدم، در کوچه و خیابان بدون هدف و ناراحت می گشتم؛ ناگهان حالتی نورانی برایم پیش آمد و دری بر رویم باز شد و احساس سبکی و راحتی کردم و دیگر غمناک و ناراحت نبودم.
این حالت در کربلا برایم پیدا شد و این توفیق معنوی برایم ایجاد نشد، مگر به خاطر تحمل و صبر و اطاعت از استاد، که اگر نبود این صبر و بردباری، آن غمناکی ها و پریشانی ها همچنان ادامه داشت .
بدیها به صبر از مهان بگذرد سر مرد باید که دارد خرد
با اقتباس و ویراست از کتاب روح مجرد
اخلاق در خانه:
مهارت سوم: حلم و پرهیز از شتاب زدگی
همسرت را زود مجازات نکن و در برابر خطای او بردباری پیشه کن و به مهلت بده و بال رحمت خود را بر سرش بگستران و احسان و لطفت را در حق او تمام کن. بدان که تمامی گرفتاری های معنوی ریشه در انیّت و خودبینی دارد تا خدا خواه و خدا بین نشوی به کمال نخواهی رسید. پس باید انصاف کنی و رحم کنی و مهلت دهی و بگذری تا خدای مهربان هم به تو رحم کند و مهلت دهد و درگذرد.
📍مرحوم آیت الله ممدوحی
روزی در محضر مرحوم علّامه
طباطبایی بودیم که یکی از دوستان حاضر در آن جلسه این بیت عارف
شیراز را زمزمه کردند
کاروان رفت و تو در خواب و بیابان
در پیش
کی روی؟ ره ز که پرسی؟ چه کنی؟
چون باشی؟
یکباره مرحوم علّامه دست در مقابل صورت گرفت و سخت گریست و در حالی که شانه‌هایش به شدت تکان می‌خورد، با خود زمزمه فرمود:
«کی روی؟ ره ز که پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟»
گویا آن کس که در بیابان از کاروان بازمانده و راه نمی‌داند، خود او است
آن گریه قلب حاضران درجلسه را چنان به آتش کشید که هرگز شعله آن در جانشان به سردی نمی‌گراید
رَحِمَهُ اللّهُ وَاَنْزَلَه فِی جِوارِ قُرْبِهِ
🔸نقش اساسی رضایت پدر و مادر در سلوک راه خدا🔸
آیةالله حاج سیّدمحمّدصادق حسینی طهرانی مدّظلّه العالی
♦️...هر چه نماز بخواند، هرچه عشقش زیاد باشد، هر چه توجّهش زیاد باشد، مراقبه اش خوب باشد، امّا تا ته دل پدر و مادر شاد نباشد کار درست نخواهد شد؛ باید دل پدر و مادر را شاد کرد.
📚«گلشن أحباب» ج ۱ ص ۱۰۴
