🔴 پیش بینی دقیق مدیر حوزه‌های علمیه در خردادماه ۱۴۰۲ در موضوع عواقب ساخت منازل آپارتمانی در نامه به رئیس‌جمهور -سیاست‌گذاری و اجرای طرح نهضت ملی مسکن نیاز به بازنگری فوری و تدبیر حکیمانه جنابعالی دارد و در صورت ادامه اقدامات دولت به روال گذشته، بیم آن می‌رود عواقب ناخوشایندی در زمینه نارضایتی گستردۀ اجتماعی بروز نماید. -اگر با تغییر رویکرد آپارتمانی به ویلایی (یک یا دو طبقه) موافقت میشد، شرایط برای خانه‌دار شدن مردم (بویژه دهک‌های پایین جامعه) تسهیل و تسریع می‌گردید -در اسرع وقت نسبت به احیای منضبط زمین و واگذاری گستردۀ آن به مردم دستورات مقتضی را صادر فرمایید 🌍 #انتشار_حداکثری_با_شما 🌐 به عصــــای موســــی بپیوندید👇 🕎 @mosesom

" خانه/تقویم عبری/جشن پوریم و ماه آدار جشن پوریم و ماه آدار تقویم عبری نظری بدهید 1,929 بازدید ماه آدار [تقریباً مطابق با ماه اسفند] که در چهاردهم آن جشن پوریم قرار می‌گیرد پرشور و شادی‌ترین ماهِ سال یهودی است. آن‌چنان که تلمود می‌گوید: «وقتی که ادار فرا می‌رسد باید بسیار شادمانی کرد». (۱) [تولد و رحلت حضرت موسی] بنا به سنّت یهود، تولد و نیز مرگ [حضرت] موسی در هفتم ماه ادار واقع شده است. (۲) رسم است که افراد یهودی دست‌اندرکار امور کفن و دفن که به آن‌ها حِبرا قَدیشا (۳) می‌گویند در طیّ آن روز روزه می‌گیرند و با فرارسیدن شب، روزه‌ی خود را با سوری پر تشریفات به پایان می‌رسانند. از آن‌جا که مطابق تفسیر یهودیِ گزارش کتاب مقدس از مرگ [حضرت] موسی، خدا خود به دفن موسی اقدام کرده [!!] و «کسی محل دفن او را نمی‌داند» (۴) برپایی مراسمی نیز به یادبود سربازان یهودی‌ای که قبرشان ناشناخته است در این روز رسم شده است. [جشن پوریم] در بیشتر جاها جشن پوریم در چهاردهم آدار انجام می‌شود، اما در شهرهایی که دارای سابقه‌ای مرتبط با دوران یهوشوع [یوشع بن نون، جانشین حضرت موسی] هستند و در پیشینه‌ی آن‌ها یاد شده است که دارای دیوار بوده‌اند، پوریم را در پانزدهم آدار جشن می‌گیرند. دلیل این امر آن است که، هم‌چنان‌که در «کتاب استر» (۵) آمده است، یهودیان شوش، پایتخت پارس، در روز پانزدهم جشن می‌گرفتند؛ ساکنان شهرهای یادشده نیز همین‌گونه عمل می‌کنند تا شهرهای قدیم اسرائیل کوچک شمرده نشوند. احتساب تاریخ شهرهای دیواردار از زمان یهوشوع را بدین دلیل دانسته‌اند که در واقع در روزگار اسارت بابلی، که زمان وقوع داستان پوریم است، شهرهای اسرائیل در حال ویرانی به سر می‌برده‌اند. (۶) [تعنیت استر] روز پیش از پوریم روزه‌ای می‌گیرند معروف به تعنیت استر، یعنی روزه‌ی استر، که در همه‌جا در روز سیزدهم آدار و به یادبود روزه‌ای انجام می‌گیرد که پیش از زمان ملاقات استر با پادشاه (۷) از سوی خود استر و دیگر یهودیان به مدت سه روز به‌جا آورده شده بود (۸). این روزه‌ی خاص در تلمود ذکر نشده است و پیش از دوران گائون‌ها [۹] نشانی از آن در دست نیست. [احکام پوریم] پوریم، مانند حنوکا، یک عید اصیل یا یوم طوو [۱۰] نیست و اگرچه معمولاً از کار کردن در این روز نهی می‌شود، اما کار کردن مجاز است. (۱۱) امور عمده‌ی این روز عبارت‌اند از: * خواندن مگیلا (۱۲) یک‌بار در شامگاه و یک‌بار نیز در طول روز؛ * اضافه‌کردن دعایی خاصِ پوریم در نماز؛ * خیرات‌کردن به محتاجان؛ * فرستادن هدایای خوراکی برای [خویشان،] دوستان یا همسایگان؛ * و غذای عید که باید آن را در عصر صرف کرد. هم‌چنین به یهودیان توصیه شده است که آن‌قدر مشروبات الکلی مصرف کنند که دیگر برایشان تمایزی میان «درود بر مردخای» (قهرمان داستان پوریم) و «مرگ بر هامان» (نقش منفی آن داستان) باقی نماند!! ↑ شرابخواری و بدمستی یهودیان در جشن پوریم ↓ برخی از مراجع، این خواسته را به معنای لفظی حقیقی آن تفسیر نمی‌کنند، بلکه می‌گویند کافی است اندکی بیش از معمول نوشیده شود و سپس باید خوابید تا بدین‌ترتیب نتوان تمایز میان مردخای و هامان را درک کرد. (۱۳) [۱۴] ↑ آثار نوشیدنِ «اندکی بیش از معمول»! مشروبات الکلی در پوریم ↓ این مسأله که یهودیتی که در عموم موارد، در آیین‌ها و مناسک خود از لحنی متین برخوردار است [!!] چرا باید مشتمل بر چنین توصیه‌ای باشد که قوه‌ی تشخیص آدمی را کور می‌کند، در مکتوبات هلاخایی [۱۵] و کابالایی به تفصیل شرح داده شده است. به نظر برخی، مصرف نوشابه‌های الکلی به نشانه‌ی آزادی یهودیان در داستان پوریم است، [!!] آن‌چنان که در جشن‌های نوشانوش مختلفی که پادشاه پارس نیز در آن‌ها شرکت داشته است، حکایت از همین قرار بوده است. اما کسانی دیگر، بر جنبه‌ی عرفانی‌تری تأکید می‌ورزند. یعنی: از میان رفتن تمایزی که در جهان عادی روزمره میان خیر و شرّ، و مثلاً مردخای و هامان برقرار است و رسیدن به مرحله‌ای که ناسازها با هم متحد می‌شوند. [!!] [کارناوال‌های پوریم] گرداگرد این خواسته‌های هلاخایی مجموعه‌ای از آداب رشد کرده است که حال و هوایی بسیار کارناوال‌گونه به پوریم داده است. یهودیان، نقاب و لباس مبدّل می‌پوشند، و مردان و زنان، با آن‌که در حالت عادی ممنوع است، جامه‌های یکدیگر را بر تن می‌کنند. بچه‌ها با لباس‌های مبدّل و در حالی‌که به اجرای نقش‌هایی معمولاً متناسب با محتوای داستان استر می‌پردازند، از خانه‌ای به خانه‌ی دیگر می‌روند و برای امور خیریه پول جمع می‌کنند. این کار به نمایش پوریم (۱۶) معروف شده است. دانش‌آموزان برای معلمان خویش هجویه می‌نویسند و از تعالیم یهودی تفسیرهای خنک و خنده‌داری ارائه می‌دهند. هرگاه در خواندن مگیلا از هامان یاد می‌شود جمعیت حاضر به سر و صدا و پایکوبی پرداخته، برای تحقیر نام هامان تا آن‌جا که می‌توان

ند شلوغ می‌کنند. معمولاً در این روز کلوچه‌هایی سه‌گوش و پر از خشخاش که بین مردم به «گوش هامان» (یا در زبان بودایی به هامان‌تاش (۱۷)) معروف‌اند صرف می‌شود. [پوریم؛ جشنی عامیانه و غیردینی] در میان جشن‌های یهودی، پوریم ذاتاً از همه غیردینی‌تر است، زیرا در کتاب استر اشاره‌ی مستقیمی به خدا دیده نمی‌شود. همچنین پوریم جشنی بسیار عامیانه و مردمی است. در [سرزمین‌های اشغالیِ موسوم به] اسرائیل جدید، پوریم به شکل کارناوالی ملّی جشن گرفته می‌شود که در آن سکّوهای نمایشی بزرگی به‌دنبال هم در خیابان‌های تل‌آویو به‌راه می‌افتند. کارت پستال قدیمی جشن پوریم [پوریم در سال‌های کبیسه] در سال کبیسه یهودی، یک ماه اضافی پس از آدار در تقویم گنجانده می‌شود که به آدار شِنی (۱۸) (یعنی: آدار دوم) معروف است. در چنین وضعیتی، در واقع همین ماه اضافی ماه آدار شمرده می‌شود و پوریم را در طیّ آن جشن می‌گیرند. منبع: کتاب «باورها و آیین‌های یهودی»، نوشته: «اَلن آنترمن»، ترجمه: «رضا فرزین»، انتشارات دانشگاه ادیان و مذاهب، چاپ پنجم، پاییز ۱۳۹۸، ص۲۸۵-۲۸۷. با توضیحات اندیشکده مطالعات یهود. پی‌نوشت‌ها: * تذکر: توضیحات مابین [] در متن مقاله، از اندیشکده مطالعات یهود است. ** تذکر: پی‌نوشت‌هایی که شماره‌ی آن‌ها داخل پرانتز () آمده از مؤلف، و پی‌نوشت‌هایی که شماره‌ی آن‌ها داخل کروشه یا قلاب [] آمده از اندیشکده مطالعات یهود است. (۱) TB Taanit 29a. (۲) Tosefta Sotah 7. (۳) chevra kadisha. (۴) کتاب مقدس، سِفر تثنیه، باب۳۴، آیه۶. (۵) کتاب مقدس، کتاب استر، باب۹، آیه۱۸. (۶) TJ Megillah 1:1. (۷) خشایارشای اول هخامنشی (۸) کتاب مقدس، کتاب استر، باب۴، آیه۱۵. [۹] گِئونیم (نوابغ)، حکیمان دورانِ پس از تألیف تلمود بودند که از اواخر قرن ششم تا قرن سیزدهم میلادی فعالیت می‌کردند و به‌خصوص در دو یِشیوا (حوزه و دانشسرای مذهبی) به‌نام «سورا» و «پومبِدیتا» در بابل تمرکز داشتند. به‌مرور زمان، لقب «گائون» (نابغه)، به دانشمندان زبده‌ی تورات اطلاق شد./ واژه‌های فرهنگ یهود، منشه امیر، چاپ اورشلیم، ۱۹۷۷، ص۲۰۶. [۱۰] یوم طوو یا یوم طوب (روز فرخنده – روز نیکو)، لقبی است جهت اعیاد یهود و به‌خصوص سه عید «پسح»، «شاووعوت» و «سوکوت» و هم‌چنین «روش هشانا». در این ایام، انجام کار (مثل روز شبات) ممنوع می‌باشد./ واژه‌های فرهنگ یهود، منشه امیر، چاپ اورشلیم، ۱۹۷۷، ص۲۵۳. (۱۱) TB Megillah 5b, Shulchan Arukh: Orach Chaim 691:1. (۱۲) مِگیلا، اصطلاحی است که از نام طومار دست‌نوشته‌ی کتاب استر گرفته شده است. (۱۳) TB Megillah 5b, Shulchan Arukh: Orach Chaim 695:2. [۱۴] این توجیهات، نمونه‌ی است از کلاه‌شرعی‌های علمای یهود (مانند ماهی‌گیری روز شنبه) و مصداق بارزی از تحریف معنوی. (یعنی علمای یهود، دستورات تحریف‌شده‌ای همانند «نوشیدن زیادِ مشروبات الکلی» را نیز، توجیه و تحریف می‌کنند! به عبارت دیگر: ابتدا دسته‌ای از نویسندگان کتاب مقدس با «تحریف لفظی» آن، دستور نوشیدن مشروبات الکلی، آن‌هم به میزان زیاد را در کتاب مقدس وارد کرده‌اند، سپس عده‌ای دیگر از عالمان یهودی، با «تحریف معنوی»، آن دستور را توجیه کرده‌اند!!) [۱۵] هَلاخا (شریعت)، نام مهم‌ترین قسمت تلمود است و اشاره دارد به مجموعه‌ی قوانینی که حقوق یهود را در همه‌ی امور زندگی اجتماعی و فردی تشکیل می‌دهد. [مانند فقه در اسلام] همه‌ی اصول هلاخا در دو کتاب «میشنِه تورا» (اثر هارامبام) و «شولحان عاروخ» نقل شده است. تفسیر هلاخا تنها به‌عهده‌ی حاخام‌ها و قضات شرع است./ واژه‌های فرهنگ یهود، منشه امیر، چاپ اورشلیم، ۱۹۷۷، ص۲۴۵-۲۴۶.

💠 مسئولین مملکت 44 سال در غفلت بهرام بیضایی به صراحت از بهائییت تبری نمی جوید و دو لایه پاسخ می دهد بعد اجازه دادید روز واقعه بسازد و طیف گسترده ای از هنرمندان را مجذوب خود نمود حال از استنفورد آمریکا بعد از واقعه 1401 شروع به درو کردن کاشته های خود کرد باز عده ای بی تدبیر و غیر متخصص در وزارت ارشاد برای این مزدور فرش قرمز پهن می کنند ؟ واقعا باعث تاسف است سایت | کانال تلگرام | ایتا | آپارات| گروه تلگرام|اینستاگرام |فیسبوک|وبلاگ|توئیتر| ✅✅

خدایگان جنایت و کشتار (۱) باروخ گلدشتاین در ۲۵ فوریه ۱۹۹۴ (۶ اسفند ۱۳۷۲)، مصادف با روز پوریم در اسرائیل، دکتر باروخ کاپل گلدشتاین (۱) که به‌عنوان پزشک در ارتش اسرائیل خدمت کرده بود و از نوادگان حاخام شنئور زلمان لیادی (۲) مؤسس نهضت خباد لوباویچ (۳) به‌حساب می‌آمد، در خلال نماز وارد مسجد آرامگاه پدران [مسجد حضرت ابراهیم (۴)] در شهر الخلیل می‌شود و ۲۹ مسلمان را کشته و ۱۲۵ نفر دیگر را زخمی می‌کند (۵). باروخ گلدشتاین نقاشی از شهر الخلیل یا حبرون مسجد ابراهیمی (آرامگاه حضرت ابراهیم) در الخلیل گلدشتاین با سلاحی خودکار دست به این جنایت می‌زند. در نهایت، نجات‌یافتگان حادثه سرانجام او را از پا در می‌آورند. باروخ گلدشتاین تروریست افراطی یهودی در جریان تحقیق در خصوص این حادثه، دو محافظ ارتش اسرائیل شهادت می‌دهند که گلدشتاین به‌تنهایی عمل نکرده بود و حتی اسلحه‌ای که در دست او پیدا شده بود، با سلاحی که هنگام ورود به مسجد در دست داشت، فرق می‌کرد. با وجود این هیئت تحقیق در گزارش خود اعلام می‌کند که گلدشتاین به تنهایی دست به این اقدام زده است! (۶) کمی بعد از این حادثه، مزار گلداشتاین به محل زیارت بسیاری از یهودیان تبدیل می‌شود. در واقع شورای مذهبی محله کریات اربع (۷)، محل دفن گلداشتاین را بنای یادبود اعلام کرده، در آن‌جا قبرستان احداث می‌کند. حامیان این طرح، پیاده‌رو، نورافکن، قفسه‌ی حاوی ادعیه و پایه‌ی ستون‌های آذین‌بندی شده با شمع را در محل مزار او نصب می‌کنند. بر روی سنگ قبر گلدشتاین نوشته شده است: «در این‌جا قدیس دکتر باروخ کاپل گلدشتاین آرمیده است. خداوند این مرد پرهیزگار و مقدّس را بیامرزد. خداوند انتقام خون او را خواهد گرفت؛ اویی که جان خود را تقدیم یهودیان، دین یهود و سرزمین یهود کرد. دستان او بی‌گناه و قلبش پاک است. او در چهاردهم ماه آدار سال ۵۷۵۴ عبری، مصادف با روز پوریم، در راه خدا به شهادت رسید.» حاخام یاکوف پرین (۸) فقط دو روز بعد از جنایت گلدشتاین می‌گوید: «یک میلیون عرب، ارزش ناخن یک یهودی را ندارند.» حاخام اسحاق گینزبرگ (۹) یکی دیگر از رهبران روحانی یهودی که ریاست مدرسه‌ی تلمودی Yeshiva Yossev kever در شهر نابلس را برعهده دارد، از کشتار وحشیانه‌ی گلدشتاین تمجید و تعریف می‌کند و این اقدام را «تحقق شماری از فرامین شریعت یهود» می‌نامد و می‌افزاید: «انتقام از غیریهودیان و نابودی آنان که از ذریه‌ی عمالیق هستند و تطهیر نام مقدس، جزء آن دسته از اعمال شایسته‌ای است که گلدشتاین به آن دست زده است.» تروریستی كه قبرش زیارتگاه یهودیان شد! پی‌نوشت‌ها: ۱. Baruch kappel Goldstein باروخ گلدشتاین یک یهودی تندرو و یکی از شاگردان «مئیر کاهان» بود که نسلی از قاتلان و جانیان را تربیت کرده و به سراسر جهان فرستاد تا همه فلسطینیان و مسلمانان را به قتل برسانند. درباره‌ی مئیر کاهان بنگرید به: https://jscenter.ir/other-topics/jewish-celebrities/3706 ۲. Shneur Zalman of Liadi ۳. Chabad Lubavitch جنبش مذهبی خباد یک جنبش حسیدی یهودی است که از عمر آن بیش از دو قرن می‌گذرد. این جنبش در اقصی نقاط دنیا فعالیت دارد و درصدد ترغیب یهودیانِ بی‌توجه به آموزه‌های دینی یهود به مراعات احکام و دستورات تورات و تلمود است. مرکز فعالیت‌ها و رهبری این جنبش بعد از جنگ جهانی دوم از اروپای شرقی به آمریکا منتقل شد؛ در آنجا، دامنه فعالیت‌ها و ساختار سازمانی این جنبش رشد چشمگیری یافت و فعالیت‌های آن سمت و سویی بین‌المللی پیدا کرد. این جنبش مذهبی با نفوذی که در ارکان قدرت در ایالات متحده آمریکا دارد به‌عنوان بازوی فرهنگی صهیونیسم بین‌الملل فعالیت دارد و مراکز متعدد آن در اقصی نقاط دنیا به‌عنوان مکان‌های امنی برای فعالیت‌های جاسوسی سرویس‌های امنیتی رژیم صهیونیستی به شمار می‌روند. ۴. Cave of the Patriarchs (Arabic: al-Haram al-Ibrahimi) مسجد ابراهیمی یا حرم ابراهیمی شریف، از جمله مکان‌های مقدس در میان مسلمانان محسوب می‌شود، این مسجد در شهرک قدیمی الخلیل در جنوب کرانه باختری واقع شده است. بنای مسجد ابراهیمی شبیه مسجدالاقصی است و اطراف آن با یک دیوار بزرگ سنگی محصور شده است که طول آن به ۷ متر می‌رسد. بنا به برخی روایات در این مسجد، قبر حضرت ابراهیم (ع) و همسرش «ساره» و قبر حضرت اسحاق (ع)، حضرت یعقوب (ع) و همسران‌شان قرار دارد. ۵. گلدشتاین در پشت یکی از ستون‏‌های مسجد ایستاد و منتظر شد تا نمازگزاران سجده کنند. پس از آن به سوی نمازگزاران که در حال سجده بودند، آتش‏ گشود و عده‌‏ای نیز به او تجهیزات و فشنگ می‏رساندند. در این کشتار که تنها چند دقیقه طول کشید ۲۹ تن از نمازگزاران شهید و صدها تن دیگر مجروح شدند. در هنگام اجر

ای این کشتار، سربازان ارتش اسرائیل درهای‏ مسجد را بستند و از فرار نمازگزاران خودداری کردند. همچنین به‏ هیچ‌کس اجازه نمی‏‌دادند تا برای نجات مجروحین به داخل حرم‏ برود. در همین زمان عده‌‏ای نیز در خارج از مسجد و عده‌‏ای دیگر نیز در حین تشییع جنازه‏ شهدا کشته شدند. در این کشتار ۵۰ نفر به شهادت رسیدند که ۲۹ نفر از آن‏ها جزء نمازگزاران حرم‏ بودند. برخی منابع تعداد مجروحان را تا ۳۵۰ نفر نوشته‌اند. ۶. رژیم اشغالگر در پی جنایت کشتار مسجد ابراهیمی کمیته حقیقت‌یاب! تشکیل داد و ریاست این کمیته به «یهودا شمغار»، قاضی اسرائیلی سپرده شد. این قاضی صهیونیست توصیه‌های نژادپرستانه خود را اعلام کرد که به موجب آن «مسجد ابراهیمی» بین شهرک‌نشینان صهیونیست و مسلمانان تقسیم شد. طبق این حکم شهرک‌نشینان صهیونیست بر ۵۴ درصد مسجد تسلط یافتتند؛ این در حالی بود که نمازگزاران فلسطینی در دیگر بخش‌های مسجد که متعلق به آنان بود، اجازه تردد و عبادت آزادانه و بدون محدودیت نداشتند. رژیم اسرائیل تنها به این مسأله اکتفا نکرده؛ بلکه بازار مرکزی سبزیجات فلسطین را بست و اجازه ورود آنان به مغازه‌هایشان در این مکان را نداد. بستن خیابان «شهداء» به‌عنوان مسیر اصلی شهر الخلیل و خیابان السهله و بخش‌هایی از خیابان «طارق بن زیاد» از دیگر تصمیمات نژادپرستانه رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان بود. این رژیم همچنین بیش از ۵۰۰ مغازه را در خیابان «شلاله قدیم» و دیگر خیابان‌های اصلی فلسطین را به روی شهروندان فلسطینی بست. ۷. Kiryat Arba ۸. Yaacov Perrin ۹. Yitzhak Ginsburg منبع: کتاب صهیونیسم در مسیر سلطه، نوشته: اندرو کارینگتن هیچکاک، برگردان: محمدیاسر فرحزادی، تهران: نشر ساقی Tags باروخ کاپل گلدشتاین باروخ گلدشتاین پوریم حرم ابراهیمی خباد شنئور زلمان مئیر کاهان مسجد ابراهیمی

جشن پوریم و ماه آدار ماه آدار [تقریباً مطابق با ماه اسفند] که در چهاردهم آن جشن پوریم قرار می‌گیرد پرشور و شادی‌ترین ماهِ سال یهودی است. آن‌چنان که تلمود می‌گوید: «وقتی که ادار فرا می‌رسد باید بسیار شادمانی کرد». (۱) [تولد و رحلت حضرت موسی] بنا به سنّت یهود، تولد و نیز مرگ [حضرت] موسی در هفتم ماه ادار واقع شده است. (۲) رسم است که افراد یهودی دست‌اندرکار امور کفن و دفن که به آن‌ها حِبرا قَدیشا (۳) می‌گویند در طیّ آن روز روزه می‌گیرند و با فرارسیدن شب، روزه‌ی خود را با سوری پر تشریفات به پایان می‌رسانند. از آن‌جا که مطابق تفسیر یهودیِ گزارش کتاب مقدس از مرگ [حضرت] موسی، خدا خود به دفن موسی اقدام کرده [!!] و «کسی محل دفن او را نمی‌داند» (۴) برپایی مراسمی نیز به یادبود سربازان یهودی‌ای که قبرشان ناشناخته است در این روز رسم شده است. [جشن پوریم] در بیشتر جاها جشن پوریم در چهاردهم آدار انجام می‌شود، اما در شهرهایی که دارای سابقه‌ای مرتبط با دوران یهوشوع [یوشع بن نون، جانشین حضرت موسی] هستند و در پیشینه‌ی آن‌ها یاد شده است که دارای دیوار بوده‌اند، پوریم را در پانزدهم آدار جشن می‌گیرند. دلیل این امر آن است که، هم‌چنان‌که در «کتاب استر» (۵) آمده است، یهودیان شوش، پایتخت پارس، در روز پانزدهم جشن می‌گرفتند؛ ساکنان شهرهای یادشده نیز همین‌گونه عمل می‌کنند تا شهرهای قدیم اسرائیل کوچک شمرده نشوند. احتساب تاریخ شهرهای دیواردار از زمان یهوشوع را بدین دلیل دانسته‌اند که در واقع در روزگار اسارت بابلی، که زمان وقوع داستان پوریم است، شهرهای اسرائیل در حال ویرانی به سر می‌برده‌اند. (۶) [تعنیت استر] روز پیش از پوریم روزه‌ای می‌گیرند معروف به تعنیت استر، یعنی روزه‌ی استر، که در همه‌جا در روز سیزدهم آدار و به یادبود روزه‌ای انجام می‌گیرد که پیش از زمان ملاقات استر با پادشاه (۷) از سوی خود استر و دیگر یهودیان به مدت سه روز به‌جا آورده شده بود (۸). این روزه‌ی خاص در تلمود ذکر نشده است و پیش از دوران گائون‌ها [۹] نشانی از آن در دست نیست. [احکام پوریم] پوریم، مانند حنوکا، یک عید اصیل یا یوم طوو [۱۰] نیست و اگرچه معمولاً از کار کردن در این روز نهی می‌شود، اما کار کردن مجاز است. (۱۱) امور عمده‌ی این روز عبارت‌اند از: * خواندن مگیلا (۱۲) یک‌بار در شامگاه و یک‌بار نیز در طول روز؛ * اضافه‌کردن دعایی خاصِ پوریم در نماز؛ * خیرات‌کردن به محتاجان؛ * فرستادن هدایای خوراکی برای [خویشان،] دوستان یا همسایگان؛ * و غذای عید که باید آن را در عصر صرف کرد. هم‌چنین به یهودیان توصیه شده است که آن‌قدر مشروبات الکلی مصرف کنند که دیگر برایشان تمایزی میان «درود بر مردخای» (قهرمان داستان پوریم) و «مرگ بر هامان» (نقش منفی آن داستان) باقی نماند!! ↑ شرابخواری و بدمستی یهودیان در جشن پوریم ↓ برخی از مراجع، این خواسته را به معنای لفظی حقیقی آن تفسیر نمی‌کنند، بلکه می‌گویند کافی است اندکی بیش از معمول نوشیده شود و سپس باید خوابید تا بدین‌ترتیب نتوان تمایز میان مردخای و هامان را درک کرد. (۱۳) [۱۴] ↑ آثار نوشیدنِ «اندکی بیش از معمول»! مشروبات الکلی در پوریم ↓ این مسأله که یهودیتی که در عموم موارد، در آیین‌ها و مناسک خود از لحنی متین برخوردار است [!!] چرا باید مشتمل بر چنین توصیه‌ای باشد که قوه‌ی تشخیص آدمی را کور می‌کند، در مکتوبات هلاخایی [۱۵] و کابالایی به تفصیل شرح داده شده است. به نظر برخی، مصرف نوشابه‌های الکلی به نشانه‌ی آزادی یهودیان در داستان پوریم است، [!!] آن‌چنان که در جشن‌های نوشانوش مختلفی که پادشاه پارس نیز در آن‌ها شرکت داشته است، حکایت از همین قرار بوده است. اما کسانی دیگر، بر جنبه‌ی عرفانی‌تری تأکید می‌ورزند. یعنی: از میان رفتن تمایزی که در جهان عادی روزمره میان خیر و شرّ، و مثلاً مردخای و هامان برقرار است و رسیدن به مرحله‌ای که ناسازها با هم متحد می‌شوند. [!!] [کارناوال‌های پوریم] گرداگرد این خواسته‌های هلاخایی مجموعه‌ای از آداب رشد کرده است که حال و هوایی بسیار کارناوال‌گونه به پوریم داده است. یهودیان، نقاب و لباس مبدّل می‌پوشند، و مردان و زنان، با آن‌که در حالت عادی ممنوع است، جامه‌های یکدیگر را بر تن می‌کنند. بچه‌ها با لباس‌های مبدّل و در حالی‌که به اجرای نقش‌هایی معمولاً متناسب با محتوای داستان استر می‌پردازند، از خانه‌ای به خانه‌ی دیگر می‌روند و برای امور خیریه پول جمع می‌کنند. این کار به نمایش پوریم (۱۶) معروف شده است. دانش‌آموزان برای معلمان خویش هجویه می‌نویسند و از تعالیم یهودی تفسیرهای خنک و خنده‌داری ارائه می‌دهند. هرگاه در خواندن مگیلا از هامان یاد می‌شود جمعیت حاضر به سر و صدا و پایکوبی پرداخته، برای تحقیر نام هامان تا آن‌جا که می‌توان

ند شلوغ می‌کنند. معمولاً در این روز کلوچه‌هایی سه‌گوش و پر از خشخاش که بین مردم به «گوش هامان» (یا در زبان بودایی به هامان‌تاش (۱۷)) معروف‌اند صرف می‌شود. [پوریم؛ جشنی عامیانه و غیردینی] در میان جشن‌های یهودی، پوریم ذاتاً از همه غیردینی‌تر است، زیرا در کتاب استر اشاره‌ی مستقیمی به خدا دیده نمی‌شود. همچنین پوریم جشنی بسیار عامیانه و مردمی است. در [سرزمین‌های اشغالیِ موسوم به] اسرائیل جدید، پوریم به شکل کارناوالی ملّی جشن گرفته می‌شود که در آن سکّوهای نمایشی بزرگی به‌دنبال هم در خیابان‌های تل‌آویو به‌راه می‌افتند. کارت پستال قدیمی جشن پوریم [پوریم در سال‌های کبیسه] در سال کبیسه یهودی، یک ماه اضافی پس از آدار در تقویم گنجانده می‌شود که به آدار شِنی (۱۸) (یعنی: آدار دوم) معروف است. در چنین وضعیتی، در واقع همین ماه اضافی ماه آدار شمرده می‌شود و پوریم را در طیّ آن جشن می‌گیرند. منبع: کتاب «باورها و آیین‌های یهودی»، نوشته: «اَلن آنترمن»، ترجمه: «رضا فرزین»، انتشارات دانشگاه ادیان و مذاهب، چاپ پنجم، پاییز ۱۳۹۸، ص۲۸۵-۲۸۷. با توضیحات اندیشکده مطالعات یهود. پی‌نوشت‌ها: * تذکر: توضیحات مابین [] در متن مقاله، از اندیشکده مطالعات یهود است. ** تذکر: پی‌نوشت‌هایی که شماره‌ی آن‌ها داخل پرانتز () آمده از مؤلف، و پی‌نوشت‌هایی که شماره‌ی آن‌ها داخل کروشه یا قلاب [] آمده از اندیشکده مطالعات یهود است. (۱) TB Taanit 29a. (۲) Tosefta Sotah 7. (۳) chevra kadisha. (۴) کتاب مقدس، سِفر تثنیه، باب۳۴، آیه۶. (۵) کتاب مقدس، کتاب استر، باب۹، آیه۱۸. (۶) TJ Megillah 1:1. (۷) خشایارشای اول هخامنشی (۸) کتاب مقدس، کتاب استر، باب۴، آیه۱۵. [۹] گِئونیم (نوابغ)، حکیمان دورانِ پس از تألیف تلمود بودند که از اواخر قرن ششم تا قرن سیزدهم میلادی فعالیت می‌کردند و به‌خصوص در دو یِشیوا (حوزه و دانشسرای مذهبی) به‌نام «سورا» و «پومبِدیتا» در بابل تمرکز داشتند. به‌مرور زمان، لقب «گائون» (نابغه)، به دانشمندان زبده‌ی تورات اطلاق شد./ واژه‌های فرهنگ یهود، منشه امیر، چاپ اورشلیم، ۱۹۷۷، ص۲۰۶. [۱۰] یوم طوو یا یوم طوب (روز فرخنده – روز نیکو)، لقبی است جهت اعیاد یهود و به‌خصوص سه عید «پسح»، «شاووعوت» و «سوکوت» و هم‌چنین «روش هشانا». در این ایام، انجام کار (مثل روز شبات) ممنوع می‌باشد./ واژه‌های فرهنگ یهود، منشه امیر، چاپ اورشلیم، ۱۹۷۷، ص۲۵۳. (۱۱) TB Megillah 5b, Shulchan Arukh: Orach Chaim 691:1. (۱۲) مِگیلا، اصطلاحی است که از نام طومار دست‌نوشته‌ی کتاب استر گرفته شده است. (۱۳) TB Megillah 5b, Shulchan Arukh: Orach Chaim 695:2. [۱۴] این توجیهات، نمونه‌ی است از کلاه‌شرعی‌های علمای یهود (مانند ماهی‌گیری روز شنبه) و مصداق بارزی از تحریف معنوی. (یعنی علمای یهود، دستورات تحریف‌شده‌ای همانند «نوشیدن زیادِ مشروبات الکلی» را نیز، توجیه و تحریف می‌کنند! به عبارت دیگر: ابتدا دسته‌ای از نویسندگان کتاب مقدس با «تحریف لفظی» آن، دستور نوشیدن مشروبات الکلی، آن‌هم به میزان زیاد را در کتاب مقدس وارد کرده‌اند، سپس عده‌ای دیگر از عالمان یهودی، با «تحریف معنوی»، آن دستور را توجیه کرده‌اند!!) [۱۵] هَلاخا (شریعت)، نام مهم‌ترین قسمت تلمود است و اشاره دارد به مجموعه‌ی قوانینی که حقوق یهود را در همه‌ی امور زندگی اجتماعی و فردی تشکیل می‌دهد. [مانند فقه در اسلام] همه‌ی اصول هلاخا در دو کتاب «میشنِه تورا» (اثر هارامبام) و «شولحان عاروخ» نقل شده است. تفسیر هلاخا تنها به‌عهده‌ی حاخام‌ها و قضات شرع است./ واژه‌های فرهنگ یهود، منشه امیر، چاپ اورشلیم، ۱۹۷۷

#توییت 🔺انگار اسرائیل صرفا می خواهد نشان دهد که می تواند تا مرز بی نهایتی وحشی باشد #حاج_مهدی_رسولی 🌍 #انتشار_حداکثری_با_شما 🌐 به عصــــای موســــی بپیوندید👇 🕎 @mosesom

" خانه/سایر مباحث/شخصیت‌های یهودی/ریچارد فرای و اسلام ایرانی ریچارد فرای و اسلام ایرانی شخصیت‌های یهودی نظری بدهید 1,649 بازدید ریچارد فرای کیست؟ در سال ۱۳۷۶، وزارت اطلاعات با انتشار کتابی با عنوان «هویت» درباره «ریچارد فرای» دست به افشاگری زده است. در صفحه ۱۳۱ این کتاب که در ۳۷۵ صفحه توسط «انتشارات حیان» به چاپ رسیده، این‌گونه آمده: «ریچارد فرای چندی پیش به دعوت و تلاش برخی روشنفکران داخلی به ایران سفر کرد و در طول اقامت خود در تهران با استفاده از برخی عناصر ناآگاه اقدام به جمع‌آوری گسترده اطلاعات محرمانه کرد. ریچارد فرای که همکاری به‌ظاهر علمی او با سیا امری آشکار است در این سفر تا آنجا پیش رفت که حتی برای جذب برخی مدیران اجرایی و آموزشی کشور اقدام کرد که البته این تلاش با برخی هوشیاری‌ها ناکام ماند». همان‌گونه که مشاهده می‌شود براساس خبر آشکاری که از سوی وزارت اطلاعات منتشر شده، «ریچارد فرای» یک همکار (بخوانید جاسوس) سازمان سیا آمریکاست که در پوشش ظاهری علمی و با نزدیک شدن به افرادی که ادعای روشنفکری دارند، نسبت به جمع‌آوری اطلاعات محرمانه از ایران مبادرت ورزیده است. مهمانی شام «شجاع‌الدین شفا» معاون فرهنگی وزارت دربار (نفر سوم از راست) به‌مناسبت سفر ریچارد فرای به ایران (نفر دوم از چپ) در هتل هیلتون با حضور چند تن از مقامات علمی و فرهنگی کشور از جمله سیدحسین نصر (نفر اول از چپ). فرای در کنار جاسوسی، به جعل تاریخ ایران نیز روی آورده بود به‌نحوی که کتاب قابوس نامه (که به کاپوس نامه فرای معروف شد) به جهت انتشار برخی جعلیات و اباطیل راجع به ایران، به شدت زیر سوال رفت و مجتبی مینوی در آن باره مطالبی را منتشر نمود. (کاپوس نامه فرای، تمرینی در فن تزویرشناسی، نامه بهارستان، دفتر پنجم، ص ۱۶۸) این جاسوس یهودی آمریکایی در حوزه فکری و نرم‌افزاری توانسته بود ذهن برخی مدعیان ایران‌دوستی و باستان‌گرایی را معطوف به خود کند و با تاریخ‌سازی جعلی از گذشته‌ای که کمتر اطلاعاتی پیرامون آن در دست است، خود را به‌عنوان یک ایران‌شناس و شرق‌شناس معرفی کرده بود. ریچارد فرای ؛ محمد خاتمی ؛ الگا دیویدسن در کنار این مسأله، روابط مشکوک وی با سرشاخه‌های فتنه و انحراف نیز نشان از تحرکات پشت‌پرده سیاسی او می‌داد. روزنامه کیهان درباره رابطه «محمد خاتمی» به‌عنوان یکی از سران فتنه با «ریچارد فرای» می‌نویسد: «تعامل این دو از هنگام به قدرت رسیدن اصلاح‌طلبان در دوم خرداد ۱۳۷۶ شتاب بیشتری گرفت و ایده‌هایش درباره «تاریخ و تمدن و فرهنگ ایران باستان» یکی از پارادایم‌های غالب در حیطه «ایران‌شناسی» و تحقیقاتِ علوم انسانی به‌شمار می‌رفت، چنان‌که سال ۱۳۸۲ رئیس‌جمهور خاتمی در پیامی به‌مناسبت بزرگداشت ریچارد فرای در دانشگاه کلمبیا بر این نفوذ صحّه گذاشت. خاتمی ۸ سال پیش در اولین سفرش به نیویورک برای سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل، فرای را در بوستون دید و سال پایانیِ ریاستش بر دولت اصلاحات با همکاری ایرج افشار یزدی جشن مفصلی را برای تجلیل از او ترتیب داد.» دستخط « محمد خاتمی» در تجلیل از «ریچارد فرای» و «الگا دیویدسن»: خاتمی در این یادداشت یادبود، دیدار با تئوریسین «مکتب ایرانی» در بوستون را «خاطره‌ای فراموش‌نشدنی» می‌نامد و دیویدسن را «انسانی دانشمند، شریف و بزرگوار که ایران‌دوستی ایشان بر فضیلت‌هایشان افزوده» خطاب می‌کند! این روزنامه، همچنین پیرامون ارتباط «اسفندیار رحیم مشایی» با «ریچارد فرای» نیز نوشت: «رابطه ریچارد فرای با دولت نهم بد نبود و پس از ریاست‌جمهوری خاتمی رفت‌وآمدهایش به تهران و شیراز و اصفهان ادامه یافت. او خرداد ۱۳۸۴ در اوج رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری به ایران آمد و ۶ ماه پس از آغاز به کار دولت نهم در نوزدهمین جشنواره خوارزمی از فرای تجلیل گشت. در همین سفر دیدار مفصل دیگری با محمد خاتمی و غلامرضا اعوانی (رئیس پیشین انجمن حکمت و فلسفه) داشت ولی علیرغم کهولت سنّش آماده حضور فعال‌تر در پشت‌صحنه سیاسی ایران می‌شد؛ چه این‌که فرای مانند هوشنگ امیراحمدی عضو بلندپایه گروه تماس نیوجرسی معروف به نام شورای آمریکا-ایران بود و به واسطه اسفندیار رحیم‌ مشایی کانال ارتباطی مطمئنی را نیز در دفتر رئیس‌جمهور جدید ایجاد کرد.» «ریچارد فرای» از دهه ۱۳۳۰ با عوامل مستقیم انگلیس در ایران مانند «اسدالله علم» (نخست‌وزیر و وزیر دربار) و «شجاع‌الدین شفا» (معاون یهودی‌تبار وزیر دربار و ایدئولوگ سلطنت پهلوی) آشنا شد و ضیافت‌های متعددی به افتخار این جاسوس انگلیسی آمریکایی برپا گشت. ضیافت دربار پهلوی به افتخار پرفسور «ریچارد فرای» (نفر اول از چپ) با حضور «هدایتی» وزیر آموزش و پرورش (نفر اول از راست) و «شجاع‌الدین شفا» ایدئولوگِ یهودی حکومت شاه (نفر دوم از راست). این ضیافت شب ۲۰ دی ۱۳۴۴ و با حضور مقامات عالی رژیم برگزار شد. فرای که پیش از انقلاب هم

ه انرژی خود را معطوف به تبلیغ «تاریخ ایران باستان» و اثبات صحت ادعاهای حقوق بشری «منشور کوروش» کرده بود، پس از انقلاب اسلامی توانست نفوذ خود را در حیاط خلوت دولت‌های کارگزاران، اصلاحات و احمدی‌نژاد احیا کند و با انتشار پیام تسلیت توئیتری ظریف به مناسبت مرگش، از ارتباط عاطفی میان وی و وزیر خارجه دولت یازدهم نیز پرده‌برداری شد! محمدجواد ظریف در پیام توئیتری خود، در غم فراق «ریچارد فرای» می نویسد: «درگذشت پرفسور ریچارد فرای عمیقاً اندهگین‌ام ساخت؛ یک دوست واقعی و محقق مسائل ایران. میراث عظیم وی برای همیشه جاودان خواهد ماند. خداوند روحش را قرین رحمت کند»! رسیدن جریانات فتنه و انحراف در جاسوسی یهودی آمریکایی به‌نام «ریچارد فرای» به نقطه‌ی اشتراک، می‌تواند گره‌گشای بسیاری از غبارآلودگی‌های فضای سیاسی کشورمان طی سال‌های اخیر باشد. ********* قبلاً در مقاله‌ی «ریچارد رورتی : سرمایه‌داری علیه فلسفه» پیرامون ارتباط نظریه‌ی «اشراق‌گرایی اسلامی» ریچارد رورتی و «اسلام ایرانی» ریچارد فرای و «مکتب ایرانی» حلقه‌ی انحرافی چنین نوشته بودیم: ریچارد رورتی پس از سفر به ایران و چندی پیش از مرگش در مصاحبه‌ای با روزنامه ایتالیایی کوریره دلاسرا که تیرماه ۱۳۸۶ منتشر شد، نتایج ملاقات‌هایش با سیاستمداران اصلا‌ح‌طلب، دانشجویان و نویسندگان را تشریح می‌کند. رورتی با تأکید بر این‌که «ملی‌گرایی، تنها پادزهر اسلام‌گرایی در ایران است» می‌گوید: «در پیامد دیدارهایی که در تهران با دانشجویان داشتم این نظر در من تقویت شد که این کشور نیز قادر خواهد شد اشراق‌گرایی اسلامی را در آینده‌ای نه چندان دور در دستور کار خود قرار دهد و اولین گام‌ها را در جهت دموکراسی بردارد… ملی‌گرایی تنها پادزهر در مقابل اسلام‌گرایی است و اشراق‌گرایی اسلامی به‌زودی در ایران پا خواهد گرفت… نیروهای سکولار ایران چاره‌ای به جز جستجوی مخرج مشترک‌های دیگری بر پایه‌ی ملی‌گرایی ندارند… فکر می‌کنم که نظرات من از این جهت برای برخی از روشنفکران ایرانی جالب توجه است که با عقاید یورگن‌ هابرماس همخوانی دارند و به دنبال تأیید طرح وی مبنی بر دموکراسی میهن‌پرستانه هستند. در کشورهایی چون جمهوری اسلامی ایران که حکومت در اختیار مذهبی‌ها قرار دارد، نیروهای سکولار برای مقابله با کسانی که سعی دارند مذهب را به وجه مشترک جامعه تبدیل کنند، چاره‌ای به جز جستجوی مخرج مشترک‌های دیگری بر پایه ملی‌گرایی ندارند، زیرا نسبت‌گرایی و گذشته از ریشه‌های ملی، هرگز نخواهند توانست در مقابل مذهب‌گرایی قد علم کنند.» این نظریه‌ی ریچارد رورتی شامل گونه‌ای از «اشراق‌گرایی اسلامی» است که بر پایه مخرج مشترکی از ریشه‌های ملی – باستانی بنا شده است. ایده رورتی دقیقاً مبتنی بر همان عناصری است که ریچارد فرای در کتاب عصر زرین فرهنگ ایران به واکاوی و بسط آن تحت عنوان «اسلام ایرانی» پرداخت. نظریه «اشراق‌گرایی اسلامی» رورتی و «اسلام ایرانی» از سوی برخی مقامات ارشد دولت دکتر محمود احمدی‌نژاد با عنوان «مکتب ایرانی» ترویج شد و به بحث‌های دامنه‌دار و پرالتهابی در سطح محافل فکری و سیاسی انجامید. ********* دو مطلب از روزنامه کیهان در این‌باره با عناوین: نیم‌قرن ماموریت انگلیسی «ریچارد فرای» در یک نگاه (در ملاقات رئیس جمهور احمدی‌نژاد و «حلقه انحرافی» با سفیر انگلیس چه گذشت