تا یه سنی وقتی راجع به تنهایی حرف می‌زنن، فکر می‌کنی منظورشون فقط اینه که آدم هیچ دوست و رفیق و آشنایی نداشته باشه که بره باهاشون حرف بزنه و پیش خودت می‌گی من هیچ‌وقت آدمِ تنهایی نمی‌شم ولی از یه سنی به بعد با این‌که‌ کلی آدم اطرافت داری، کلی مخاطب داری، کلی دوست و رفیق داری، نمی‌تونی با هیچ‌کدوم حرف بزنی. نمی‌دونم از غروره، از اعتماده، از فهمیده نشدنه، از اینه که متوجه شدی که با حرف زدن چیزی حل نمی‌شه و کسی بهت نمی‌تونه کمکی بکنه یا چی! ولی نمی‌شه دیگه. تهش هم می‌فهمی که تنهایی به حسیه که داری نه به حضور آدما.