مدرسه ما یه زمانی انقدر بی دروپیکر بود که یه‌بار که تو مدرسه بودیم با بچه‌ها رفتیم تو یکی از کلاسای خالی مجازی امتحان دادیم. معلم دقیقا کلاس بغلیمون بود

هرچقدر هم که عاشق نظم باشم دلم برا اون دوران رهایی و بی‌صاحابی تنگ میشه

مارو از مدرسه برده بودن جشن تکلیف سیاسی رای اولی‌ها مصلای شهر، حقیقتا پوتور ترین برنامه‌ایی بود که دیدم.

چرا هرجا نهاد‌های دولتی میان وسط همه‌چی آبکی و مسخره و کلیشه‌ایی میشه؟

خیلی مسخره و خلاصه بود. یه برنامه تک آیتمی که اونم سخنرانی امام‌جمعه بود. بدون هیچ اضافه‌ برنامه‌ فرح‌بخشی، سرودی مسابقه‌ایی تو ساختمون نیمه‌کاره و بسیار کثیف مصلی.

دیگه تهش این بود که پذیرایی آب‌لیوانی دادن با تیتاب

من فقط میتونم غر بزنم

با پتویِ پلنگیِ سبز برای سکوی برنامه پله درست کرده بودن

بی‌نظمی و بی‌برنامگی بیداد میکردا قشنگ بیداااد

حالا صندوق‌های رایی که درست کرده بودن انگاری کاردستی سارا ۴ ساله از مهدکودک بود

سال آخر مدرسه برای من پر از بغضه. من سال‌ها روحم تو مدارس خراشیده شده، کل این ۱۲ سال امیدوارانه منتظر بودم وضعیت بهتر شه و حتی همین سال آخرهم دست از تلاش برای قابل تحمل‌تر کردن اوضاع برنداشتم. اما ای کاش نسل بعدی ما رفاه بیشتری داشته باشن، کاش اونا تو مدرسه با عوامل آگاه‌تری سروکله بزنن، کاش بچه‌هامون دیگه تو مدارس کثیف دوشیفته درس نخونن، آرامش بیشتری داشته باشن، زنگ ورزشاشون اسم‌ و فامیل بازی نکنن، بتونن آزادانه توانایی‌هاشون رو پرورش بدن، کمرشون زیر کیف‌ و کتاب خم نشه و دستاشون بخاطر مشق نوشتن تاول نزنه و دیگه کسی بخاطر هزینه‌ها از تحصیل محروم نشه‌. یک‌سری خواسته‌های ما تو فضای تحصیلی انقدر کوچک و پیش‌پا افتاده هستن که خنده‌دار به نظر میرسن اما ما گاها از همین چیز‌های پیش‌پا افتاده هم محروم بودیم و در حسرت. - 00:32 -