رعایت حقوق افراد جامعه براساس قوانین اسلام، که در اندیشه امام خمینی (س) اهمیت ویژه ای داشت، مانع از این نبود که در موارد تزاحم حقوق فرد و جامعه یا در خطر قرارگرفتن مصالح عمومی، جامعه را در اولویت قرار دهد و مصلحت جامعه را بالاتر از مصلحت افراد بداند. ایشان بر این باور است که فقیه جامع شرایط (حاکم اسلامی) می تواند برای مصالح عمومی، اوامری صادر یا تصرفاتی کند که با حقوق فردی در تقابل است. بخش سوم: حکومت و دولت به گواهی عقلای جهان، تشکیل حکومت و قانون، ضرورت اساسی در جامعه بشر است و اهداف اجتماعی و سیاسی بشر جز از طریق آن فراهم نمی آید. غایت و هدف سیاست از نظر امام خمینی (س) ، انسان سازی و تحقق عدالت در جامعه توحیدی است و البته این هدف ذیل هدف بالاتر که همان معرفت الله و شناخت عرفان اسلام است قرار می گیرد. امام خمینی (س) اساساً حکومت را وسیله ای برای رسیدن به اهداف بزرگ تر می داند و برای قدرت ذاتی، هیچ شان و اعتباری قائل نیست. ایشان در دیدگاه سیاسی خود، به اقسام حکومت و نتایج آن توجه داشت و بر اساس آن، ضرورت تشکیل حکومت حق براساس قوانین الهی را نتیجه می گرفت. نظریه ولایت فقیه برپایه همین وجه از اندیشه سیاسی ایشان پاگرفت و بنیان های نظری تشکیل نظام اسلامی پس از پیروزی انقلاب اسلامی را تشکیل داد: اقسام حکومت امام خمینی (س) در تبیین نظام سیاسی مطلوب و مشروع مورد نظر خود، حکومت را در اصل از آنِ خداوند می داند و حکومتی را که مشروعیت خود را از غیر خداوند کسب کرده باشد، عملکردی ظالمانه و غیر الهی داشته و تحمیلی باشد، نامشروع می خوانَد. در منطق ایشان همه حکومت های نامشروع، ذیل عنوان طاغوت جای می گیرند و طاغوت همان حکومت های ظالم و نامشروعی اند که در برابر حکومت های الهی طغیان کرده اند. در اندیشه امام خمینی (س) حکومت اسلامی، نه مانند نظام استبدادی است که بر مبنای آرا و گرایش های فردی اداره شود و نه حتی مثل نظام های مشروطه و جمهوری رایج در دنیا، بر اساس قوانین بشری و افکار و خواسته های جمعی از انسان ها بر کل جامعه، حاکمیت پیدا می کند؛ بلکه حکومتی است که در همة زمینه ها مبتنی بر وحی و قانون الهی است. در این معنا، شکل و ساختار حکومت در نگاه ایشان چندان مهم نیست و آن چه اهمیت اساسی و اولیه دارد، نوع، ماهیت و محتوای حکومت است و ایشان به شکل واحدی از حکومت اسلامی که در همه زمان ها ثابت باشد اعتقاد ندارد؛ بااین حال برخی از شکل های رایج حکومت در دنیا را مانند «جمهوری» ـ که اختیار عزل و نصب مسئولان را با مردم می داند ـ ترجیح داده و عاقلانه تر می داند. از مهم ترین مصادیقِ طاغوت و شکل های مطرود حکومت در دیدگاه امام خمینی (س) ، سلطنت و ولایتعهدی یا حکومت فردی مبتنی بر زور و غلبه و بی توجه به خواست مردم است. ایشان همچنین حکومت های دموکراسی موجود در غرب سرمایه داری یا شرق کمونیستی و نیز شکل مشروطه پارلمانی به شکلی که در دوران پهلوی اجرا می شد را غیرقابل قبول می دانست. ضرورت تشکیل حکومت حق امام خمینی (س) وجود حکومت برای هر جامعه ای را ضروری و لازم می داند و بر این باور است که بهترین نوع حکومت، حکومتی است که براساس قانون الهی و مجری آن باشد. عنوان کلی که ایشان برای حکومت حق و مطلوب نام می بَرَد، حکومت اسلامی است. تاکید آیات و روایات بر ضرورت تشکیل حکومت اسلامی، ماهیت احکام اسلام و ویژگی هایی چون جامعیت و جهانی بودن آن، نیاز بسیاری از قوانین اسلام، مانند قوانین جزایی در مرحله اجرا به حکومت، ضرورت استمرار اجرای احکام اسلام، تعیین جانشین از سوی پیامبر (ص)  و ضرورت استقرار نظام سیاسی مشروع و از میان بردن آثار طاغوت از جامعه را می توان مهم ترین دلایل ضرورت تشکیل حکومت در دوران رسول خدا (ص) و پس از آن برشمرد؛ چنان که انکار آن مستلزم قبول هرج و مرج و خلاف عقل سلیم است. به باور امام خمینی (س) تشکیل حکومت حق، جز با قیام علیه حاکمیت ناصالح ممکن نیست و این قیام، فصل مشترک سیاست و عرفان در اندیشه ایشان است و دو بعد حیات درونی و حیات بیرونی (تهذیب نفس و تهذیب جامعه) را دربرمی گیرد؛ بدین معنا که اصلاح جامعه از مفاسد و انحرافات اجتماعی، تنها با «قیام لله» امکان پذیر می شود و اصلاح جامعه نیز بدون اصلاح فرد از رذایل و انحرافات اخلاقی، ممکن نیست و تاسیس حکومت عدل اسلامی، نتیجه این قیام در هر دو بُعد خواهد بود. امام خمینی (س) به ویژه در حوزه نظر و اندیشه سیاسی، معتقد به حکومت جهانی اسلام و در آرزوی تحقق چنین حکومتی بود و از همین رو به صراحت با مبانی حکومت ملی مانند ملی گرایی، نژادگرایی و عصبیت قومی مخالفت می کرد و ترویج این نوع اندیشه های سیاسی در جهان اسلام را توطئه دشمنان می دانست؛ بااین حال، ایشان از نظر عملی و رفتار سیاسی، با توجه به واقعیت موجود و نظام حاکم بر جهان، حکومت اسلامی را در قلمرو دولت ایران تاسیس کرد و نهادهای حکومت را نیز در چارچوب آن سامان

مهم ترین و نخستین وظیفه مسئولان پس از سقوط رژیم پهلوی می داند و معتقد است تمام امور کشور و نظام اسلامی که با رای مردم روی کار آمده است، باید با هماهنگی و مشارکت مردم انجام شود؛ به گونه ای که مردم احساس کنند رای آنان، سرنوشت ملت و کشور را می سازد.  ایشان در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی، با مطلوب دانستن شکل جمهوری اسلامی، در میان شکل های رایج حکومت، بارها آن را متکی به آرای عمومی و قانون اساسیِ مبتنی بر اسلام دانست. حفظ وحدت یکی از دغدغه های همیشگی امام خمینی (س) حفظ اساس اسلام بر پایه آسیب ندیدن نظام جمهوری اسلامی ایران و آسیب ندیدن چهره اسلام بود؛ بر همین اساس بارها بر ضرورت حفظ وحدت و پرهیز از اختلاف، تاکید می کرد. در نگاه امام خمینی (س) وحدت حوزه و دانشگاه، وحدت گروه های سیاسی و نیز وحدت میان مسئولان و کارگزاران نظام موجب حل معضلات کشور و مانع آسیب های احتمالی به کشور است. در این مسیر یگانه عامل مهم وحدت بخش میان مسئولان، در نظر داشتن خدمت به ملت و خدمت در راه خدا و نیز مقدم داشتن مصلحت کشور بر مصالح و منافع فردی و گروهی است ایشان ریشه اختلاف و جبهه بندی های کاذب را توطئه دشمن و هوای نفس می داند و با توجه به وجود دشمنان بیرونی و درونی، وحدت کلمه، استقامت همه مردم و مسئولان و غلبه بر هوای نفس را از لوازم مهم مقابله با دشمن بیرونی و درونی می شمارد. روابط مردم و حکومت امام خمینی (س) بر این باور است که یک حکومت هرچند بر مبنای مشروعیت محض الهی بر مسند نشسته باشد، وظیفه ای جز امانتداری و خدمتگزاری نسبت به مردم ندارد. ایشان که مردم را حامیان اصلی نظام اسلامی می شناخت، تعامل خیرخواهانه با مردم را یک اصل مهم در روابط اجتماعی می شمرد و به شیوه های گوناگون می کوشید تا یکپارچگی و همبستگی را میان مردم نهادینه کند و برای تحقق این امر به خوبی از فرصت ها استفاده می کرد؛ از این رو همواره به مدیران جامعه اسلامی، اهمیت نظر مردم را یادآوری کرده و تاکید می کرد پیروزی همواره قرین قدرت مردمی است. امام خمینی (س) با ترجیح ساختار «جمهوری» برای حکومت ویژگی های نظام سیاسی مبتنی بر جمهوریت را بر سر کار آمدن با آرای مردم، عمل نکردن برخلاف میل مردم و حفظ مردم می دانست و مردم را نیز به بهره گیری از این حق شرعی و قانونی خود برای مشارکت در برپایی نظام سیاسی مطلوب و نیز مشارکت در ادارۀ آن تشویق می کرد. از نگاه ایشان از مهم ترین حقوق مردم بر زمامداران، برابری با دولت مردان، پذیرش و عزل حاکمان سیاسی، نصیحت، طرح اشکال، انتقاد و اعتراض، رفاه، آسایش و امنیت، آزادی انجام فرایض دینی و مذهبی برای پیروان همة ادیان و مذاهب، آموزش، آزادی اظهار عقیده برای همه ازجمله اقلیت های دینی و مذهبی، انتخاب شدن و انتخاب کردن و آزادی و استقلال کامل در رای، برخورداری از حریم خصوصی و آزادی های اجتماعی و سیاسی مانند تحزّب، اجتماعات، بیان، قلم، اشتغال و مسکن است. از آنجا که حق و مسئولیت همواره رابطه ای دوسویه اند، امام خمینی (س) با تاکید بر حقوق متقابل مردم و حکومت، حضور اجتماعی مردم و مشارکت فعال آنان در زمینه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را هم یک حق می شمارد، هم وظیفۀ اجتماعی و تکلیف شرعی، که بی توجهی به آن پیامدهای ناگوار اجتماعی در پی دارد. ایشان فراتر از مشارکت، از مردم می خواست تا بر عملکرد برگزیدگان خویش نظارت دایمی داشته باشند و مانع لغزش آنان شوند. نظارت نیز یکی از مهم ترین حقوق دوسویه میان مردم و حکومت است. در همین راستا امام خمینی (س) مخالفت سیاسی در حکومت اسلامی را از جنبه وظیفه نظارتی مردم بر قدرت سیاسی، تکلیفی همگانی در برابر حاکمیت می داند و بر این باور است که در هر مرتبه و جایگاهی که حکومت اسلامی دچار انحراف از اصول اسلامی شود، حتی اگر از ناحیه شخص رهبر و ولیّ فقیه باشد، بر همه افراد ملت واجب است اعتراض و او را به مسیر درست هدایت کنند. البته این انتقاد یا مخالفت سیاسی باید همراه با تعهد اسلامی و شم سیاسی باشد؛ چنان که این مخالفت به ایجاد دشمنی و تفرقه در کشور منجر نشود. امام خمینی (س) با توجه به دوربودن منطق اسلام از خشونت و ترور، حتی در اوج مبارزه با رژیم پهلوی نیز با ایجاد هرج ومرج و ناامنی در جامعه مخالف بود و تاکید می کرد حرکت انقلابی مردم نباید به سمت قتل، غارت و ناامنی پیش رود. ایشان حتی براندازی رژیم پهلوی را از طریق روش های مسالمت آمیز در قالب اعتصاب ها و تظاهرات مردمی پی می گرفت و تا حد امکان به شورش یا مبارزه مسلحانه دعوت نمی کرد؛ چنان که در رویارویی با گروه های مخالف و حتی محارب با نظام اسلامی نیز در مرحله نخست به گفتگو و نصیحت و دوری از خشونت روی آورد. ایشان همواره به مسئولان نظام نیز هشدار می داد که وجود خفقان و سرکوب و ناامیدی مردم از اجرای درست قوانین، می تواند عامل بروز شورش و انفجار عمومی در جامعه باشد.

داد. نظریه ولایت فقیه ولایت فقیه موضوعی است که در تاریخ فقه شیعه اجمالاً مورد توجه فقیهان شیعه بوده و آنان شئونی برای فقیه جامع شرایط قائل بوده اند. نخستین اثر امام خمینی (س) دراین باره که بیشتر به ابعاد اجتماعی و سیاسی توجه کرده، کشف اسرار (۱۳۲۲ش) است. ایشان بعدها در سال ۱۳۳۰ در رساله الاجتهاد و التقلید و در سال ۱۳۴۳ در جلد نخست تحریر الوسیله، که در تبعیدگاه ترکیه تدوین کرد، در پایان بحث امر به معروف و نهی از منکر به مسئولیت و جایگاه فقیه پرداخت؛ همچنین در سال ۱۳۴۸، در حوزه علمیه نجف و در ضمن مباحث بیع، به تفصیل در این باره بحث کرد. مجموعه مباحث و دلایل عقلی و نقلی ایشان در نجف با عنوان ولایت فقیه، در سال ۱۳۴۸ در مجموعه ای جداگانه گردآوری و منتشر شد و مطالب این کتاب تاثیر فراوانی بر جامعه علمی حوزوی و نیز گروه های سیاسی داشت و آثار فراوانی در بررسی و تبیین آن نگاشته شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در جریان تصویب قانون اساسی در مجلس خبرگان قانون اساسی، موضوع ولایت فقیه به عنوان اصل قانونی طرح شد و سرانجام پس از اظهارنظرهای موافق و مخالف فراوان، تصویب شد. لزوم جریان احکام و قوانین الهی پس از رحلت پیامبر (ص) و منحصرنبودن اجرای احکام به زمان حیات ایشان، دلیل عقلی تایید امامت پس از آن حضرت است. نگرش امام خمینی (س) به جایگاه امامت، افزون بر گرایش عرفانی، کلامی و اجتماعی است و مباحث حکومت، سیاست و نظام اسلامی را نیز دربر می گیرد؛ از این رو ایشان ولایت ظاهری در امامت را برای فقها در عصر غیبت نیز ثابت می داند و معتقد است ولیّ فقیه کسی است که ضمن آگاهی اجتهادی از احکام، قوانین و مقررات دین، دارای عدالت است. برهمین اساس افزون بر حوزه قضا، حدود اختیارات فقیه به لحاظ سیاست و حکومت نیز بسیار گسترده است. به باور امام خمینی (س) ، پیامبر (ص) و امام (ع) یا ولیّ فقیه تنها مجری قوانین الهی اند و آن چه حکومت می کند قانون الهی است؛ بر همین اساس ایشان بهترین اصل در قانون اساسی را اصل ولایت فقیه شمرده است و شرط تحقق عملی آن را در جامعه حضور در صحنه سیاست و انتخاب مستقیم یا غیرمستقیم مردم دانسته است. ایشان همچنین در پاسخ کسانی که ولایت فقیه را موجب دیکتاتوری می دانستند، تاکید کرده است ولایت فقیه، خود ضد دیکتاتوری و هدیه الهی است و اگر فقیه بخواهد دیکتاتوری کند، خودبه خود از ولایت ساقط می شود. تشکیل حکومت جهانی اسلام یکی از مفاهیم کلیدی اندیشه سیاسی امام خمینی (س) ، امت اسلامی است. تشکیل امت جهانی اسلام، در عین وجود دولت ها و جمهوری های مستقل اسلامی، همان شکل آرمانی جهان اسلام در نظر امام خمینی (س) است که برای تحقق آن می کوشید. ایشان با اعتقاد به تشکیل امت جهانی اسلام، جمهوری اسلامی ایران را برادر ایمانی تمام دولت ها و ملت های اسلامی فارغ از هر مذهبی می دانست و دفاع از دولت های اسلامی را از سیاست های دولت ایران می شمرد. براساس قاعده نفی سبیل که امام خمینی (س) آن را از محدوده حوزه فردی گسترده تر می داند و به آن صبغه سیاسی و حکومتی می دهد، مسلمانان نباید تحت سیطره کفار قرار گیرند و در صورت وجود سلطه، خروج از آن به هر وسیله ممکن، لازم است؛ از این رو امام خمینی (س) افزون بر سفارش به حفظ وحدت در سطح ملی، وحدت مسلمین و دولت های اسلامی را نیز در راس برنامه های خود می داند و همواره بر اتحاد و هم پیمانی ممالک اسلامی و ایجاد برادری در میان فرقه های مختلف مسلمان در برابر صهیونیسم، دولت های استعمارگر به ویژه امریکا و غارتگرانِ منابع ملت های مسلمان تاکید کرده است. به باور امام خمینی (س) جهان اسلام، ظرفیت ها و توانمندی های فراوانی دارد و در صورت اتحاد دولت های اسلامی بر محور کلمه اسلام، مسلمانان به قدرتی دست خواهند یافت که کسی توان مقابله با آنان را ندارد و در نهایت ظهور منجی عالم، حضرت مهدی (ع)  که حاکم بر همه موجودات و خاتم ولایت کلی به تبعیت از پیامبر اکرم (ص) است، موجب تحقق توحید حقیقی و تشکیل حکومت صالحان خواهد بود. ایشان وظیفه اساسی حکومت و انقلاب اسلامی را نیز نشر اسلام در جهان و ایجاد زمینه برای حاکمیت جهانی اسلام می داند و در این راه، سرمایه گذاری در احیای هویت اسلامی مسلمانان اهمیت ویژه ای دارد امام خمینی (س) در تبیین حکومت جهانی اسلام، مفاهیمی را مانند مرزبندی میان اسلام ناب محمدی و اسلام امریکایی، بهره گیری از ظرفیت کنکره سراسری حج ابراهیمی محمدی، مفهوم عام مبارزه و قیام برای رسیدن به کمال انسانیت که همان جنگ فقر و غنا یا جنگ همه جانبه استضعاف در برابر استکبار بود، ابداع کرد و رمز پیروزی را در وحدت کلمه و توکل بر خدا می دانست. بخش چهارم: مردم و حکومت

هر نظام سیاسی بر بنیان روابط مردم و حکومت استوار است. جایگاه مردم و نفی و اثبات نقش آنان در برپایی حکومت و مقبولیت و کارآمدی آن، در اندیشه ورزی های سیاسی و اجتماعی، همواره مورد توجه بوده است. امام خمینی (س) انقلاب اسلامی ایران را یک انقلاب مردمی می داند و مردم را رکن اصلی تحقق بخش آن می نامد؛ این مردم برآمده از تمام اقشار جامعه هستند و نماینده گروه یا جناح و طبقه خاصی نیستند. بر همین اساس، بخش مهمی از اندیشه سیاسی امام خمینی (س) به تبیین نقش مردم در مشروعیت بخشی به نظام و توجه به روابط و ضوابط میان مردم و حکومت، اختصاص یافته است: مشروعیت یکی از قدیمی ترین بحث ها در نظام های سیاسی و حکومت و دولت، بحث در باب مشروعیت یا قانونی بودن حکومت است. امام خمینی (س) در بیان مبنای مشروعیت برای حاکمیت، بر این باور بود که به حکم عقل، فرمانروایی و ولایت، حق انحصاری خداوند تعالی است و او مالک بالذات و سلطان مطلق این عالم است و جز او هیچ کس بر دیگری سلطنت و فرمانروایی ندارد. خداوند این حق را برای پیامبر (ص) قرار داده و پیامبر (ص) آن را به امر الهی به امامان معصوم (ع) و پس از آن به فقیهان جامع شرایط سپرده است. به باور امام خمینی (س) حکومت غیر فقیه، یا حکومتی که به گونه ای مشروعیت خود را از خداوند نمی گیرد، حکومت طاغوت است و رئیس جمهور منتخب مردم هم پس از تنفیذ حکم توسط ولی فقیه، مشروع و قانونی است. ایشان در آستانه تشکیل دولت موقت، مشروعیت تشکیل دولت ـ پیش از تصویب قانون اساسی ـ را به حق ولایت شرعی و همچنین به حق قانونی ناشی از آرای اکثریت قاطع ملت ـ که در اجتماعات بزرگ و تظاهرات وسیع در سراسر ایران ابراز شده بود ـ مستند کرد. این نوع موضع گیری از ایشان و توجه به حق ولایت شرعی در کنار اتکای به رای اکثریت، در دیگر موارد ازجمله در تشکیل شورای انقلاب نیز وجود داشت. امام خمینی (س) در کنار مشروعیت، مقبولیت مردمی را نیز در تولّی و تشکیل عملی حکومت شرط شرعی می داند و معتقد است حاکم اسلامی مشروعیت و مقبولیت را باید با هم دارا باشد و اگر مقبولیت نداشته باشد، شرعاً و عملاً (در مقام اجرا) نمی تواند حکومت تشکیل دهد. انتخابات و بیعت و تاکید امام خمینی (س) بر آن مربوط به همین بُعد است. به باور ایشان ولیّ فقیه اگر مورد پذیرش مردم نباشد، از اصل ولایت ساقط نمی شود، ولی بدون مقبولیت مردمی، افزون بر اینکه توان به کار بستن ولایت را ندارد، شرعاً نمی تواند حکومت تشکیل دهد؛ از این رو حکومت مورد نظر ایشان حکومتی است که هم دلخواه ملت است و هم بیعت با کسی است که بیعتِ با او بیعت با خداست. حفظ نظام پس از برپایی نظام جمهوری اسلامی در ایران، مهم ترین دغدغه امام خمینی (س) از یک سو حفظ چهره دین و نظام اسلام و نظام اجتماعی به عنوان اولویت اول و حفظ نظام جمهوری اسلامی ایران، به عنوان اولویت دوم بود و از نخستین روزهای پیروزی تا پایان عمر خود از هر مناسبت و فرصتی برای توجه دادن به جامعه و نیز جلوگیری از شکست یا تضعیف نظام بهره می برد. ایشان همچنین معتقد است حفظ کیان اسلام و سرزمین اسلامی در برابر هجوم نظامی و غیر نظامی دشمن، با هر ابزاری که بشود، واجبی مطلق بر عهده همه مسلمانان است و این امر به وجود امام معصوم (ع) یا اذن فقیه منوط نیست. امام خمینی (س) در حفظ، تثبیت و تقویت نظام جمهوری اسلامی ایران از یک سو به شکل گیری هرچه سریع تر و بهتر ساختار کلی سیاسی نظام، مانند قانون اساسی و نهادها و دستگاه های مختلف آن در سه قوه قانون گذاری و اجرایی و قضایی و گسترش و تقویت و انسجام نیروهای مسلح تاکید داشت و از سوی دیگر، در رفع موانع و حل مشکلات کشور، اقداماتی مانند گسترش اختیارات مجلس شورای اسلامی در حوزه قانون گذاری، تاسیس مجمع تشخیص مصلحت نظام و بازنگری و تکمیل قانون اساسی صورت داد؛ چنان که در برابر دشمنان خارجی و توطئه های گروه های مختلف، با قاطعیت تمام ایستاد و همه توان کشور و جامعه را به مقابله با آنها فراخواند. افزون بر همه این اقدامات، امام خمینی (س) حضور و مشارکت فعال مردم در صحنه سیاسی کشور و حفظ وحدت را مهم ترین عامل حفظ نظام می شمرد: مشارکت مردم در حکومت در اندیشه امام خمینی (س) استقرار جمهوری اسلامی متکی به آرای عمومی است و آگاهی، مشارکت و نظارت همگانی مردم بر حکومت منتخبِ، عامل ثبات حکومت و ضامن حفظ امنیت کشور است. مشارکت مورد نظر امام خمینی (س) ، مشارکتی همه جانبه و از سوی همه مردم است و تنها در سایه چنین حضور و مشارکتی است که اصلاحات جامعه، تامین استقلال مملکت و آزادی ملت دست یافتنی است؛ از همین رو ایشان در تمام شرایط سخت سال های آغازین انقلاب، به ویژه شرایط جنگی کشور، با اهتمام جدی بر برگزاری انتخابات مختلف، از همه پرسی تعیین نظام جمهوری اسلامی گرفته تا انتخابات ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی، مجلس خبرگان قانون اساسی و مجلس خبرگان رهبری، برگزاری آزاد آن را جزو

🇮🇷باید به صف تبیین🇮🇷 🇮🇷شمشیر به کف باشیم🇮🇷 🔊گفتگوی بصیرتی ثامن((رزمایش تبیینی ثامن ۴۰)) ☑️موضوع: تبیین گفتمان امام خمینی و شاخص های حکمرانی تراز انقلاب و اهمیت مشارکت حداکثری 🎙سخنران: استاد سامان کریمی((معاون سیاسی سازمان عقیدتی سیاسی ناجا)) 🕰زمان :دوشنبه ۱۴ خرداد ساعت ۲۱ 🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻 ⚫️محتوای ثامن ناحیه فلاورجان https://rubika.ir/mhtavasamenfalavarjan

تنها کسی که روحانی را با خاک یکسان کرد!!!

توصیف فوق العاده آقا مجتبی تهرانی از امام خمینی(ره)و نقشه دشمن برای تحریف شخصیت و راه او به شکلهای مختلف.

🔘بدینوسیله از عموم مردم شهیدپرور بخش و شهرپیربکران دعوت می گردد در مراسم سی و پنجمین سالگرد ارتحال ملکوتی حضرت امام خمینی(ره) و یادبودشهدای پانزدهم خرداد وگرامیداشت یادوخاطره شهداعرصه خدمت شرکت فرمایند.🔘 زمان: دوشنبه ۱۴۰۳/۰۳/۱۴همراه با نماز مغرب و عشاء مکان : مسجد۱۴ معصوم پیربکران ▪️روابط عمومی شهرداری و شورای اسلامی شهرپیربکران