از آنچه می‌دانیم بهره نمی‌‏گیریم و آنچه را نمی‌دانیم، نمی‌‏پرسیم، و از بلایی تا بر سرمان نیامده نمی‌‏ترسیم».[نهج البلاغه (صبحی صالح)، ص۷۴] به هر حال در جامعه‌ی نابسامان حق‌گرایان خوارند؛ زیرا هم در اقلیت‌اند، و هم نسبت به دیگران ضعیف‌اند. 🔷 #رواج_دروغ‌گویی و چاپلوسی: در این روزگار زبان انسان از بیان حقیقت ناتوان است و علت آن هم دو چیز است: یکی جهل و نادانی و دیگر ظلم و ستمی است که جامعه را فرا گرفته است.[۱] بر اساس سخن امام علی(ع) نشانه‌ی دیگر جامعه‌ی فاسد و بیمار آن است که انسان‌های سالم و صادق توان گفتن حقایق را ندارند، و بر عکس بازار افترا، دروغ، تملّق و چاپلوسی پررونق است و تریبون‌ها و بلندگوها در اختیار متملقان و چاپلوسان است. 🔷 #اشتغال_اکثریت_به_گناه: اکثریت مردم جامعه‌ی فاسد، هر کدام در گناهی فرو رفته و آثار تقوا در جامعه کمتر مشاهده می‌شود. 🔷 #بی‌تفاوتی و سازش‌کاری: مردم در ظاهر و در زبان با هم سازش دارند، ولی قلبا با هم توافق ندارند؛ و به عبارتی در کارهای خود اهل غل و غش هستند و با سازش‌کاری روزگار را سپری می‌کنند. 🔷 #بداخلاقی_جوانان و #گناه‌کاری_پیران: جوانان جامعه تندخو و بد اخلاق‌اند؛ چرا که بر اساس تربیت دینی پرورش نیافتند و یا خود را ملزم به رعایت اصول دینی نمی‌دانند و پیران جامعه که دین‌داری آنان - با فرض دین‌دار بودن - تصنعی و ظاهری است، خود را غرق در گناه نموده و مرگ و قیامت را فراموش کرده‌اند. یعنی اگر شرایط جامعه به سمتی برود که #نسل_جوان_آینده‌ساز به جای اهتمام به باور خویش و برنامه‌ریزی برای آینده خود و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، به تندخویی و #بی‌بندوباری اخلاقی تمایل و رغبت بیشتری نشان دهد، این امر #زنگ_خطر و نشانه‌ی انحطاط و تباهی آن جامعه است. جامعه‌ای که #پیران و پا به سن گذاشته‌ها، به جای این‌که به #تربیت_جوانان خود بپردازند و آنان را از آلودگی به گناه برحذر دارند، خود #آلوده_به_گناه شوند، آن جامعه فاسد است. 🔷وجود نفاق و چاپلوسی در میان آنانی که با دین سر و کار دارند: دانایان جامعه از آن جهت منافق و ریاکار می‌شوند که دانش و هوشمندی خود را در جهت خیر و صلاح به کار نمی‌برند و از فرمان‌های الهی و آخرت چشم پوشیده‌اند؛ گویندگان و سخنوران با مردم صادق نیستند، با زبان اظهار محبت می‌کنند، ولی در دل با دیگران دوست نیستند.[۲] 👇👇👇👇👇