‌ صاحبه بانو: بی پدرها، بی خدا که نیستند. هستند؟! روح الله: نه عمه جان، نیستند... صاحبه بانو: پس یاد بگیر که خدا را دائما، مثل یک سایه بانِ بزرگ، بالای سرت احساس کنی، مثل قلب در سینه ات، مثل تفنگ در دست هایت، مثل قدرت در روحت. می فهمی؟! روح الله: چرا نفهمم عمه جان؟! چرا نفهمم؟ اگر آن وقت ها فهمیدنش سخت بود، حالا دیگر نیست. و آن وقت ها که همه چیز سخت بود، تو مثل پدر پهلویم مینشستی، آنطور که بتوانم سرم را روی زانویت بگذارم و گریه کنم. صاحبه بانو: گریه مال آن روزها بود که کوچک بودی. حالا دیگر کنار خدا بنشین، دست هایت را دور گردن خدا حلقه کن و بخند... تا می توانی بخند... #نادرابراهیمی

‌ #یادآوری سی‌وهشتمین روز اللهم ارزقنا حرم...

‌ سبزند آرزوها، در برگ‌هایِ زردم... - محمد قهرمان -

همان وقتی که در مشایه خوابم برد روی خاک

دلم آن خواب را می خواهد آن رویای بی تکرار...

گوشِ‌جان..

‌ اى آدميزاد ! همه چيز را براى تو آفريدم و تو را براى خودم... - حدیث قدسی -

- هنگامی که عالم بمیرد از دین تکه ای کم می شود که تا قیامت جبران شدنی نیست . . .

‌ الهی، آن که تو را دوست دارد، چگونه با خلقت مهربان نیست؟ - علامه حسن زاده آملی -