یعنی برم جلو با هدف با فکر

با اینکه دارم به مقصدی میرم اما اون مقصد دستورِ اشارهِ‌ی ولی من هست! نگاه من نگاه ولی من هست! این خیلی مهمه که در خط ابدی نگاهِ ولی ما پیش بریم...

حالا این ولی این استاد این رهبر تمام زندگی ماست!

گاهی رهبر من چیزی که راه رو به من نشون بده مشکل و درد منه!

زمانی هم این استاد مادر و پدر من هست!

همه چیز و همه کس در این عالم دارن به ما کمک می‌کنن به خدا برسیم و ما شاگرد مکتب این عالم الهی هستیم!

نمی‌دونم شمایی که می‌خونین چیکار می‌کنین! چه زندگی دارین...

ولی می‌دونم که همه ما در حالِ طی کردن زندگی‌ای هستیم که عالم ذر قبل از اومدن خواستیم که به این دنیا بیایم!

و اونجا می‌دونستیم که اینجا سختی داره گریه و درد و رنج داره...

اما رشد ما و اون چیزی که ما می‌تونستیم توی این دنیا به دست بیاریم طوری عظیم و با ارزش بوده که قبول کردیم/درخواست کردیم و اومدیم!

حالا که اومدیم دو راه داریم ساده است «همه روز ها عاشوراست همه‌ی زمین ها، کربلا.»

من توی دانشگاه توی خونه توی خلوت اتاقم توی خیابون مغازه...