اینکه بعضی مواقع علما یه جمله‌ای میگن که به ظاهر عجیبه، برمی‌گرده به بلندی قد نگاه اون ها و زاویه دید ما.

جایی رهبری میگن ما چشم هامون نزدیک‌‌بینه و گرنه اگر ما هم دورتر رو میدیدیم...

حالا این نکته های ریزی که دین ما داره دقیقا به این دلیله که اهل بیت(ع) هم قبل از دنیا رو، هم بعد از دنیا رو هم کل دنیا رو دیدن، پس دقیقا نقطه زن برای مستقیما رسیدن مقصد تا ابد حکم دادن.

یکی از اون چراغ قرمز هایی که اهل بیت(ع) تمام زوایاش رو دیدن و از همه‌امون خواستن سمتش نریم همین بحث روح و آزادی‌ش هست.

چراغ قرمز دین،حرام است.مثل نگاه به نامحرم‌.

اگر ذره‌ای این روح بخواد در این مسیر میلیارد ساله اصلا ابدی انسان اسیر بندی بشه باید جلوش رو سریعا گرفت!

چرا؟ چون اگر روح اسیر بشه حجاب میگیره، میمیره، غافل میشه از اطراف و کم کم دوری از مسیر حقیقی رقم می‌خوره...

اینجا شیخ رجبعلی خیاط یه چیزی میگن خیلی به جاست:

وجود انسان مثل آیینه است. به هرچه توجه کند همان می‌شود‌. دل، هرچه را بخواهد، نشان می‌دهد‌‌. سعی کنید دل شما خدا را نشان دهد. انسان، هرچه را دوست داشته باشد، عکس همان در قلب او منعکس می‌شود‌ و اهل معرفت، با نظر به قلب او می‌فهمند‌ که چه صورتی در برزخ دارد. اگر انسان شیفته و فریفتهٔ جمال و صورت فردی گردد، یا علاقهٔ بسیار به پول یا ملک و … پیدا کند، همان اشیا، صورت برزخی او را تشکیل می‌دهد‌.

بعد جالبی ماجرا اینجاست توی روانشناسی عبادت انسان میگن که: ‌به اندازه‌ی مراوده و ارتباطی که با نامحرم داری، هوش معنوی و قدرت درک معنویات رو از دست می‌دی! ‌‌

(البته باید ضرورت و لازم بودن بعضی مسائل رو برای ارتباطم در نظر گرفت.)

همین ارتباط با نامحرم اگر عقلانی نباشه اولین چیزی که ازت میگیره آزادی روح هست؛ بهش میگن صفای باطن!