وجود انسان مثل آیینه است. به هرچه توجه کند همان می‌شود‌. دل، هرچه را بخواهد، نشان می‌دهد‌‌. سعی کنید دل شما خدا را نشان دهد. انسان، هرچه را دوست داشته باشد، عکس همان در قلب او منعکس می‌شود‌ و اهل معرفت، با نظر به قلب او می‌فهمند‌ که چه صورتی در برزخ دارد. اگر انسان شیفته و فریفتهٔ جمال و صورت فردی گردد، یا علاقهٔ بسیار به پول یا ملک و … پیدا کند، همان اشیا، صورت برزخی او را تشکیل می‌دهد‌.

بعد جالبی ماجرا اینجاست توی روانشناسی عبادت انسان میگن که: ‌به اندازه‌ی مراوده و ارتباطی که با نامحرم داری، هوش معنوی و قدرت درک معنویات رو از دست می‌دی! ‌‌

(البته باید ضرورت و لازم بودن بعضی مسائل رو برای ارتباطم در نظر گرفت.)

همین ارتباط با نامحرم اگر عقلانی نباشه اولین چیزی که ازت میگیره آزادی روح هست؛ بهش میگن صفای باطن!

صفای باطن که بره چی به دل شما غالب میشه؟ بله تاریکی! وهم و خیال! اسارت یعنی همین که درگیر چیزی بشی که لازم نباشه و همین باعث میشه کم کم بصیرتت عشقت صفای درونت بره...

این اتفاق که بیوفته خیلی جالبه چون انسان کم کم تشخیصش کمرنگ شده انتخاب هاش هم منحرف میشن!

اندک اندک گرفتار بدترین انتخاب ها تو زندگیش میشه!

حالا شما بگو اگر بارونی بخواد بباره ولی مانع بر سرمون باشه آیا ما هم شامل این بارون میشیم؟

طبیعتاً نه.

وقتی عمل انسان مانع از ورود رحمت خدا بشه کم کم توفیقات از دست میرن؛

وقتی این اتفاق بیوفته هم دعا در همین قفسی که ساختیم میمونه جلوتر نمیره؛

وقتی هم دعا بالا بره جوابش آیا با وجود موانع به دستم می‌رسه؟!