🍃حضرت دریا
باز هم انتظار
باز هم منتظر
و باز هم اثبات این که من منتظرت نیستم.
سال‌هاست که تنها زندگی می‌کند
پیرمردی که از دار دنیا
جز همین خانه
نه چیزی دارد و نه کسی.
کسی نیست در خانه‌اش را بکوبد
و سلامی نثارش کند و حالی از او بپرسد.
ولی عجیب منتظر کوبیده شدن این درِ کهنه است.
از دلیل انتظار شیرینش می‌پرسم، می‌گوید:
چند سال پیش جوانمردی در خانه‌ام را به صدا درآورد.
اوّلش گمان کردم باد است
زیرا در این چند سال غربت
بارها باد مرا فریب داده بود.
امّا صدا صدای در بود این بار: کوبیدن دستی به لطافت، روی در.
رفتم و در را باز کردم.
جوانمردی بود لبخند به لب که نمی‌شناختمش.
اوّلش فکر کردم که اشتباه آمده
امّا بعد که اجازۀ ورد خواست
فهمیدم که اشتباه می‌کنم
او به سراغ من آمده.
بردمش داخل.
خانه‌ام بوی مرگ می داد.
دو سه روزی در کنارم بود.
خانه‌ام را رنگ زندگی داد و رفت.
آمدنش امیدی را زنده کرد در دلم
که هیچ گاه از میان نمی‌رود.
منتظر خودش هستم
ولی گمانم این است که اگر او آمد
حتماً باز هم خودش یا اگر نه
کسی دیگر خواهد آمد.
من و آن پیرمرد فرقمان با هم چیست؟
و چرا من به اندازۀ دل آن پیرمرد
طعم انتظار را نچشیده‌ام
تو که بیشتر از آن جوانمرد
حق به گردنم داری
و او اگر دو سه روزی محبّت کرد و رفت
تو هر دم به من محبّت می‌کنی.
یک روز پیدا می‌کنم پاسخ این معمّا را:
چرا با این که غرق محبّت توام
باز هم فراموشت می‌کنم.
من از خودم خسته‌ام
قربان دل‌دریایی‌ات
تو چه طور مرا تحمّل می‌کنی آقا!
شبت بخیر حضرت دریا
#الهی_عظم_البلاء...
#بهانه_بودن
#شب_بخیر
#محسن_عباسی_ولدی
