🔹جمهوری اسلامی، صاحب حرم است... 🔸این روز ها، این مصرع شاعر عزیز، جناب عرفان پور( که تضمین از سخنان حاج قاسم عزیز است) زیاد تکرار میشود که جمهوری اسلامی ایران، حرم است. 🔸بنده میخواهم بالاتر از این را بگویم. جمهوری اسلامی ایران، صاحب حرم است. قداست حرم، به قداست مقبره ی مطهر ِ آن است. جمهوری اسلامی، همان واقعیت مقدس است. که کل ایران، از او قداست گرفته است. 🛑 به تعبیر مرحوم امام: حفظ جمهوری اسلامی از حفظ یک نفر- ولو امام عصر باشد- اهمیتش بیشتر است. الله اکبر! این جمله خیلی سنگین هست. شرحش بماند برای وقتی دیگر. 🔸اما این پیکره ی مقدس که کل ایران را مقدس کرده است، اکنون در گودی قتلگاه افتاده است. هر کسی به او لگدی میزند ومیرود. یکی سنگ میزند، یکی با سر نیزه، یکی هم با چوبی بی ارزش. 🔷از دشمنان انتطاری نیست. دلخوری ام از دوستانی است که آبروی خود را از جمهوری اسلامی گرفته اند. اگر جمهوری اسلامی نبود، هیچ گاه زمینه ای فراهم نمیشد تا در این دنیای پست و شهوانی، کسی پای منبر اینها بنشیند و سینه بزند. 🔸آقای حمید علیمی، این متن را برای تو نوشتم و اینجا گذاشتم تا همیشه در تاریخ بماند. روضه ی قتلگاه برایمان میخواندی، اما اکنون خودت مانند پیرمرد یهودی ای که نای راه رفتن هم نداشت، با نوک عصای خود به پیکر مقدس حسین زمانت، ضربه میزنی... 🔸دقیقا مانند همان پیرمرد ملعون یهودی، حقیر هستی. خودت ناچیز؛ ضربه هایت ناچیز؛ اما این پیکر مقدس، از همه ی روز ها، نورانی تر... @az_dell

مگر می‎شود هدیه ما را ندیده بگیرد؟! ایت الله مصباح یزدی: 💠‌واقعا ما چه داریم به عنوان هدیه به امام زمان عجل‎الله‎تعالی‎فرجه تقدیم کنیم؟ یکی از بهترین کارهایمان این است که قرآنی، دعایی بخوانیم، ثوابش را بفرستیم. 💠 ما اگر صلواتی [هدیه به حضرت] بفرستیم و امام زمان عجل‎الله‎تعالی‎فرجه دعایی برایمان بکند، [این دعا] خیلی با صلوات‌های ما فرق دارد. [اگر] او دعا کند که رد نمی‌شود. می‌شود ما برای او دعا کنیم و او ما را ندید بگیرد؟ می‌شود چنین چیزی؟! 💠 شما هدیه کوچکی برای آدم‌های عادی بفرستید، بالاخره چیزی در مقابلش به شما می‌دهند... ۱۳۹۰/۰۹/۲۹ 🌸 #مهدویت 📱 @mesbahyazdi_ir

بسم الله الرحمن الرحیم امشب برایم خیلی سخت بود. دارم از کسی دور میشوم که با اینکه عمری نانش را خورده ام. اما این دو ماه بیشتر از نور او بهره برده ام. همه مان همینطور بوده ایم. ...آری! او کسی نیست جز حسین(ع). حسین جان! محرم و صفر تمام شد و تمام عالم در این دو ماه بر سر خان نعمت های تو، متنعم شدند. دو ماه با اشک بر تو، دل صاف کردیم. و خدا می‌داند که چه خطر ها و بلاها را با این اشک ها از سر ما برطرف نمودی. خودمانیم... من که می‌دانم دیگر تا محرم و صفر سال آینده، کمتر میتوانم برایت اشک بریزم. گویی واقعا این سفره تا سال دیگر برداشته می‌شود. و من می‌مانم و من... من می‌مانم و این وجود حقیر و هواهای نفس و جدال دائم عقل و دل... و شکست های همیشگی و دست های نیازم به درگاه تو... حسین جان! تمام روزهای سال ما را عاشورایی کن. سفره ی کرمت را در جانمان ریشه دار تر نما... و رفقا!! اگر سال دیگر نبودم... " به جای منم تو کربلا قدم بزنید..." یا علی