بسم الله الرحمن الرحیم امشب برایم خیلی سخت بود. دارم از کسی دور میشوم که با اینکه عمری نانش را خورده ام. اما این دو ماه بیشتر از نور او بهره برده ام. همه مان همینطور بوده ایم. ...آری! او کسی نیست جز حسین(ع). حسین جان! محرم و صفر تمام شد و تمام عالم در این دو ماه بر سر خان نعمت های تو، متنعم شدند. دو ماه با اشک بر تو، دل صاف کردیم. و خدا می‌داند که چه خطر ها و بلاها را با این اشک ها از سر ما برطرف نمودی. خودمانیم... من که می‌دانم دیگر تا محرم و صفر سال آینده، کمتر میتوانم برایت اشک بریزم. گویی واقعا این سفره تا سال دیگر برداشته می‌شود. و من می‌مانم و من... من می‌مانم و این وجود حقیر و هواهای نفس و جدال دائم عقل و دل... و شکست های همیشگی و دست های نیازم به درگاه تو... حسین جان! تمام روزهای سال ما را عاشورایی کن. سفره ی کرمت را در جانمان ریشه دار تر نما... و رفقا!! اگر سال دیگر نبودم... " به جای منم تو کربلا قدم بزنید..." یا علی