که ره به عالمِ دیوانگان ندانستند..

واقعی اونیه که بعدا میفهمی الان برو زندگیتو بکن

کسی که می‌نویسد همیشه خودخواسته پشت میز ننشسته. گاهی کلمات زیر پوست قِل می‌خورند، گاهی پشت چشم می‌جوشند، تا بالأخره یک روز آن‌ها را به تسلیم وا می‌داری. خودکار را در دست می‌گیری، انگشتانت را می‌چرخانی، و تمام آن‌چه در سرت فریاد می‌زد را آرام روی خط‌ها می‌نشانی. نوشتن یعنی زنده ماندن بی‌سر و صدا، یعنی راه‌ باریک نجات وقتی بقیه‌ی راه‌ها آجر شده‌اند.

اگر برای ابد هوای دیدن تو نیفتد از سر من چه کنم؟

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ دانی که پس از عمرچه ماند باقی؟ مهر است و محبت است و باقی همه هیچ

اگر منعم کند دین از شرابِ خون گیرایت دو فنجان قهوه می‌نوشم، به یادِ مردمک‌هایت

شما صدای عزیزترین آدم زندگیم رو می‌شنوید:

-لیلای‌جزیره‌مجنونی

اگر تو گاه‌به‌گاهى حماقتی كردى، رئيسِ مكتب افكار احمقانه منم!