روزا همینجوری گذشت ولی خبری از گذرنامه ما نبود😅

چون نزدیکای نیمه شعبان بود نگران بودم کاروان تکمیل بشه و ما جا بمونیم

خلاصه بعد چند ماه اومد

وقتی داشتم وسایلمو جمع میکردم یاد مداحی رضا نریمانی ک میگفت مثلا تو قبول کردی ، کوله بارمو من بستم 💔

از یه طرف خوشحالی

از یه طرف یه دلشوره عجیبی داری

راه میوفتی

به جاده ک نگا میکنی با خودت میگی ینی واقعا امام حسین قبول کرد ک منو ببینه؟

ینی واقعن میخام برم کربلا؟

جاده ها که زیر پات حرکت میکنن میکنن انگار امام حسین دستشو کیلومتر ها دراز میکنه و تورو میکشه سمت حرمش💔

داری میریااااا

ولی باور نمیکنی

ک اگه باور میکردی درجا از شوق جون میدادی

خلاصه

میرسی ب جاده های پر پیچ و خم کردستان

وارد ورودی مرز میشی

اینو یادم رفت بگم تو اتوبوس ک بودیم یه اقا پسری واستاده بود نمینشست سر جاش بعد دقیقا پشتش ب صندلی من بود آقا من هی نگران بودم اتوبوس بره رو دست انداز این بیوفته رو من بلند شدم صندلیمو عوض کنم اتوبوس رفت رو دست انداز من میخواستم ب اقا پسره نخورم انگشتم رفت لای دستگیره صندلی 😫 از بند در رفت ولی خداروشکر اگه بلند نمیشدم میوفتاد رو من 😂😂😂🤦🏻‍♀

هی دلت میخاد زودتر رد بشی ببینی سرزمینی ک امام حسین توش دفنه چ شکلیه💔

رد میشی

اولین چیزی ک توجهتو جلب میکنه لهجه عراقیه

با خودت میگی امام من این مدلی حرف میزد؟😅

فک کنم این برا همه پیش اومده باشه ک بعد رد شدن از مرز خیلی معطل میشی

از مرز تا نجف ۶ ساعت راهه خسته ایی ولی دلت میخاد بیرونو نگا کنی