در این بخش به عناصر داستانی که هر نویسنده ای باید بداند پرداخته میشود، زیرا: ✓عناصر داستان به شما کمک می کنند تا ساختار اصلی داستان را بشناسید و آن را تجزیه تحلیل کنید. 7 عنصر اصلی برای داستان در نظر گرفته اند. 1. درون مایه: دلیل اتفاقاتی که در داستان رخ می دهد و پیامی که می خواهید خواننده با خواندن داستان شما بگیرد. 2. شخصیت: داستان ها به طور کلی یک قهرمان و یک ضد قهرمان دارند؛ خواننده با قهرمان همذات پنداری می کند و ضدقهرمان با اعمالش در مسیر موفقیت قهرمان قرار می گیرد. 3. زمان و مکانی که داستان در آن اتفاق می افتد. 4. زاویه دید یا چشم اندازی که داستان از آن روایت می لبر 6. کشمکش با موانعی است که در مسیر قهرمان قرار می گیرد به وجود می آید. 7. گره گشایی لحظه ای اتفاق می افتد که قهرمان با انجام دادنش بر تمام مشکلات پیروز می شود. در این دوره ی هم افزایی به این نکات هم اشاره خواهد شد ان شاءالله 1- ایده داستانی 2- طرح داستان 3- شخصیت، رکن اصلی داستان کوتاه 4- شروع داستان 5- زاویه دید 6- شخصیت پردازی 7- زبان داستان 🌐https://banograph.ir 📱eitaa.com/banograph

چرا داستان بنویسیم؟ 1⃣ما داستان می نویسیم به همان دلیلی که رویا می بینیم، چون نمی توانیم رویا پردازی نکنیم، چون رویا دیدن در ذات انسان نهفته است. گروهی از ما که می نویسیم – کسانی که واقعیت را آگاهانه و به منظور کشف معانی پنهانی آن سازماندهی و بازسازی می کنیم – رویا پردازهای جدی تری هستیم. شاید ما معتاد به رویا دیدن هستیم، اما هرگز نه به این دلیل که از واقعیت می ترسیم یا آن ها را قبول نداریم. (جویس کرول اوتس) 2⃣نوشتن داستان به ایجاد تفکر نقادانه کمک می‌کند و از سوی دیگر ما را وادار می‌سازد برای جلب مخاطب بهترین نسخه از قلمِ‌خود را ارائه دهیم. می‌توان گفت داستان‌ نویسی مهارتی است که در کنار محبوبیتی که برای نویسنده ایجاد می‌کند، ذهن او را برای خلق آثار دیگر مانند متون علمی و پژوهشی آماده می‌سازد. نوشتن داستان چالشِ بزرگی برای نویسنده محسوب می‌شود و اگر او از این آزمون سرافراز بیرون بیاید و در نهایت موفق به خلق داستانی یکپارچه بشود، در مواجهه با آثار ادبی نگاهی منتقدانه خواهد داشت. ✓نکته: در هفته های آتی صوت هم به متن الصاق خواهد شد. 🌐https://banograph.ir 📱eitaa.com/banograph

از کجا شروع کنیم؟ بهترین کار این است که از توصیف صحنه شروع به نوشتن کنید. این کار در همه زمینه‌های نوشتاری مانند نمایشنامه نویسی و فیلمنامه نویسی شایع است و اگر آثار ادبی نویسندگان بزرگ را نیز مطالعه کنید متوجه می‌شوید که آنها نیز از توصیف صحنه داستان را شروع و به پایان رسانده‌اند. پس برای نوشتن تنها لازم است که مکان داستانی را توصیف کنید. خواننده باید بداند که داستان در چه مکانی اتفاق می‌افتد. سعی کنید توصیف صحنه و مکان داستانی را به سمت و سویی ببرید که به مکان شخصیت ببخشید. نه زیاد طولانی که خواننده خسته شود ( مانند توصیف‌های طولانی نویسندگانی مانند بالزاک و ...) و نه بیش از حد کوتاه که خواننده فرصت درک مکان و زمان را از دست بدهد. شخصیت‌های شما باید در یک ظرف مکانی و زمانی قرار بگیرند. استفاده درست و کاربرد درست صحنه بر حقیقی بودن داستان می‌افزاید و این انتخاب درست مکانِ وقوع داستان، به قابل قبول بودن حوادث و اتفاقات کمک می‌کند. این داستان‌ها می‌تواند تخیلی، فانتزی و یا واقعی باشند اما هر چه که باشد نیاز به بسترسازی مناسب دارند. یادتان باشد این موضوع مهم است چرا که شخصیت اصلی و یا شخصیت‌های مهم شما بیشتر وقتشان را در آن سپری می‌کنند پس باید درست طرح‌ریزی شود. شما می‌توانید برای شخصیت‌های خود صحنه‌ای خلق کنید که واقعی نیست و زاییده ذهن خلاق شما است؛ اما باید به نحوی آن را توصیف و شرح دهید که در ابتدا خود شما و بعد از آن خوانندگان‌تان آن را باور کنند. این کار به این دلیل صورت می‌گیرد تا خواننده بتواند تصویری از مکان‌هایی که تمام داستان در آنها به وقوع می‌پیوندد را در ذهن خود تداعی و آن را در ذهن خود بازسازی کند. شاید ماجراهای شما در یک شهر اتفاق می‌افتد شهری که وجود دارد، فرق نمی‌کند می‌تواند رشت باشد، یا شهری از جنوب مثل بندرعباس و...اما هر چه که هست شما باید به آن شهر شخصیت بدهید و کاری کنید که روح منحصر به فرد بودن آن شهر توسط شما به آن دمیده شود. شخصیت‌ها و اتفاقات نیاز به بستری دارند که در آن به کارهایشان بپردازند. شخصیت در یک مکان و یا یک شهر زندگی می‌کند. وظیفه شما به عنوان نویسنده این است که شما به این شهر و یا مکانی که شخصیت در آن زندگی می‌کند شخصیت بدهید. مهمترین وظیفه صحنه، آفریدن محیطی است که اگر موجب رخداد وقایع نشود، دست کم در نتیجه‌ای که آنها به بار می‌آورند، دخیل باشد. برای این کار نیز شما مانند خلق شخصیت نیاز به پرونده‌سازی دارید و از این لحاظ ساخت پرونده صحنه و شخصیت مانند هم هستند و باید دقت لازم و کافی را به کار ببرید. هدف از پرونده سازی صحنه این است که محیطی که می‌خواهید شخصیت و یا فضای داستان در آن قرار بگیرد به آن مکان جان ببخشید. باید این بستر به نحوی طراحی شده باشد که شخصیت داستان بتواند در آن رشد کند و از سوی دیگر خواننده نیز به راحتی آن را تصور کند. برای این که کار شما را کمی راحت‌تر کرده باشم در هنگام ساخت بستر به این سوالها پاسخ دهید و بستر مورد نیاز داستانتان را به این شکل خلق کنید: -         ✓اسم مکانی که قرار است داستان در آن اتفاق بیفتد چیست؟         ✓ اسم آن از کجا منشا گرفته است؟ ( می‌توانید برای مکانی که خودتان خلق می‌کنید منشا بیافرینید)       ✓  محیط نزدیک کدام یک از این عوامل طبیعی است؟ نزدیک دریا و یا رودخانه است؟ نزدیک کوهستان است؟ دشتی وسیع و صاف است؟    ✓ طبیعت چه تاثیری بر آن گذاشته است؟( نزدیک دریاست و شرجی در آن بی داد می‌کند. آب و هوایش به نحوی است که به جز نخل در آن درختی نمی‌روید و یا هوای آن منطقه به نحوی سرد است که در زمستان به مرز منفی بیست درجه سانتیگراد نیز می‌رسد و...)       ✓شهر و یا مکانی که داستان در آن به وقوع می‌پیوندد ساختار قومی آن به شکلی است؟ آیا بیشتر مردم آنجا بومی هستند؟ یا ساختار قومی خاصی ندارد. ✓شهر و یا آن منطقه به چه چیزی مشهور و شناخته شده است؟      ✓ اگر شما به عنوان یک تازه وارد و یا یک توریست وارد آن شوید چه چیزی توجه شما را به خود جلب می‌کند؟   ✓هنگام عبور از خیابان‌های شهر چه بویی به مشام می‌رسد؟ -         و.... 2⃣ 🌐https://banograph.ir 📱eitaa.com/banograph

این سوالات را در ذهن خود داشته باشید؛ اما در هنگام نگارش داستان لازم نیست در ابتدای توصیف مکان و بستر داستان همه آنها را با هم به کار ببرید. شما باید در چند جمله برگزیده و مناسب اجازه دهید مخاطب آن فضا را احساس کند و یا بویی که از آن مکان برمی‌آید را استشمام کند... اگر شما بستر لازم را فراهم نکنید خواننده احساس می‌کند در یک ناکجا آباد گم شده، شناخت درست و دقیقی از پیرامون خود ندارد و به راحتی کتابی را که شما نویسنده آن هستید را به کناری می‌گذارد. اجازه گم‌شدگی را به خواننده خود ندهید. او را هرازگاهی در میانه متن به بستر و مکان وقوع حوادث برگردانید. توصیف بستر به خصوص در داستان‌های تخیلی و همچنین داستان‌های تاریخی خیلی مهم است چون خواننده هیچ چشم اندازی از آن مکان و یا برهه تاریخی ندارد و این شما هستید که باید با جملات کلیدی مکان و بستر داستان را توصیف کنید. یکی از بهترین محل‌ها برای توصیف مکان و زمان در ابتدای داستان است؛ اما این نیز به سلیقه شما به عنوان نویسنده مربوط می‌شود. لازم به یادآوری است داستان ممکن است در یک مکان صورت نگیرد و یا شخصیت‌های داستان ثابت نباشند و مرتب به مکان‌های مختلف بروند، وقتی فصل یا صحنه‌ای از داستان شما به پایان می‌رسد و قصد دارید صحنه جدید را در مکان جدیدی شروع کنید باید به خواننده بگویید که کجا رفته است. ایجاد صحنه مناسب، به حال و هوای داستان، شخصیت‌پردازی کمک زیادی به شما می‌کند. برای مثال اگر بخواهید در محیط قتلی صورت بگیرد، یا بخواهید داستان ترسناکی را بنویسید مکان‌هایی مانند خرابه‌ها و یا محیط‌هایی سرشار از غم و وهم انگیز به شما کمک می‌کند تا خواننده را با خود با همان محیط ببرید. زمان داستان نیز برای خلق بستر مهم هستند. خواننده باید بداند داستان شما در چه برهه از زمان اتفاق می‌افتد. اگر داستان در زمان گذشته اتفاق می‌افتد زمان دقیق آن چیست؟ در چه قرنی است؟ چه فصلی از سال؟ چه روزی از ماه است؟ چه ساعتی از روز و ... محیط اجتماعی، سیاسی و ... جامعه چگونه است؟ برای این کار باید به عنوان نویسنده محیط اجتماعی آن دوره را مطالعه کنید. رمان‌های قرن نوزدهم صفحات زیادی را برای توصیف صحنه اختصاص می‌دادند. این موضوع در داستان‌های آن زمان به خوبی می‌توان دید. آن قدر توصیفات زیادی وجود دارد که خواننده به راحتی می‌تواند از این صفحات بگذرد بدون اینکه به فهم داستان و ماجراهای آن لطمه وارد کند. اما این شیوه قدیمی شده و خوانندگان کنونی دیگر زمان زیادی را به خوانش توصیفات صحنه که توسط نویسندگان به کار می‌برد نمی‌گذراند امروزه صحنه و بستر سازی آن بخشی از خصوصیات روحی و روانی شخصیت است.     تمرین: خصوصیات شهری که در آن زندگی می‌کنید و یا شهری که احساسات را در شما برمی‌انگیزاند را توصیف کنید. اتاقی را که در آن هستید را توصیف کنید. خاطره‌ای را که دوست دارید را با شرح صحنه بنویسید. 3⃣ 🌐https://banograph.ir 📱eitaa.com/banograph

🔹دوره آموزش مجازی توانمندسازی روایتگری در فاطمیه 🔸با موضوع روایت هیأت‌ها در فاطمیه و ضرورت حضور در فضای مجازی اساتید: 💎حجت‌الاسلام عزت زمانی - معاون فرهنگی سازمان تبلیغات اسلامی 💎محمد لسانی - کارشناس سواد رسانه و فضای مجازی ⏰زمان: چهارشنبه 22 آذرماه از ساعت 15 🔰نشانی برای شرکت https://www.skyroom.online/ch/sazmanh/daheyat 🌐https://banograph.ir 📱eitaa.com/banograph

چرا زاویه دید اهمیت دارد؟ زاویه دید ازین جهت دارای اهمیت است که تمام داستان شما از فیلتر این زاویه دید عبور می کند. هر چیزی در داستان شما باید از یک زاویه دید ارائه شود. بنابراین اگر به طور صحیح از زاویه دید برای داستان خود استفاده نکنید کیفیت داستان خدشه دار می شود. در این مقاله به اشتباهات رایج در بکارگیری زاویه دید نیز پرداخته می شود. اما قبل از آن 4 نوع زاویه دید را ارائه می دهیم. 4 نوع زاویه دید در این جا 4 زاویه دید اصلی در داستان نویسی آمده است: زاویه دید اول شخص: در زاویه اول شخص، "من" داستان را می گویم. راوی در درون داستان است و تجربیات خود را مستقیماً گزارش می کند. زاویه دید دوم شخص: داستان به شما گفته می شود. این نوع زاویه دید در رمان ها معمول نیست اما در ادبیات غیرداستانی معمولاً بکار می رود. زاویه دید سوم شخص محدود: داستان در مورد شخص سومی یعنی "او" است. این نوع زاویه دید بسیار در رمان ها استفاده می شود. راوی خارج از داستان قرار دارد و تجربیات شخصیت داستان را گزارش می کند. زاویه دید سوم شخص دانای کل: در اینجا هم داستان در مورد "او" است، اما راوی به افکار و تجربیات تمام شخصیت های داستان در همه زمان دسترسی کامل دارد. احتمالا شما با این زاویه های دید آشنایی دارید و یا حتی از آن ها در نوشته های خود نیز استفاده کرده اید.