🍃🍃🌻🍃🍃 شهلا خانم میگه...

یه لحظه بعد مادرم گفت: بیا پسرم... اینم اره، مجتبی اره رو گرفت، تشکر کرد و رفت... .. دست و پاهام شل بود و از ترسی که تو دلم لونه کرده بود هنوز قلبم تند میزد... مادرم عرق پیشونیشو پاک کرد و رنجور گفت: کاش حداقل یه پنکه دستی داشتیم... همین طور که داشت حرف میزد تو صورتم نگاه کرد و گفت: تو چته؟ حالت خوبه....؟ نمی‌دونستم چی بگم.. همین طوری گفتم کاش زودتر می‌رفتیم دکتر.. مادرم عصبی شد: خدا از عمو محمدت نگذره اگه اون نظر پدرتو عوض نمی‌کرد، تا الان رفته بودیم شهر.. پیش دکتر. ... نمی‌دونم چند روز بود که از خونه بیرون نرفته بودم، درست مثل آدمای زندانی با این تفاوت که می‌تونستم هر وقت بخوام بیام تو حیاط.. تو ایوون به آسمون که چند تا لکه ابر سیاه توش بود نگاه کردم، انگار دل آسمونم گرفته بود. اشکام روی گونم می‌چکید، دلم برای خودم می‌سوخت.. تو ده عروسی بود و امشب همه دعوت داشتن. اما من محکوم بودم که تو خونه زندانی باشم... پدر و مادرم اصلا تمایل نداشتن که برن عروسی چون می‌دونستن که همه یه جور خاص بهشون نگاه می‌کنن و تا اونا رو ببینن شروع می‌کنن در گوشی با هم پچ پچ کردن... اما خب عروسی پسر عموی پدرم بود و عموش با ریش سفید چند بار اومد دنبالش و بلاخره راضیش کرد تا برن... با اینکه می‌ترسیدم اما به مادرم اطمینان دادم که در رو به روی کسی باز نمی‌کنم و راهیش کردم تا تو عروسی شرکت کنه.. صدای ساز و دهل به گوشم می‌رسید، اونجا رو تو ذهنم ترسیم می‌کردم.. نا خوداگاه یاد عروسی خودم افتادم... یاد اون شب سیاه و نکبت بار.. اون همه درد و رنج که تا قیامت همراهم شد... هیچ وقت فکر نمی‌کردم تا چند ساعت دیگه چه بلایی قراره سرم بیاد...