السلام علیک یا ابا عبدالله تسلیت باد ایام تاسوعا و عاشورای حسینی ... #التماس_دعا

أَلسَّلامُ عَلى غَريبِ الْغُرَبآءِ سلام بر غريبِ غريبان... (زیارت ناحیه مقدسه) #سلام_ای_خاک_قبرت_سجده_گاهم

السلام علیك ایهاالعبدالصالح المطیع لله و لرسوله ولأمیرالمؤمنین والحسن والحسین صلی‌الله علیهم وسلم

اهمیت روز تاسوعا بدان جهت نیست، که حضرت عباس علیه السلام در این روز به شهادت رسیده است، چرا که حضرت عباس نیز مانند دیگر یاران امام حسین علیه‌السلام در روزعاشورا به شهادت رسید.

اهمیت این روز بدان جهت است، که در آن روز حوادثی سخت پیش آمد، اگر چه در تمام روزهای محرم به خاطر محاصره شدن از طرف سپاه عبید الله، به امام حسین(ع) و یاران حضرت سخت گذشت و ظلم‌ها روا داشته شد، اما ظلم‌ها و سختی‌ها در روز تاسوعا و عاشورا چند برابر شد و به اوج خود رسید.

روز نهم محرّم، امام حسین علیه‌السلام و یارانش در محاصره نیروهای کوفه بودند. دو روز بود، که آب را روی اهل بیت علیهم السلام و یاران امام بسته بودند و اهل بیت از نظر آب در تنگنا بودند. همه راه‌ها تحت کنترل بود، تا کسی به امام نپیوندد. تهدیدهای سپاه "عمر سعد" جدّی‌تر و حالت تهاجمی آنان به سوی خیمه‌ بیشتر می‌شد.

عصر روز تاسوعا ابن سعد طبق دستوری که از "ابن زیاد" دریافت کرده بود، آماده جنگ با امام شد. گروهی از سپاه کوفه به سوی خیمه‌گاه امام تاختند. امام کنار خیمه‌اش نشسته و به شمشیر تکیه داده بود. زینب، صدای همهمه مهاجمان را شنید.

امام را (که خواب، چشمانش را ربوده بود) بیدار کرد. سیدالشهدا، خوابی را که آن لحظه دیده بود نقل کرد، که رسول خدا صلی‌الله علیه و آله به او فرمود: پیش ما می‏ آیی

حسین(ع) برادرش عباس را همراه جمعی جلو فرستاد، تا از هدف مهاجمان آگاه شوند. چون فهمیدند، که به قصد جنگ یا گرفتن بیعت آمده‏ اند، به دستور امام، آن شب را مهلت طلبیدند، تا به عبادت و نماز بپردازند. و درگیری به فردا موکول شد.

در این باره امام صادق(ع) می فرماید: "تاسوعا روزی است، که حسین و اصحاب او در کربلا محاصره شدند و سپاه شامیان بر ضدّ آنان گرد آمدند. ابن زیاد و عمر سعد نیز از فراهم آمدن همه سواران خوشحال شدند. آن روز، حسین(ع) و یاران او را ناتوان شمردند و یقین کردند، که دیگر برای او یاوری نخواهد آمد و عراقیان نیز او را پشتیبانی نخواهند کرد.

حوادثی که در تاسوعا به وجود آمد، بر امام و یاران بسیار سخت گذشت، از این رو همان گونه که روز عاشورا اهمیت دارد و سر نوشت ساز است، روز تاسوعا نیز اهمیت داشته و سرنوشت ساز می باشد

آوازه دلاورمردی هاى حضرت عباس (ع) چنان در گوش عرب آن روزگار طنین افکنده بود که دشمن را بر آن داشت تا با اقدامى جسورانه، وى را از صف لشکریان امام جدا سازد. به همین منظور، شمر بن ذی الجوشن کلابی که از قبیله‌ام البنین سلام الله علیها بود، مأموریت یافت که به حضرت عباس (ع) و سه تن از برادرانش امان نامه دهد. شمر گفت: بدانید تا ساعاتی دیگر شعله‌های جنگ برافروخته می‌گردد و از یاران حسین بن علی (ع) کسی زنده نمی‌ماند. من برای شما امان نامه‌ای از عمر بن سعد آوردم. شما از این ساعت در امان ما هستید، مشروط بر اینکه از یاری برادرتان حسین (ع) دست برداشته و سپاهش را ترک کنید. حضرت عباس (ع) که کانون غیرت، حمیت و وفاداری بود، بر او بانگ زد و فرمود: بریده باد دستان تو و لعنت خدا بر تو و امان نامه تو.‌  ای دشمن خدا! ما را فرمان می‌دهی که از یاری برادر و مولایمان حسین (ع) دست برداریم و سر در طاعت ملعونان و ناپاکان در آوریم. آیا ما را امان می‌دهی ولی برای فرزند رسول خدا (ص) امانی نیست؟ شمر از پاسخ دندان شکن فرزندان‌ام البنین (س)، ناامید و خشمناک شد و با سرافکندگی به خیمه‌گاه خویش برگشت.