و میزبان خوشگل کوچولویی از زوار #اربعین پذیرایی می کرد...

کودکان هم می آموزند که چگونه غذا فراهم کنند، چگونه از مهمان پذیرایی کنند و چگونه شأن زائر حسین را عظیم بدانند. به علاوه می فهمند که خدمت گزاری به زوار آن چنان اولویت دارد که مادر و پدرها از شغل و کارشان چند روزی دست می کشند تا به شغل مهم تری استخدام شوند.

صدای موکب داری که با لهجه عراقی مردم را برای پذیرایی دعوت می‌کند، کودکان و زنانی که پرچم بدست توی راهند، کوله بار‌های سفری که هرکدامشان با عکس و نوشته حرف های زیادی برای گفتن دارند، همگی دست به دست هم دادند و قصد جانت را کردند یا که نه!شاید سنگ صبورت شدند و دارند با دل سوخته ات، همدردی می‌کنند. برای جاماندگان این صحنه ها، جگر سوز است و برای آن‌ها که حرم ندیدند حسرت است و صد من آه که دامن اسمان را میگیرد.

موکب ها برپا شدند تا مردم از اینجا با دلهای شان  با انبوه زائران در مسیر کربلا هم قدم شوند وبا کاروان زینب(س) پس از یک چله فراق به وصال قافله سالار برسند ، تا قلب های سرگشته به سمت کرب و بلا مایل بشوند و با هر تپش «یا حسین یا حسین یا حسین بگوید

تمام التهاب پیاده‌روی اربعین به‌خاطر ارتباطیست که با امام زمان پیدا می‌کنیم...

درسته که پایی برام نمونده که قدم به قدم زائرها پیاده‌روی کنم، اما خدا رو شکر دست‌هام اونقدر قوی هستند که خستگی رو از پای مسافرای کربلا به‌در کنه. این تنها کاریه که ازم برمیاد برای نذر ظهور شما…

و من هر بار که چشمانم را می‌بندم موکب‌های در مسیر طریق را میبینم که خادمانش  تا زوار ایرانی می بینند دست و پا شکسته به فارسی  خوش آمد می گویند و دلشان میخواهد تورا مهمان کنند و هرچه دارند را برایت بیاورند و تو مات این مهمان نوازی شوی، که در هیچ جای دنیا نشانی از آن نیست و نخواهد بود جز در طریق الحسین

«خذني إليك، وخذ ماشئتَ من عُمُري ‏ إلا الرحيل، فإني لستُ أقواهُ!⁩» مرا نزد خود ببر، و هر آن‌چه خواستی از جانم بگیر ‏مگر رفتن را، که در قدرتم نمی‌گنجد!