غم مانند خون در بدنم در جریان است. هیچ مسکنی نمی تواند آن را درمان کند جز زیارتت. اما چه کنم، گویی لیاقتش را ندارم

یا امام حسین صاحب مرهم غم من تویی! بنده ای خطاکار بوده ام؟ لیاقتش را ندارم؟ پس چه هست که هنوز نمی خواهی درمانم کنی، هنوز نمی خواهی مرهم زخمم را به من دهی.

یا امام حسین عاشقی کرده ای و میدانی رسیدن به معشوق چه حسی دارد. در راه خدا حاضر شدی جانت را بدهی و این کار را کردی یعنی برای عشقت جانت را دادی. تو میفهمی درد دل عاشقی را که با تو سخن می گوید

خودم اینجا هستم اما قلبم در کربلاست، خودم اینجا هستم اما ذهنم در حرم آقاست، خودم اینجا هستم اما حواسم پی ضریح مولاست. یا امام حسین، تا کی بر خیالی که به نظر می رسد خام است زندگی کنم؟ 

کی قرار است حرمت را ببینم و کی به چیزی که در دل دارم میرسم؟ میخواهم بر پای ضریحت بنشینم و با تو سخن بگویم، از غمی که بر جان دارم بگویم، از غمی که نمی توانم از آن جلوی کسی لب به سخن بگشایم. یا حسین میخواهم نزدت بیایم و دل غم دیده ام را آرام کنم.

یا امام حسین یاری ندارم، یاوری ندارم، همه مرا تنها گذاشته اند و رفته اند. چه بهتر بروند، من دل به مولایم بسته ام، وقتی مولایت را در قلب داری، هیچ کس را نمی خواهی، هیچ کس نمی تواند مانند او حال دلت را خوب کند

یا امام حسین، اکنون که تنها گشته ام، در خانه ات را میزنم، درت را به سوی من باز کن، پذیرای من باش و میزبانی ام را کن. در خانه تو اگر به روی این بنده باز نشود، قلبش می شکند، وجودش خورد میشود و گویی نفس میکشد اما مرده.

یا امام حسین به من بگو چطور با مردمی که از پشت به تو خنجر زدند زندگی کردی؟ به من بگو چطور راحت خوبی هایت را فراموش کردند و تو آنها را بخشیدی؟ 

مردم این دوره و زمانه هنوز همان رسم را دارند، هنوز هم در وقتی که نباید تنهایت می گذارند و برای همیشه می روند. به من بگو چه در قلبت داشتی، چه در وجودت داشتی که این چنین این غم را به جان خریدی و با آن کنار آمدی.

کاش در آن زمان بودم، کاش می بودم که وقتی تو به مانند شمع میسوختی، به مانند پروانه ای دورت میگشتم. یا امام حسین، مظلومیت قلبم را به درد میاورد، دلم را میرنجاند و چشمانم را پر از اشک می کند. می دانم که این اشک ها بی فایده اند، می دانم که درد این دل بی قرار هیچ وقت مسکنی ندارد، می دانم که کار درست ادامه دادن مسیرت است،