‍‍ ما بی کس و کاران بند نیست دستمان به جایی! هیچ نداریم جز شوقی فراوان برای آمدن! کس و کار ما باشيد برای سفری که آرزویش به دلهایمان مانده!

این... یک مطالبه‌ی عمومی است! نه بیشتر و نه کم‌تر! اگر می‌شود کاری کرد... بسم‌الله! دریابید این دل‌های عاشق را... این چشم‌های اشک‌بار را... و این بغض‌های نشسته بر گلو را! همین! دل‌خوشیِ ما... به اربعین است و... حال‌مان با زیارت خوش می‌شود! یکی هم در ترکیه و... بماند!

دیدی که ماهی روی خاک چه میکند ؟؟ حال یک جامانده را جامانده میفهمد فقط

آهسته قدم بزن! خدا می‌داند... جامانده دلی به زیرپایت؛ زائر! .

جا ماندن بوی تنهایی می‌دهد. رنگ ترس دارد و صدای سکوت؛ انگار غم‌های کل عالم را هُل داده‌اند روی شانه‌ی جامانده‌ها جا ماندن آنجایی است که دلت رفته و پایت مانده، غم دارد، اشک دارد، غصه دارد... مــهــدی جان! من یک جامانده‌ام! جامانده از تمام خاطرات نجف تا کربلا، جامانده از تمام موکب‌ها و قرار پای عمودها، جامانده از خستگی‌های شیرین اربعین. حالا تمام آرزویم این است: کاش حالا که خودم جا ماندم، دعاهای فرجم جا نمانَد. کاش دست دعاهایم را بگیری و تا زیر قبّه‌ی حسین بدرقه‌شان کنی!

پدر مهربانم هر سال این روزها که می‌رسید، کوله‌پشتی ام را آماده میکردم برای سفر، به شوق اینکه در جاده کربلا با شما هم قدم شوم؛ به شوق اینکه هم‌صدا با شما زیارتنامه اربعین بخوانم ... امسال اما؛ اربعین را باید با خاطره و حسرت سر کنم... نمی دانم کدام گناه بزرگم، رزق اربعینم را بُرد؛ اما میدانم هرچه باشد کَرَم شما از گناه من بزرگتر است. از کرم و مهربانی ات، بگذار دوباره با شما هم سفر شوم!

بیایید درددل کنیم... حرف بزنیم... گریه کنیم و اشک بریزیم... و حرف دل بزنیم!