▪️من کبوترم. پرنده‌ای که شوق پرواز آرامَش نمی‌گذارد. من رفیق آسمانم. آسمان هم با من آشناست. اگر روی زمین نشستنم طولانی شود دل آسمان برایم تنگ می‌شود. ▪️من کبوترم. از وقتی چشم به این دنیا باز کردم دنبال گنبد و بارگاه بودم. گِل مرا گویی با گنبد سرشته‌اند که این چنین شوق حرم دارم. ▪️وقتی به دنیا آمدم در گوشم گفتند: تو کبوتر بارگاه حسنی. مادرم پرواز را یادم داد و خودش از دنیا رفت. من راه بارگاه مولایم را در پیش گرفتم و پُرسان پُرسان رسیدم به بقیع. ولی هر چه گشتم نه گنبدی دیدم و نه بارگاهی. ▪️خاندان ما همه کبوتران حرمی بوده‌اند مادرم قصّۀ حرم را برایم گفته بود امّا چه قدر فرق می‌کرد قصّه‌های مادرم با حریمی که نامش روی پیشانی من خورده بود . ▪️بارها شنیده‌ام که این مترسک‌های شیطان به شما می‌گویند بوسیدن در و دیوار پنجرۀ این قبرستان شرک است و مشرک هم جایش وسط آتش. اینها چه می‌فهمند از توحید که کسی را متّهم به شرک می‌کنند. ▪️کاش کسی به اینها می‌فهماند: همۀ دین محبّت است و ای کاش می‌فهمیدند توحید هر کسی به اندازۀ محبّتش رشد می‌کند ولی نمی‌فهمند. ▪️مگر درک اینها عاجز است از فهمیدن این حقیقت روشن که بی‌محبّت دوستان خدا محبّت خدا یک دروغ بزرگ است؟ و دوست‌تر از مولای من و خاندانش خدا، دوستی دارد؟ ▪️ما کبوترها عادت داریم که هر شب برای جوجه‌هایمان قصّه می‌گوییم. این قصّه‌ها مثل نقش روی سنگ هیچ گاه از ذهنمان پاک نمی‌شود. من از مادرم قصّۀ زندگی مولایم را زیاد شنیده‌ام دردناک‌ترین قصّه‌های زندگی مولایم در همان کودکی اتفاق افتاده و من هم از کودکی هر چه کردم که سنگ ذهنم را بشکنم تا قصّه‌هایی که شنیده‌ام از میان برود نشد که نشد. ▪️مادرم می‌گفت قصّۀ کوچه سینه به سینه از اجدادش به او رسیده و می‌گفت کبوترهای زیادی از داغ آن قصّه دق کرده و مرده‌اند. 🏴 شهادت مظلومانه امام حسن مجتبی علیه السلام و پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله بر همه عاشقان و دلدادگان ایشان تسلیت باد.

پدر و مادرم فدایت، ای رسول خدا! مصیبت تو، بقیه‌ی مصیبت دیده‌ها را به شكیبایی واداشت و همه را در مصیبت تو یكسان عزادار كرد. _ اگر به #شكیبایی امر نمی كردی؛ و از بی تابی نهی نمیفرمودی؛ آنقدر اشك می ریختم تا اشكها تمام شود. و این درد جانكاه همیشه در من می ماند، و اندوهم جاودانه می شُد؛ كه همه اینها در مصیبت تو ناچیز است. • چه باید كرد كه زندگی را دوباره نمی‌توان باز گرداند، و مرگ را نمی شود مانع شد، پدر و مادرم فدای تو! ما را در پیشگاه پروردگارت یاد كن؛ و در خاطرات نگهدار. نَهجُ‌البلاغه، خطبه۲۳۵ #باعلی #روایت

🏴 سالروز جانگداز رحلت پیامبر اعظم حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله) و سبط النبی حضرت امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) تسلیت باد

‍ یک حرم در غربت حسن(ع)، حسینیه شد شما غریب نیستی آقای امام رضا (ع)! اینجا، در مشهد، در این سرزمینِ کیلومترها دور و غریب افتاده از وطن‌تان مدینه، آن‌قدر تمام مردم ایران دوستتان دارند و می‌میرند برای حضرتتان که حالا شده مملکت‌تان. شده همان بقعه مبارکه‌‌ی أرض طوسِ شاهِ أنیس النفوسی که مغناطیس دل‌های ملهوف است و شما در آن سلطانی می‌کنید تا  دست هیچ سائلی را که به استغاثه دراز شده تا دامان پنجره فولادتان را بگیرد، خالی برنگردانید.  حالا صحن به صحن و رواق به رواق این حرم مطهر پر است از پابوس‌هایی که ترک دیار کرده‌اند و آمده‌اند تا تسلیتِ جگرِ سوخته جدتان امام حسن مجتبی (ع) را با چشم‌های گریان‌شان به شما بدهند. که بگویند «آقا جان. حضرت شاه خراسان. ای امام رئوف. ما را در غم غربت آل الله شریک می‌دانید؟»  روز عجیبی است آقای امام رضا (ع). حسینه حرم غلغله است. هیچ‌کس توی حال خودش نیست. امروز دیگر هیچ زائری جز آرزوی ساختن حرم روی مزار غریب بقیع، دعایی ندارد. صف به صف. شانه به شانه و زائر به زائر از حسرت سوخته‌ایم و در عزای امامِ مجتبی (ع) بر سینه می‌کوبیم و نمی‌دانیم غریب شمایی یا آن آقا؟

رضا جان! دانه کدام انگور جرئت یافت که طعم ذلت مأمون را به کام تو بچشاند تا قبله هشتم را در صبر و لبخند خویش بنا کنى؟

امروز، تنها نه خیابان‏هاى خراسان که تمام رگ‏هاى عاشقانت، به گلدسته و رواقت ختم مى ‏شود.

خاطره سوزاندن جگرت، تا قیامت از ذهن خاک خراسان بیرون نمى ‏رود.تو آن جگرسوخته ‏اى که آب را به زائرانش هدیه مى ‏کند؛ زیرا اولاد على علیه‏السلام از عزیزترین‏هاى خود مى‏ بخشیدند و من در صحن تو، به دنبال اشاره‏ هایى مى‏ گردم که با آن حرف مى‏ زنى؛ مثل پرواز همان کبوتران که با گندم‏هاى محبت تو، عمرى است اسیر رهایى در آسمان همجوار تواند.

هر روز به شوق تکرار خاطره تو و آهو، آهوى دلمان از هر جا رمیده مى‏ شود؛ دوان دوان در سایه تو مأوا مى‏ گیرد تا دست تو، مثل ابرى سخاوتمند، بر نیازش ببارد؛ پس اشتیاق تند ما را مجاب کن یا على بن موسى الرضا!

خیابان‏های نور، به گلدسته‏ های به خورشید رسیده‏ات ختم می‏ شوند. تو آرامش دل‏های زخمی و بی‏قراری هستی که طنین ناله‏ هایشان، در جان ضریحت می‏پیچد. از آن سوی آبی‏ها نگاهمان کن؛ که سخت آرزومند توایم و نیازمند. 

جهت مشارکت در نحرشتر کلیک کنید http://eitaa.com/joinchat/3548053534C77f6131815 التماس دعای فرج...

اینجا سِن فقط یک عدد است، از کودک خردسال تا افرادی که سن و سالی از آنها گذشته زائر پیاده حضرت رضا علیه‌السلام هستند