🔻‏(71) روزه به عشق پیامبر صلّی الله علیه و آله‏🔺 ‏ ‏ ‏" قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُوني‏ يُحْبِبْكُمُ‏ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيم."‏ ‏ ‏ ‏ ‏ 📖 به روایتی شریف برخورد کردم که در این انتهای ماه مبارک شعبان که ماه وجود مقدّس رسول الله و ماه بهره ‏مندی از شفاعت ایشان است، بیان آن برای برادران ایمانی خالی از لطف نیست.‏ ‏ ‏ ❇️ ما در این عالم بالاتر از رسول الله نداریم و ایشان در مقامی قرار دارد که خداوند به ایشان عشق و محبّت می ‏ورزد؛ آری او حبیب و معشوق خداست.‏ ‏ ‏ 👈 اگر کسی خدا را دوست دارد، باید بداند که نقطه نهایی این است که خدا او را دوست داشته باشد؛ برای ‏رسیدن به این نقطه باید دنبال حبیب خدا بیفتد و از او تبعیت کند تا به عالم او وارد شود؛ قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ ‏فَاتَّبِعُوني‏ يُحْبِبْكُمُ اللَّه‏.‏ ‏ ‏ ✍️ مرحوم شیخ صدوق در روایتی با سند صحیح در کتاب فضائل الاشهر الثلاثة، از امام صادق علیه السلام چنین ‏نقل می کنند :‏ 🔻قالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع سَمِعْتُ أَبِي قَالَ: كَانَ أَبِي زَيْنُ الْعَابِدِينَ ع إِذَا أَهَلَّ شَعْبَانَ جَمَعَ أَصْحَابَهُ فَقَالَ مَعَاشِرَ أَصْحَابِي أَ ‏تَدْرُونَ أَيُّ شَهْرٍ هَذَا هَذَا شَهْرُ شَعْبَانَ وَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص يَقُولُ شَعْبَانُ شَهْرِي أَلَا فَصُومُوا فِيهِ مَحَبَّةً لِنَبِيِّكُمْ‏ وَ تَقَرُّباً إِلَى ‏رَبِّكُمْ فَوَ الَّذِي نَفْسُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بِيَدِهِ لَسَمِعْتُ أَبِي الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ يَقُولُ سَمِعْتُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع يَقُولُ مَنْ صَامَ ‏شَعْبَانَ مَحَبَّةَ نَبِيِّ اللَّهِ ع وَ تَقَرُّباً إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَحَبَّهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قَرَّبَهُ مِنْ كَرَامَتِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ أَوْجَبَ لَهُ الْجَنَّة.‏🔺 (امام صادق علیه السلام می فرمایند : از پدرم شنیدم که می فرمود: عادت پدرم زین العابدین علیه السلام این بود که ‏چون هلال ماه شعبان دیده می شد اصحاب خود را جمع می نمود و به آنان می فرمود: آیا می دانید این چه ماهی ‏است؟ این ماهی است که رسول خدا بارها می فرمود: شعبان ماه من است. پس آگاه باشید و برای محبت رسول خدا ‏و تقرب به آن حضرت در این ماه روزه بگیرید. سپس می فرمود: سوگند به آن خدایی که جان علی بن الحسین به ‏دست اوست، من از پدرم حسین بن علی علیه السلام شنیدم که می فمرود: هر کس برای دوستی پیامبر خدا و تقرب ‏به خدای عز و جل ماه شعبان را روزه بگیرد خداوند او را دوست خواهد داشت و روز قیامت او را به کرامت ‏خویش نزدیک و بهشت را برای او واجب خواهد نمود.‏) ‏ ‏ 🔸 در این روایت شریف می فرماید هر کس در این ماه به عشق نبی اکرم روزه بگیرد، خداوند او را دوست خواهد ‏داشت و محبوب او خواهد شد. ‏ 🔹 خوب است در این چند روزه باقی مانده از این ماه شریف، یک روز را لااقل به عشق نبی اکرم روزه بگیریم؛ بگوییم ‏خدایا امروز را به عشق حبیب تو روزه می گیرم. امید که در این ماه شریف با بهره مندی از شفاعت ایشان، ما نیز ‏محبوب خداوند و آنگونه که او می خواهد شویم. ‏ ‏ ‏

🔻‏(72) طرف حسابت الله است و بس!!‏🔺 " وَ مَنْ تَزَكَّى فَإِنَّما يَتَزَكَّى‏ لِنَفْسِهِ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصير" ‏ ‏ 📖 قرآن حقیقتی است بسیار زنده؛ همانطور که یک موجود زنده به خصوص اگر از عقل و ادراکی ‏قوی برخوردار باشد، مدام کارها و اتفاقات تازه و غیرمنتظره ای از او قابل صادر است، قرآن نیز ‏که حقیقت آن در انتهای حیات و شعور است، مدام آبستن این است که خودنمائی های جدیدی ‏در ساحت اندیشه انسان داشته باشد. ماه قرآن در پیش است؛ خدا کند که برای نشستن بر سر این ‏سفره بی کران با اشتهای کامل آماده شویم.‏ ‏ ‏ 🔸 امشب هنگام تلاوت سوره مبارکه فاطر، آیه شریفه "وَ مَنْ تَزَكَّى فَإِنَّما يَتَزَكَّى‏ لِنَفْسِهِ وَ إِلَى اللَّهِ ‏الْمَصير" برایم پیام دیگری داشت. ‏ ‏ ‏ 👈 آن پیام این است که طرف حساب تو در نهایت امر تنها و تنها الله است. سر انجامی جز ملاقات با ‏الله نداری. خب که چی؟ خب به جمالت؛ اگر الله را بشناسیم، این پیام ما را ویران کرده و باید از ‏نو بسازد.‏ ‏ ‏ ✅ همه کمبود های ما ریشه در این دارد که الله را نمی شناسیم و نسبت خود با او را آنچنان که باید ‏نیافته ایم. هر چه زودتر این را باور کنیم، بیشتر بهره می بریم و زودتر سر عقل می آییم.‏ ‏ ‏ ♦️ ما در این عالم هر کاری کرده و هر بلائی سر خود بیاوریم، سرانجام ما پس از گذر از ظواهر و ‏اعتبارات و محاسبات مادی، مواجهه وجودی با حقیقت مطلق است. باید این سرانجام را کمی ‏بیشتر توضیح بدهم؛ خیلی حیاتی است، خود شما هم رویش اندیشه کنید تا برقش بگیردتان. ‏

❇️ آنچه به عنوان حقیقت انسان، در نقطه سر انجام حاضر می شود، نفس اوست. بدن از بین می رود ‏و نفس، به هر نقطه ای رسیده باشد، با همان وضعیت وجودی در سرانجام حاضر می شود.‏ 🔰 در قالب مثالی ساده فرض کنید نهایت زندگی یک شخص و نقطه پایان او که قرار است برایش ‏ابدی باشد، زندگی در قطب شمال است. این شخص در مدّت کوتاه زندگی خود، هر کاری کرده ‏باشد که به درد زندگی ابدی در قطب شمال بخورد، به نفع خود کار کرده و مابقی امور هرچه ‏باشند سفاهتی بیش نبوده اند، چون در مقابل زندگی ابدی در قطب شمال، مدت زندگی او هیچ ‏هم حساب نمی شود. اگر اندیشه و بدن خود را برای زندگی در قطب نساخته باشد و لوازم این ‏زندگی را فراهم نکرده باشد، مبتلی به رنجی ابدی خواهد شد.‏ ‏ ‏ 🔹 سرانجام انسان، حضور در مرحله ای است که تنها هم سنخ و هماهنگ با الله شدن، به کار او می ‏آید. هر کاری در این دنیا کرده و هر جوری زندگی کرده، اگر نفس او را به این نقطه برساند، سود ‏و سعادت است و الّا سفاهت است و شقاوت و رنج ابدی.‏ ‏ ‏ 🤔 اگر انسان در این دنیایی که حق و باطل در آن به هم آمیخته اند، نفسش را به حقیقت مزیّن نکند ‏که معنای تزکیه نفس نیز همین است، وضعیت او در مواجهه با حقیقت مطلق چه خواهد شد؟ به ‏ذهن قاصرم می رسد، تحلیل حقیقت جهنّم و بهشت را باید از این جا جستجو کرد.‏ ‏ ‏ 🕋 خلاصه این که باور کنیم سرانجام، ملاقاتی ابدی با الله است، اگر الله را بشناسیم، آن وقت می ‏فهمیم که این ملاقات یعنی چه و ما باید در این دنیا چه کار کنیم. 🔸 خلاصه کاری که در این دنیا ‏باید انجام دهیم اگر خیرخواه خود هستیم، اسمش تزکیه نفس است؛ یعنی باید نفس خود را از ‏باطل و زوائد زدوده و با حقیقت مطلق هماهنگ و هم سنخ و هم سو کنیم. تنها این تزکیه است ‏که به درد انسان در ابدیت او می خورد و می تواند در مواجهه ابدی با حق مطلق، به انسان امنیت ‏و سعادت و بهجت و سرور ابدی ببخشد. خدا را بیشتر بشناسیم و بپائیم. 🔺وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ ‏إِلَى اللَّهِ الْمَصير🔻

🔻‏(73) قاری کمیاب‏🔺 " وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنينَ وَ لا يَزيدُ الظَّالِمينَ إِلاَّ خَساراً." ‏ ‏ ‏ ‏ 🌙 به لطف و منّ و احسان خداوند مهربان، بار دیگر توفیق یافتیم و با ایمان، وارد ضیافت خدائی شدیم. بار دیگر ‏وارد شهر نزول قرآن شدیم و بار یافتیم که در فضایی خاص و معطّر به بوی شب قدر، بر سرسفره مائده الهی ‏یعنی قرآن بنشینم؛ مائده ای که در آن لقمه توحید و ولایت بر دهان جان آدمی می گذارند.‏ ‏ ‏ ✅ به عزیزان توصیه می کنم برای آشنائی بیشتر با قرآن، در این ماه مبارک کمی پیرامون قرآن و شناخت بیشترش، ‏مطالعه کنند؛ هر چه قدر معرفت ما به این کتاب بیشتر شود، دورخیز بیشتر و عزم جزم تری برای بهره مندی از ‏آن خواهیم داشت. 📖 یکی از بهترین منابع، کتاب فضل قرآن از کتاب اصول کافی است. (کتاب کافی تقسیم بندی ‏اش کتاب کتاب است و یکی از کتابها یا بخش های این کتاب کتاب فضل قرآن است.)‏ ‏ ‏ 👈 در کتاب فضل قرآن کافی، روایتی قابل توجّه دیدم؛ در این روایت قاریان قرآن را امام باقر علیه السلام به سه ‏دسته تقسیم کرده اند. 1️⃣ دسته اوّل چند ویژگی دارند :‏ 🔸 قرآن خواندن را سرمایه تجارت دنیا قرار می دهند. (فَاتَّخَذَهُ بِضَاعَة)‏ 🔹 به دنبال بهره مندی از مواهب پادشاهان و افراد دارای جایگاه هستند. ( وَ اسْتَدَرَّ بِهِ الْمُلُوك‏)‏ 🔸 قرآن خواندن خویش را وسیله گردن فرازی برای مردم و نخوت و فخر فروشی قرار می دهند. (وَ اسْتَطَالَ بِهِ ‏عَلَى النَّاس‏)‏ ‏

2️⃣ دسته دوم :‏ 🔹 حروف قرآن را حفظ کرده ولی حدود قرآن را ضایع کرده اند؛ خوب قرآن می خوانند ولی کردارشان مخالف ‏قرآن است. (فَحَفِظَ حُرُوفَهُ وَ ضَيَّعَ حُدُودَه‏)‏ 🔸 قرآن در دست او مانند یک تیر بدون پر است؛ گوئی تنها آن را مانند یک تیر که توان پرتاب شدن و کارآئی ‏ندارد در دست می چرخاند که کنایه از قرآن خواندنی است که صرفاً خواندن باشد و بس. (أَقَامَهُ إِقَامَةَ الْقِدْح‏)‏ ‏ ‏ 🔹 بعد از بیان این دو دسته، امام باقر علیه السلام فرمودند : خداوند امثال این دو دسته قرآن خوان ها را زیاد ‏نگرداند. (فَلَا كَثَّرَ اللَّهُ هَؤُلَاءِ مِنْ حَمَلَةِ الْقُرْآن‏)‏ ‏ ‏ 3️⃣ دسته سوم :‏ 🔹 این دسته کسانی اند که قرآن می خوانند و آن را به عنوان دوائی بر بیماری های قلب خویش می نهند و در ‏قرآن خواندن خویش دنبال درمان دردهای روح و جان خویش هستند. (وَ رَجُلٌ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَوَضَعَ دَوَاءَ الْقُرْآنِ ‏عَلَى دَاءِ قَلْبِه‏)‏ ‏ ‏ 🔸 این دسته شبها را با قرآن به شب زنده داری پرداخته و روزها را به روزه داری، در مساجد با قرآن خواندن به ‏نماز قیام می کنند و شبها از بستر خواب برای قرائت قرآن و عبادت کناره گیریی می کنند. ( فَأَسْهَرَ بِهِ لَيْلَهُ وَ ‏أَظْمَأَ بِهِ نَهَارَهُ وَ قَامَ بِهِ فِي مَسَاجِدِهِ وَ تَجَافَى بِهِ عَنْ فِرَاشِه‏)‏ ‏ ‏ 🔸اینان کسانی اند که خداوند به واسطه آنان دفع بلا و دفع شر دشمنان می کند و باران را از آسمان نازل می کند. ‏‏(فَبِأُولَئِكَ يَدْفَعُ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْبَلَاءَ وَ بِأُولَئِكَ يُدِيلُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنَ الْأَعْدَاءِ وَ بِأُولَئِكَ يُنَزِّلُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ‏الْغَيْثَ مِنَ السَّمَاء.)‏ ‏ ‏ ❇️ به خدا سوگند که این گروه در بین قاریان قرآن بسیار کمیاب و نادر اند؛ کمیاب تر از کبریت احمر. ( فَوَ اللَّهِ ‏لَهَؤُلَاءِ فِي قُرَّاءِ الْقُرْآنِ أَعَزُّ مِنَ الْكِبْرِيتِ الْأَحْمَرِ.)‏ ‏ ‏ ♦️ قرآن؛ دوای دردهای دل ‏ 🌺 چه زیبا فرمود اماممان؛ باید قرآن را در طلب دوای دردهای دل و جان خواند. قلب بیماری های زیادی دارد و تا قلب ‏سلیم راه زیادی باید رفت. قلب سلیم یعنی قلبی که به دوای توحید خالص قرآنی خدا بین شده باشد. ‏ 👈 قرآن که می خوانیم و با احوال مردمان و مخلوقات گوناگون، از انبیا و ملائکه گرفته تا کفار و شیاطین مواجه می شویم، ببینیم ‏خوبانشان چه قلبی دارند و بدانشان چه قلبی؛ سلامتی آنان به چیست و درد اینان از چیست؟ به روشنی خواهیم ‏یافت که سلامت آنان از خدا را شناختن و در قلب خدا داشتن و با او بودن و برای او بودن و تنها او را دیدن ‏است و درد اینان از شرک و بی خدائی خدا را نشناختن و نداشتن یا کم شناختن و کم داشتن. 🔰 قرآن داروخانه توحید است؛ الحمدلله قرآن دوای درد ناسپاسی و نارضایتی است و سبحان الله اش دوای درد کم ‏شناسی و ناشناسی خداوند. منطق یوسفی اش درمان درد شهوت و گناه است و مشرب موسوی اش، آبشخور ‏دوای ترس از غیر خدا.‏ ‏ ‏ 🔹باید اوّل دردشناس شویم که قرآن کلاس دردشناسی است. همه دردها را در پرده های گوناگون به ما نشان می ‏دهد؛ گاهی درد ما را در پرده ابلیس و فرعون به رخ می کشد و گاهی در پرده قارون و نمرود. ریشه دردها و ‏درمان آن ها را نیز به خوبی تصویر می کند و در پرده انبیاء و اولیاء به تصویر می کشد که دارو فقط توحید ‏قرآنی است. ‏

🔻‏(74) خشیت قرآنی‏🔺 ‏ ‏ "اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَديثِ كِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِيَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلينُ جُلُودُهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ إِلى‏ ذِكْرِ ‏اللَّهِ ذلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدي بِهِ مَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ.‏" ‏ ‏ ✍️ شایسته ترین شخص به این که برایش قرآن بخوانیم خود ما هستیم؛ قرآن را ابتدا باید بر خویش و برای خویش خواند ‏تا برای دیگران و اموات. 👈 امروزه جریان قرآنی در کشورهای اسلامی به نظر حقیر به سمت و سوی خوبی نمی رود؛ از ‏کشورهای تهی از روح ولایت که انتظاری نیست ولی کشور ما نیز متاثر از فضاهای قرآنی اهل سنّت، دارد راه آنها را ‏طی می کند. وقتی تمرکز بر خوش خوانی و ظاهر و جنبه های موسیقائی باشد، طبیعتاً تمرکز بر جنبه معنوی قرآن ‏کاسته شده و زمینه برای انواع بازی ها و بازی گری ها باز می شود و قاری واقعی، کمیاب!!‏ ‏ ‏ ♦️ قرآن؛ کتاب خشیت اوّلین مرتبه در استفاده واقعی (نه ظاهری و نمایشی) از قرآن این است که قرآن را برای خویش و بر خویش بخوانیم؛ ‏یعنی چه؟ یعنی سعی کنیم خود را مخاطب قرآن قرار دهیم. پند ها و معارف قرآنی را به گوش دل خویش برسانیم و ‏سعی کنیم خودمان را با قرآن تکان دهیم؛ بهار قرآن که ماه رمضان است، زمان خانه تکانی جان و افکندن زلزال ها ‏بر قلب به تاثیر قرآن است.‏ ‏ ‏ 🔰 قرآن کتاب خشیت است؛ کتابی است که چنان خدا را معرّفی می کند و حقیقت را عیان، به تصویر می کشد که ‏این ظرفیت را دارد که سنگین ترین تکانه های معنوی را در قلب انسان در نسبت با خداوند ایجاد کند. https://eitaa.com/basmale

💓خشیت یعنی ‏بیمناکی برخاسته از شناخت قوی خداوند به گونه ای که چشم دل انسان همواره به سوی خداوند بوده و در با ‏احساس حضور در محضر او دست و پایش را جمع کند و حساب بری ویژه ای از خداوند در قلبش ایجاد شود. دیده ‏ای کودکی را که از حضور پدرش حساب می برد و هر کاری می خواهد بکند، صورت پدر در قلب او حاضر شده ‏و او را می پاید و با توجه به حضور او کاری می کند؟ خشیت چنین حالتی است.‏ ‏ ‏ 👈 قرآن کتاب خشیت از خداوند است؛ ظرفیت ایجاد خشیت از خداوند توسّط قرآن به حدی زیاد است که خداوند در ‏انتهای سوره حشر می فرماید که اگر این قرآن را بر کوه نازل می کردیم، از خشیت خداوند متلاشی می شد.‏ 🔻لوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلى‏ جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْيَةِ اللَّه‏🔺 ‏ ‏ 🔹 به ذهن قاصرم می رسد که مهمترین رسالت ما در قرائت قرآن این است که بکوشیم صورتهای ادراکی زلال و قوی ‏نسبت به خداوند را از قرآن انتزاع کرده و در خویش منعکس کنیم. برای رسیدن به این نقطه باید دو گام برداریم؛ ‏یک گام علمی و یک گام عملی.‏ ‏ ‏ 1️⃣ گام علمی آن است که جنبه نظری و علمی شناخت خداوند و توحید را در قرآن عمیق تر و دقیق تر و زلال تر کنیم. ‏خب این نیاز به تلاش های علمی و معرفتی خاصی دارد ولی بالاخره برای هر کسی مقدور است که عزم خود را برای ‏شناخت قرآنی خداوند جزم تر کند.‏ ‏ ‏ 2️⃣ گام عملی آن است که در تقویت این صورت های ادراکی در نفس بکوشیم؛ یعنی سعی کنیم با نفس خود کاری ‏کنیم که این معرفت ها بیشتر در نفس تاثیر بگذارد. قبلا در نوشته شماره 58 این مطلب را تبیین کردم که هوای نفس ‏از تاثیر صورت های ادراکی در نفس می کاهد و نمی گذارد حقائق در نفس مستقر شود. ممکن است کسی به دقیق ‏ترین معرفت ها نسبت به خداوند از نظر علمی برسد ولی اصلا در عمل و احوال او تاثیر گذار نباشد. روزه یکی از ‏قوی ترین وسیله ها برای تضعیف هوای نفس و آماده شدن قلب برای تاثیر پذیری از معارف است. شاید یکی از ‏معانی بهار قرآن بودنِ ماه رمضان همین باشد؛ این ماه، به دلیل ضعیف شدن نفس حیوانی انسان، زمینه را برای شکوفا ‏شدن و جوانه زدن معارف قرآنی در قلب تقویت می کند و در بهار قرآن، قلب انسان هم به واسطه قرآن بهاری می ‏شود. ‏ 🔻اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي شَيْ‏ءٍ مِنْ كُتُبِكَ أَوْ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ أَوْ ‏عَلَّمْتَهُ أَحَداً مِن‏ خَلْقِكَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي‏.‏🔺 ‏ ‏ 🔸 یکی از آداب تلاوت قرآن که بر تأثّر نفس از معارف قرآنی نافع است، حزن است؛ قرآن را باید با اندوه خواند و ‏هنگام قرآن خواندن، حسّ گرفت و جنبه احساسی خویش را تحریک کرده و در خود ایجاد حزن کرد. در روایات ‏زیادی به این ادب اشاره شده از جمله در کتاب کافی که در وصف احوال امام هفتم علیه السلام وارده شده که ‏‏:كَانَتْ قِرَاءَتُهُ حُزْناً فَإِذَا قَرَأَ فَكَأَنَّهُ يُخَاطِبُ إِنْسَاناً (قرائت قرآن او یکپارچه حزن بود و هنگام تلاوت (چنان حضور خداوند را حس می کرد) گوئی با انسانی گفتگو می کرد.) و حضرت امیرالمومنین علیه السلام هم در وصف تلاوت متقین می ‏فرمایند : يُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ وَ يَسْتَثِيرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِم‏.‏ (به وسیله قرآن خود را اندوهگین کرده و دوای دردهای خویش را در قرآن می جویند.) ‏ ‏ ❇️ نشانه هدایت قرآنی ‏ 🔸 اگر این گام ها تاحدی برداشته شد، نوبت به چیدن ثمر می رسد که همان خشیة الله است. در آیه 23 سوره زمر، ‏اوّلا این خشیت به صورت زیبائی ترسیم شده و ثانیا آن را نشانه بهره مندی از هدایت قرآنی معرّفی کرده است؛ آری ‏تا به این وضعیت نرسیده ایم چندان از هدایت قرآن بهره مندی نشده ایم و صرفاً خوانده و ثوابی برده ایم.‏ ‏ ‏ 🔹 در این آیه خداوند می فرماید : کسانی اهل خشیت از خداوند اند، هنگام قرائت قرآن پوستشان از ادراک وجود ‏خداوند و درک محضر او جمع می شود؛ به تعبیر فارسی، مو بر تنشان سیخ می شود. سپس دوباره با یاد خداوند، قلب ‏و جسمشان که هر دو از خشیت خداوند متاثر شده بود، آرامش می یابد.‏ ‏ ‏ 🕋 عجب آیه زیبائی است و چه حال شگفتی؛ می ارزد که انسان عمری برای رسیدن به این لحظات ربّانی تلاش کند. ‏پس باید برای خویش و اینگونه قرآن خواند؛ ماه مبارک و روزه نفس انسان را می توانند به نقطه ای برسانند که ‏انسان هنگام تلاوت، از تجلّی خداوند در قرآن بهره مند شده، او را بشناسد و بیابد و از این خداشناسی به بیم و هراس ‏افتد و سپس دوباره با یاد او که تنها هرچه هست از اوست، بر دامن او آرام گیرد و به او رجوع کند؛ این است ‏هدایت قرآن.‏ https://eitaa.com/basmale

🔻‏(75) تو کیستی؟ مثل هیچ کس!!‏🔺 ‏ ‏ ‏" قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَد."‏ ‏ ‏ ‏ ‏ 🤲 مولای من!! تو مثل هیچ کس نیستی.......‏ ‏ ‏ 🔸 تو آن بی نیاز مطلقی که برای صید چون منی، دانه محبّت انداخته و طرح دوستی ریخته ای. ( الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي ‏تَحَبَّبَ إِلَيَّ وَ هُوَ غَنِيٌّ عَنِّي‏)‏ ‏ ‏ 🔹 هر کس نیز با تو از در دوستی وارد شده و به تو بگوید آیا با من رفیق می شوی، پاسخ تو مثبت است. فدای آن ‏آغوش بازت شوم!! (يَا حَبِيبَ مَنْ تَحَبَّبَ إِلَيْك‏)‏ ‏ ‏ 🔸 مدام با نعمت و عطا، با ما از در دوستی وارد می شوی ولی افسوس که من، خلاف مرام رفاقت، با گناه، دست ‏دوستی ات را رد می کنم. (تَتَحَبَّبُ إِلَيْنَا بِالنِّعَمِ وَ نُعَارِضُكَ بِالذُّنُوب.....خَيْرُكَ إِلَيْنَا نَازِلٌ وَ شَرُّنَا إِلَيْكَ صَاعِد‏)‏ ‏ ‏ 🔹 ولی چه باک!! تو چون دیگران نیستی که زود رشته رفاقت را بگسلی و دوستت را از عطا محروم کنی. تو کار ‏خود را می کنی؛ هرچه بدهی، خسته که نمی شوی هیچ، جود و عطایت به من مسکین بی وفا بیشتر می شود. ‏تو آن عزیزِ رفیق بازِ مفت بازی. کسی مثل تو نیست. (و لا تزیده کثرة العطاء الّا جوداً و کرماً إنّه هو العزیز الوهّاب)‏ ‏ ‏ 🔸 با آن که مولایی، آقایی، مالکی، همه چیزی، حق داری رسوایم کرده و از خویش برانی و مثل دیگران با ما تا ‏کنی، ولی تو که مثل دیگران نیستی؛ جوری می پوشانی که خودم هم می خواهد باورم شود که حقّی بر تو دارم ‏و طلبکارم. (أنّک یا ربّ خیر الساترین، تستر الذنب بکرمک و توخر العقوبة بحلمک......كَأَنَّ لِيَ التَّطَوُّلَ عَلَيْك‏)‏ ‏ ‏ 🔹چرا اینقدر شرمنده ام می کنی؟؟ چرا جوری رفتار می کنی که انگار تو از من شرمنده ای؟؟ فدایت شوم؛ آخر ‏کرم و آقایی هم حدّی دارد. ولی چه کنم؛ تو مثل هیچ کس نیستی.‏‎ ‎‏(حَتَّى كَأَنَّكَ اسْتَحْيَيْتَنِي‏.....حَتَّى كَأَنِّي لَا ذَنْبَ ‏لِي‏)‏ ‏ ‏ 🔸 با این همه وقتی تو را قصد می کنم هم برایت ناز می کنم؛ طاقچه بالا می گذارم و طلبکارانه و از روی جهل، از ‏تاخیر در اجابت خواسته ام گله می کنم. (مُدِلًّا عَلَيْكَ فِيمَا قَصَدْتُ بِهِ إِلَيْكَ فَإِنْ أَبْطَأَ عَنِّي عَتَبْتُ بِجَهْلِي عَلَيْك‏)‏ ‏ ‏ 🔹 آخر تو چرا ناز مرا می کشی؟ وقتی مرا می خوانی و جوابت را نمی دهم، دوباره تو چرا پیک می فرستی و ‏دعوت می کنی؟ این همه پیام دوستی فرستادی و دست دوستی ات را رد کردم؛ چرا از من خسته نمی شوی و ‏رهایم نمی کنی؟ مادرم هم با من چنین نکرده عزیزم؛ تو کیستی؟ ( إِنَّكَ تَدْعُونِي فَأُوَلِّي عَنْكَ وَ تَتَحَبَّبُ إِلَيَّ ‏فَأَتَبَغَّضُ إِلَيْكَ وَ تَتَوَدَّدُ إِلَيَّ فَلَا أَقْبَلُ مِنْكَ كَأَنَّ لِيَ التَّطَوُّلَ عَلَيْكَ فَلَمْ يَمْنَعْكَ ذَلِكَ مِنَ الرَّحْمَةِ بِي وَ الْإِحْسَانِ إِلَيَّ وَ ‏التَّفَضُّلِ عَلَيَّ بِجُودِكَ وَ كَرَمِك‏.)‏ ‏ ‏ 🔸 ولی عزیزم!! آنقدر ها هم دیگر بی مرام نیستم. وقتی ماجرای رفاقتمان را مرور می کنم، می گویم دمت گرم!! ‏خیلی مردی، خیلی آقایی، هیچ کس مثل تو نیست برایم. می ستایمت، می خواهمت. (فرّبی احمد شیء عندی و ‏احقّ بحمدی)‏ ‏ ‏ 🔹 آری!!تو مثل هیچ کس نیستی، تو را باید تنها با خودت شناخت. (اعرفو الله بالله)‏

🔻(76) دو معنا از معرفت نفس🔺 «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا عَلَيْکُمْ أَنْفُسَکُمْ». ✍️ آنچه امروزه به عنوان معرفت نفس شناخته می شود، ناظر به شناخت انسان از نظر نگاه به ساحت غیرمادی اوست که او را انسان کرده و از سایر موجودات جدا می کند. نفس در این معنا، همان معنای فلسفی خود را دارد و لذا آنچه امروزه به عنوان معرفت نفس شناخته می شود، یک نوع تلاش فکری-فلسفی خاص، با دغدغه های و سوال های خاص خود برای شناخت نفس به معنای فلسفی آن است. در این قسمت از فلسفه، مباحثی مانند تعریف فلسفی نفس،تجرد نفس، کیفیت حدوث و بقای آن، نحوه حضور آن در عالم دیگر و تحلیل هستی شناسی برخی امور مرتبط با نفس از جمله مرگ و مباحثی از این قبیل با رویکرد هستی شناسانه ی تعیّن یافته در مکتب های فلسفی موجود، مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرند. پس معنای اوّل از معرفت نفس، نوعی انسان شناسی و شناخت جنبه مشترک بین انسان ها با نگرشی خاص است. ✅ امّا به نظر می رسد آنچه به عنوان معرفت نفس در روایات مورد تاکید قرار گرفته، غیر از این معنای نخست است. نفس، در لغت به معنای خود است و ظاهرا در روایات نیز همین معنای لغوی اراده شده است نه معنای فلسفی؛ لذا معنای دقیق معرفت نفس، خودشناسی است. 🔹(البته اکثر روایت های پیرامون معرفت نفس از اعتبار چندانی برخوردار نیستند ولی اگر در روایات هم به صورت صریح به لزوم شناخت خویشتن دعوت نشده باشد، اوّلاً از مجموعه معارف دین به وضوح می توان لزوم شناخت خویشتن را استنباط کرد و هم به حکم عقل شناخت خویشتن امری ضروری است که نباید آن را منحصر در شناخت هستی شناسانه جنبه مشترک انسان ها کرد. البته روشن است که شناخت نفس به معنای فلسفی آن، امری لازم و نافع برای شناخت خویش بوده ولی کافی نیست.) 🔸 ما اگر عمیق ترین معرفت های فلسفی را پیرامون نفس انسانی و چیستی آن هم پیدا کردیم و در معرفت فلسفی نفس از بوعلی و صدرا نیز پیشی جستیم، ممکن است هنوز خود را نشناخته باشیم. آنچه لازم است بدان دعوت کنیم شناخت خویشتن است؛ ما علاوه بر شناخت نفس مشترک انسانی، باید به شناخت خود به عنوان یک نفسِ خاص و یک انسان ویژه بپردازیم. 👈 دعوت به توجّه به عیوب خویش، از موارد مهمِ این معنا از خودشناسی است. 🔻أَنْفَعُ الْأَشْيَاءِ لِلْمَرْءِ سَبْقُهُ النَّاسَ إِلَى عَيْبِ نَفْسِه‏🔺 (امام صادق علیه السلام : سودمند ترین چیز برای انسان این است که در شناخت و توجه به عیوب خویش، از دیگران پیشی بگیرد.) 👈 هر نفسی آسیب پذیریِ ویژه خود را دارد و از طریقی دچار خطا و سقوط می شود؛ باید این ها را شناخت و برای اصلاح آن ها تدبیر کرد. همانطور که هر مزاج جسمانی، مستعدّ بیماری های خاصی است و در زمینه های خاصی قوّت و برجستگی دارد و می تواند در جهات خاصی شکوفا شود، نفس هر انسان نیز مستعدّ بیماری های معنوی و فکری خاصی است و استعداد های معنوی خاصی نیز دارد که باید آن ها را شناخت. 👈 وقتی آزمایش می دهیم، مشخص می شود که جسم از نظر قند و چربی و ویتامین و آهن و...در چه وضعیتی قرار دارد و این شناختی است که برای حفظ سلامت جسمی ضروری است؛ دقیقاً نفس نیز می تواند دچار کمبود ها و زیاده هایی شود. باید این ها را نیز شناخت و برای تامین کمبود ها و تقلیل زیاده ها چاره ای جست تا سلامت روان انسان تامین شود. 🔰 پس نباید معرفت نفس را تنها در شناخت فلسفی جنبه مشترک انسانی خلاصه کرد؛ هم باید همان جنبه مشترک را از زوایایی غیر از زوایایی که فلسفه موجود به آن نگریسته شده،نگاه کرد و جنبه دانشی معرفت نفس را ارتقاء داد و هم باید خود را به عنوان یک انسان خاص و یک جلوه ویژه در عالم انسانی مورد مطالعه و شناخت دقیق قرار داد.

🔻‏(77) مهدویت در قرآن (5)‏🔺 "اعْلَمُوا أَنَ‏ اللَّهَ‏ يُحْيِ‏ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ." ‏ ‏ ‏ ‏ ‏ ☘️ زمین، علاوه بر حیات و مرگ مادی ظاهری که در بهار و زمستان جلوه می ‏کند، حیات و مرگ دیگری نیز دارد. 🔸 وقتی فرمان عالم به دست ولی خدا باشد، یعنی آن کسی که خداوند او را برای اداره عالم پرورانده است، ‏عالم زنده خواهد بود و وقتی از دست او خارج شد، به سمت مرگ پیش می ‏رود تا جائی که وقتی کفر جنبه غالب زمین شد، زمین خواهد مرد.‏ ‏ ‏ 🔹 امروزه، زمین مُرده است و بیشتر از این هم خواهد مُرد!! تا این که خداوند ‏اراده کند عالم را دوباره زنده کند و بهار ربّانی را به عالم بیاورد. برای این کار ‏باید دوباره روح حقیقی این عالم بدان دمیده شود که آن روح، ولیّ ختمی ‏کامل الهی، امام عصر، حجّت بن الحسن العسکری علیه السلام است.‏ ‏ ‏ 📖 در روایاتی که ذیل آیه شریفه وارد شده اند، دو عامل برای مرگ زمین بیان ‏شده است : 1️⃣ یکی کفرِ اهل زمین 2️⃣ یکی هم گسترش ظلم و جور. 👈 از طرفی عامل حیات ‏دوباره این عالم که وجود مقدّس امام است نیز به عدالت موجب حیات مجدد ‏عالم می شود که در روایات به این مطلب هم اشاره شده است. 🔻فيُحْيِيهَا اللَّهُ ‏بِالْقَائِمِ (عَلَيْهِ السَّلَامُ) فَيَعْدِلُ فِيهَا، فَتَحْيَا الْأَرْضُ وَ يَحْيَا أَهْلُهَا بَعْدَ مَوْتِهِم‏).🔺‏ 👈 بلکه در روایات خود حضرت عدل منتظر و عدل مشتهر نامیده شده است. ‏‏ 🔻(اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى وَلِيِّ أَمْرِكَ الْقَائِمِ الْمُؤَمَّلِ وَ الْعَدْلِ الْمُنْتَظَر)‏.🔺 ‏ ‏