1️⃣ پذیرایی و ضیافتِ خاص خداوند در این ماه، حول سفره قرآن است که رزق آن هدایت است؛ سفره خداوند در این ماه قرآن است و رزقی که برای مؤمنین در آن قرار داده، هدایت. أُنْزِلَ فيهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ. 2️⃣ قرآن حامل سه مرحله و سه سطح از هدایت است. (این سه سطح عبارت اند از هدی للناس- بینات من الهدی- فرقان که در نوشته دیگری این سه سطح را بیان می کنم.) 3️⃣ قرار است با عبادتی به نام روزه، انسان آماده نشستن بر سر این سفره شود. "يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُون‏". 4️⃣ اسم این آمادگی تقوی است؛ ذلک الکتاب لا ریب فیه هدیً للمتقین. قرآن، تنها رزق هدایت را به دهان متقین می گذارد. 5️⃣ به هر میزان که روزه در ما ایجاد تقوی کند از هدایت قرآنی در سطوح مختلف آن می توان بهره برد؛ تا جائی که إن تتقوا الله یجعل لکم فرقاناً. 6️⃣ حالا می توان سرّ آن ارتباط و تفریع را تا حدّی بیان کرد که چه ارتباطی است بین قرار گرفتن در ماه نزول قرآن و تکلیف به روزه. 👈 عزیزان رسول الله که در این عالم آمد، باب عالم محمّدی را به روی عالمیان باز کرد یعنی باب حیات محمّدی. از خود نمی گویم؛ زیاد خوانده ایم که اللهم اجعل محیای محیا محمّد و آل محمّد ولی به عمق آن توجه نکرده ایم. 👈 روزه می خواهد نفس انسان را تصفیه کند و بپیراید و زنده کند و به نقطه مدیریت الهی نفس یعنی تقوی برساند تا نفس به سامان و نان و نوائی برسد و بتواند به مرز تلقّی حقایق انوار هدایت قرآنی از مصدر آن انوار برسد. 👈 رسول خدا در این ماه به نقطه ای واصل شد که رزق هدایت همگان را تا ابد از خدا ستاند و سفره هدایت ختمی که قرآن است را پهن کرد تا همه را هم لقمه و هم سفره خود کند و به آن ها احوال محمّدی بچشاند. این ماییم که باید با توجه به این افق های بلند، نفس را به آن سو حرکت دهیم و همّت خود را با توجه به آن افق بلند، بلند کنیم. 7️⃣ پس همّت بلند داشته باشیم؛ اگرچه نالایق و ناقابلیم ولی قافله سالاری از سنخ همان رسول حق داریم. امام زمان داریم؛ او در شب قدر واصل می شود به آن مقام و ما هم می توانیم با او به آن عالم سفر کنیم و لیلة القدری شویم، محمّدی شویم، قرآنی و فرقانی شویم. 🔸 توسل جدی و از روی طلب و نیاز به امام عصر عج با توجه به این منظومه ای که خداوند ترسیم کرده، اکسیر و مفتاح اصلی حرکت و رشد در این ماه است.🔸 ✅ از امام عصر وصول به این عالم ها و افقها را گدائی کنیم؛ هر اندازه دستت به دامن آن طاووس اهل جنّت برسد، رسیده ای. در این ماه بی مهدی روزه نگیر و بی مهدی نماز نخوان و بی مهدی خدا خدا نکن. بی مهدی قرآن هم نخوان و در قرآن با او باش که جدا شدنی از قرآن نیست. خاکِ وجود ما را، از آبِ دیده گِل کن ویرانسرایِ دل را، گاهِ عمارت آمد دریاست مجلسِ او، دَریاب وقت و دُر یاب هان ای زیان رسیده، وقتِ تجارت آمد https://eitaa.com/basmale

(12) 🔻عملیات استخراج مغز گردو🔺 "حَدِيثٌ‏ تَدْرِيهِ‏ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ حَدِيثٍ تَرْوِيه" ❗️این نوشته بیشتر مناسب برای دوستان طلبه و مخاطبانی است که دغدغه فهم عمیق و تفقه و درایت در روایات و احادیث اهل البیت علیه السلام را دارند.❗️ ✍️ می خواهم در قالب یک تمثیل کلی، گونه های مختلفی از سلیقه های بیانی در امر خطیر تبلیغ کلام اهل بیت را به تصویر بکشم. تفقه و درایت در روایات را می توان به عملیات استخراج سالم مغز یک گردو و خوراندن آن به مخاطب تشبیه کرد. لذا در تبیین و تشریح و سخنرانی پیرامون احادیث می توان مدل های مختلفی تصویر کرد : 1️⃣ گاهی تنها گردو را به رخ مخاطب می کشیم و کمی آن را جلوی چشمش بالا پایین می کنیم ولی اصلا حتی آن را نمی شکنیم و گردوئی نیز به او خورانده نمی شود. برخی سخنوران بعضاً معروف را می بینیم که صرفا پیرامون احادیث اهل بیت، کرّ و فرّ بیانی می کنند و حقیقتاً خوراک تفقّهی به مخاطب نمی دهند. نشانه اش این است که مخاطب در پایان می گوید خب که چه؟ منظور اهل بیت و مراد واقعی آنها از این کلام چه بود و قرار بود در نظام فکری و عملی من چه کار کند؟ این مدل واقعاً لایسمن و لا یغنی من الجوع است؛ صرفاً لفّاظی و ادای شرح حدیث در آوردن است. 2️⃣ گاهی گردو را به قصد استخراج مغز می شکنیم ولی آن را خرد می کنیم و بازهم مغز گردوئی خوراک مخاطب نمی شود. این حالت می تواند مثال برای شرح حدیثی باشد که شخص بدون ابزار تفقه و یا با ابزار ناقص سراغ فهم حدیث می رود یا این که حدیث را بهانه می کند تا حرف خود را بزند و معنای موجود در ذهن خود را به حدیث تحمیل کند.

3️⃣ گاهی گردو را می شکند ولی خوب مغز را در نمی آورد و تنها قسمتی از آن خوراک مخاطب می شود. این حالت نیز باز می تواند ناشی از ضعف در ابزارهای دین فهمی و یا توقف در مرحله ای از فهم حدیث و ساده انگاری فرآیند تفقه در احادیث باشد. 4️⃣ مدل مطلوب آن است که واقعاً این مغز گردو و لبّ آن، سالم و کامل استخراج شده و خوراک جان ها شود تا اولوالالباب تربیت شوند؛ انسان هایی که واقعاً به مغز معرفت دینیِ ولایی رسیده اند و از این خوراک علمی و معنوی قوّت عقلی و قلبی کسب کرده اند. فلینظر الانسان الی طعامه. 💡 بر کسانی که دغدغه فهم احادیث اهل بیت و استفاده از آن را دارند، به خصوص بر کسانی که چون ما طلبه ها قصد بیان و آموزش دیگران را نیز دارند بسیار لازم است که وقتی حدیثی را می خواهیم بفهمیم یا بعد از فهم برای دیگران بیان کنیم، قبل از اتمام فرآیند فهم و دست کشیدن از فکر و تلاش علمی و مهمتر قبل از بیان برای مردم، به این نکته بیندیشیم که بینی و بین الله کار من مغز گردو درآوردن بود یا صرفاً یک کرّ و فرّ بیانی که آخر دست، چیزی عملاً در مقام نظر و عمل گیر مخاطب نیامد. مخاطب نیز همواره بنگرد که گوینده و نویسنده آیا توانست از این کلام حکیمانه خوراکی برای جنبه نظری و عملی او فراهم کند یا صرفاً گردو بازی بود؟ 🤲 خدا کند که به عنایت امام عصر روحی فداه در این ماه که ماه هدایت قرآنی و حصول تفقّه فرقانی است اهل تفقّه در کلام اهل بیت شویم نه کسی که گردو را صرفاً بازی می دهد یا خرد و خراب می کند.

🔻قرآن در نهج البلاغه🔺 📖 قرآن کتاب عجیبی است؛ اصلا یک کتاب نیست. یک حقیقت و موجود زنده است که از سنخ تجلّی احاطی خداوندی است. بنده خودم بهره چندانی از قرآن تا کنون نبرده ام. باید قرآن را بشناسیم و معنای بهره مندی از آن را هم بدانیم تا بفهمیم واقعاً قافیه این عالم را باخته ایم. خیلی از قرآن بهره نستانده ایم. 🔑 باید با قرآن رابطه ای مانند رابطه با امام داشت؛ اگر الان توفیق داشتیم به محضر امام عصر روحی فداه مشرّف می شدیم چگونه با این وجود و حقیقت عزیز مواجه می شدیم؟ قرآن امام است و امام قرآن. شرح این مجمل باشد برای فرصت دگر که سرّ حدیث ثقلین است که قرآن و امام از هم جدائی بردار نیستند؛ این را هم باید علماً فهمید و هم عملاً رسید و چشید. 🙏 به دوستان عزیز توصیه می کنم برای شناخت قرآن، یک دور به کلمات حضرت مولا امیرالمؤمنین علیه السلام در نهج البلاغه پیرامون قرآن توجّه کنند. کتب و مقالاتی با عنوان قرآن در نهج البلاغه از سوی علمایی چون آیت الله جوادی آملی به رشته نگارش درآمده که مطالعه آنها هم می تواند در این زمینه راهگشا باشد. حضرت مولا علی علیه السلام کلمات بسیار شگفت انگیزی پیرامون قرآن دارد که در زیر به برخی از آن ها اشاره می کنم : 1️⃣ إِنَّ اَلْقُرْآنَ ظَاهِرُهُ أَنِيقٌ وَ بَاطِنُهُ عَمِيقٌ لاَ تَفْنَى عَجَائِبُهُ وَ لاَ تَنْقَضِي غَرَائِبُهُ وَ لاَ تُكْشَفُ اَلظُّلُمَاتُ إِلاَّ بِه. (بدرستى كه ظاهر قرآن زیبا و شگفت انگیز و باطن آن عميق است. شگفتيهاى آن از بين نمى رود و غرايب آن تمام نمى گردد و تاريكيها،جز به سبب قرآن،گشوده نمى شود.)

2️⃣ فتَجَلَّى لَهُمْ سُبْحَانَهُ فِي كِتَابِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَكُونُوا رَأَوْهُ. (خداوند در کتابش برای انسان ها تجلی کرده است بدون این که دیده شود.) 3️⃣ واعْلَمُوا أَنَّهُ لَیْسَ عَلَى أَحَد بَعْدَ الْقُرْآنِ مِنْ فَاقَة، وَ لاَ لاِحَدٍ قَبْلَ الْقُرْآنِ مِنْ غِنىً.....فَاسْأَلُوا اللهَ بِهِ، وَ تَوَجَّهُوا إِلَیْهِ بِحُبِّهِ. ( بدانید هیچ کس با داشتن قرآن، فقر و بیچارگى ندارد و هیچ کس بدون آن غنا و بى نیازى نخواهد داشت....به وسیله قرآن از خدا بخواهید و با محبّت قرآن به سوى خدا روى آورید) 4️⃣ إنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمْ يَعِظْ أَحَداً بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآنِ فَإِنَّهُ حَبْلُ اللَّهِ الْمَتِينُ وَ سَبَبُهُ الْأَمِينُ وَ فِيهِ رَبِيعُ الْقَلْبِ وَ يَنَابِيعُ الْعِلْمِ وَ مَا لِلْقَلْبِ جِلَاءٌ غَيْرُه‏. (خداى تعالى، هيچكس را پندى نداده همانند اين قرآن. قرآن ريسمان محكم خداست و وسيله اى است از سوى او عارى از هر خطا، بهار دلهاست و چشمه دانش است و دلها را جز آن صيقلى نيست.) 5️⃣ ينَادِي مُنَادٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا إِنَّ كُلَّ حَارِثٍ مُبْتَلًى فِي حَرْثِهِ وَ عَاقِبَةِ عَمَلِهِ غَيْرَ حَرَثَةِ الْقُرْآنِ فَكُونُوا مِنْ حَرَثَتِهِ وَ أَتْبَاعِهِ (روز قیامت، منادى صدا مى زند: آگاه باشید! امروز هر کس گرفتار بذرى است که افشانده و در گرو عاقبت اعمال خویش است ; جز آنان که بذر قرآن افشاندند. شما نیز از بذر افشانان قرآن و پیروان آن باشید) 👈 در کلمات فوق که شمار اندکی از فرمایشات حضرت مولا روحی فداه پیرامون قرآن بود نکات عجیبی بیان شد : ظلمات جز با قرآن رفع نمی شود، دل را جز قرآن جلا و صیقلی نیست، قرآن تجلی گاه خداوند است و نکات دیگری که دوستان خود، دقّت تأمّل کنند که هر کدام دفتری شرح و بحث و بسط نیاز دارد. نکته ای که می خواهم کمی پیرامونش صحبت کنم همان کلام پنجم است. در این کلام شگفت، ما سفارش شده ایم به کاشتن دانه و بذر قرآن و این که اساساً شغلمان در این عالم، "قرآن کار" باشد، بذر افشانی قرآنی و بذر قرآن افشاندن را وجهه همّت خود در این عالم قرار دهیم. استعاره زیبایی است که باید تبیین شود. در نوشته بعدی تحت عنوان بذر افشانی قرآنی ان شاءالله این کلام مهم حضرت را تبیین می کنم.

🔻(14) بذر افشانی قرآنی🔺 " يُنَادِي مُنَادٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا إِنَّ كُلَّ حَارِثٍ مُبْتَلًى فِي حَرْثِهِ وَ عَاقِبَةِ عَمَلِهِ غَيْرَ حَرَثَةِ الْقُرْآنِ فَكُونُوا مِنْ حَرَثَتِهِ وَ أَتْبَاعِهِ." ✍️ در تبیین این فرمایش حضرت امیر علیه السلام کلماتی که از شارحین نهج البلاغه دیدم به شرح زیر است : 1️⃣ اين سخن اشاره به حديث معروف «الدنيا مزرعة الآخرة» است که هر کسى در اين سرزمين، بذرى مى افشاند، محصول آن را روز قيامت درو مى کند. شما در اين مزرعه بذرهاى آيات قرآن را بپاشيد چرا که تنها بذر مفيد و پرثمر، همين بذر است و ديگران گرفتار زيان و خسران اند. آن ها که اعمالشان با تعليمات قرآن هماهنگ است، بذر افشانان قرآنند و آن ها که رفتارشان بر خلاف قرآن است، از قرآن بيگانه و مبتلا و گرفتارند. (آیت الله مکارم شیرازی) 2️⃣ همه كشتكاران اقوام و ملل درباره كشت و برداشت محصول آن، در روز قيامت مورد بازخواست قرار خواهند گرفت، مگر كشتكاراني كه بذرهاي حقايق قرآني را در دل كاشته و به وسيله معاني قرآن آن را آبياري نموده‌اند، و شخصيت خود را شايسته لقاءالله در ايام الله و ابديت ساختند. (علامه جعفری) 3️⃣ كسى كه عمل به قرآن را مزرعه آخرت خود سازد، و كوشش در فهم معانى و مقاصد آن را وسيله تكميل و تهذيب نفس خود قرار دهد از ابتلاى به كيفرها و عذابها مصون خواهد بود. (ابن میثم بحرانی) 4️⃣ هر کسی که کشت و عمل او برای دنیا باشد روز قیامت مبتلاست چون در حلال دنیا حساب است و در حرام آن عقاب. ولی کشت قرآنی و عمل بر مبنای آن چون منحصراً برای آخرت است از ابتلائات اهل دنیا به دور است. (میرزا حبیب الله خوئی)

👈 همانطور که ملاحظه می فرمائید علماء در شرح این فراز به همین مقدار بسنده کرده اند. ولی به نظر می رسد عمق حکمی این کلام و وسعت معنای آن بیش از این باشد. 1️⃣ این بیان یک استعاره کلی شناختی است در توصیف نسبت انسان با قرآن؛ استعاره ای بر مبنای حقیقت. همان استعاره کلی ای که در الدنیا مزرعة الآخرة هم به خدمت گرفته شده است. 2️⃣ در این فضای استعاری، تمرکز بر تبیین نسبت عمل انسان با قرآن از نظر هسته مرکزی فعالیت های انسان می باشد. هر فعالیت فکری یا عملی یا قلبی انسان به منزله بذری است که در زمین نفس انسان کشت می شود. این کلام مهم سفارشش به انسان این است که تنها قرآن بکار. 👈 از جنبه نظری و عملی به گونه ای باش که همه بروزات و فعالیت هایی که در حیطه وجود تو تعریف می شوند مصداق قرآن کاشتن باشند. تو می توانی به گونه ای زندگی کنی که همه گستره هستی تو، علماً و عملاً از منظر خداوند، کاشت بذر قرآن باشد. 3️⃣ مصداق و حقیقت کشت قرآن چگونه محقق می شود؟ مثلا کسی که طلبه است و صبح تا شام با کتب و دانش های گوناگون سر و کار دارد، چگونه می تواند زندگی علمی خود را مصداق کشت قرآن قرار دهد؟ اگر نتواند ساختارهای نگرش قرآنی به امور مختلف را شناسایی کرده و به جای آن ساختارهای بشری که لزوم قرآنی نیستند را در خود بکارد، ضرر خواهد کرد. اگر سراغ دانش ها و بسترهای دانشی بشری هم می رویم باید به کاشتن قرآن کمک کند. 5️⃣ باید شغل انسان در این عالم کاشتن قرآن در خویش باشد. باید از ابتدای قرآن، همه قرآن را در خود کاشت. باید سوره حمد را در خود کاشت. باید آنچه واقعاً قرآن است و آمیخته با غیرقرآن نیست را در حیطه های خرد و کلان استخراج کرده و در خود کاشت. 6️⃣ به عنوان یک مثال؛ کسی که هوای سلوک الی الله دارد آیا سلوکِ قرآنی در خود کاشته است؟ آیا نگرش های امروزی به این مقوله اساساً قرآن و قرآنی هستند؟ معنویتی که برای خود گزیده ام، قرآن است؟ زندگی ای که برای خود تعریف کرده ایم کشت قرآن است؟ 7️⃣ خلاصه کنم؛ باید در دو جهت با این کلام تعامل کرد : 🔸 یکی این که بکوشیم همه فعالیت های مرتبط با جنبه فکری و گرایشی و عملی انسان قرآنی بلکه مصداق کاشت قرآن باشد. شاخص اینکه عملی مصداق کشت قرآن باشد این است که در حیطه خُرد خویش و در بستر کلانی که تعریف می شود کاملا منطبق بر قرآن باشد، آلوده به این و آن نباشد. 🔹 دوم این که قرآن را به منزله مجموعه ای از بذرهای الهی ببینیم که رسالت ما و تنها شغل ما در عالم کاشتن آن هاست. باید بسم الله و الحمدلله و قل هوالله را در خود بکاریم و باغبان این بذور باشیم. اگر غیر از قرآن کشت کنیم مبتلی خواهیم بود، در یوم تبلی السرائر یا هیچ و پوچ باید درو کنیم، یا عذاب یا کمال ناقص و کوچک. قرآن است که کشت آن تامین کننده همه نیازمندی های انسان در بستر ابدیت و حقیقت است. 8️⃣ دو نکته را هم سر بسته بگویم و دومی سربسته تر؛ اول این که امام کسی است که هم خود در جانش چیزی جز قرآن کشت نشده و هم به اذن الله هادی کشت قرآنی است. دوم این که لیلة القدر شاید شب کشت بذر قرآن از ناحیه خدا و ولی او در جان انسان باشد همانطور که در جان رسول الله کشت شد.

(15) 🔻عبودیت؛ مفتاح ولایت🔺 ‏"وَ اتَّخَذَ اللَّهُ إِبْراهيمَ خَليلا"‏ ✍️ بندگی حقیقتی است که بیشتر از آن که در بیرون انسان و در حوزه اعمال جوارحی رقم بخورد، بیشتر و پیش از ‏آن در درون رقم می خورد. بندگی هر چه هست، چیزی است از سنخ یک تحوّل درونی و بنده تر شدن و رشد ‏در بندگی را نیز بیش از هر جائی و قبل از هر چیزی باید در تحوّلی درونی جستجو کرد.‏ 👈 وقتی از درون انسان صحبت می کنیم، مراد جنبه عقلی و قلبی انسان است. باید نظام معرفتی و نگرشی انسان ‏متحوّل شود و انسان نگاه خاصی به این عالم و خویشتن و خداوند پیدا کند. مثلا معنای انّا لله و انّا الیه راجعون ‏را بفهمد و باور کند.‏ از نظر قلبی و نظام گرایشی انسان که همان موتور تولید اراده و فعل در وجود انسان است و از آن تعبیر به قلب ‏می شود نیز، در راستای بندگی نیازمند تحوّل و انقلاب هستیم. باید کشش ها و گرایش ها و اراده های خاصی ‏بر قلب انسان حاکم شود و قلب انسان در وضعیت و حس و حال خاصی نسبت به خداوند و حقائق عالم قرار ‏گیرد تا بنده محسوب شود بلکه تازه وارد مضمار بندگی شود.‏ ‼️ این تذکّر از آن رو اهمیّت فراوان دارد که اوّلا چگونه و با چه معیار خود را قضاوت کنیم و ببینیم آیا رشد کرده ‏ایم یا نه؟ و ثانیاً در مقام عمل و اعمال بندگی تمرکزمان بر روی کثرت عمل نباشد بلکه بر روی احسن عمل ‏باشد که احسن عمل همان بهبود کیفیت هسته مرکزی عمل است؛ این که از روی چه معرفت و حالی در نسبت ‏با خداوند عمل از انسان صادر شد. این تذکر خود مطلب مستقلی است که شاید در نوشته دیگری در قالب ‏تبیین احسن عمل و حقیقت نیّت بدان پرداختم.‏

📖 این تذکر مقدمه ای بود برای بیان یک مطلب عمیق معرفتی؛ آن هم این که عبد شدن گام نخست است و به یک ‏معنا مقصد و غایت نیست. در مرحله و گام بعدی، خداوند باید بندگی شخص را امضاء کرده و او را به عنوان ‏بنده قبول نماید. علامه طباطبائی رضوان الله علیه از این قبول بندگیِ بنده توسّط خداوند تعبیر به ولایت می ‏کنند. پس بندگی راه و کلید ولایت است؛ به این معنا که باید از نظر رشد در میدان بندگی و تحوّلات درونی ای ‏که زیربنای بندگی را می سازند و سپس در خارج و در مقام عمل به بروز و ثمردهی می رسد، به نقطه ای رسید ‏که این وضعیت مورد قبول خداوند واقع شود و این شایستگی واقعی در بنده ایجاد شود که خداوند او را تحت ‏ولایت خویش بگیرد. این جا سایه حمایت و بنده پروری خاص الهی به گونه ای که تولّی امور بنده را در ‏راستای کمال ولایت بر عهده گیرد، بر سر بنده گسترده می شود.‏ بندگان برگزیده الهی که انبیاء و اولیاء باشند، کسانی اند که در مضمار بندگی حق البته به عنایتی و اختیاری ‏ازلی، مورد قبول حق واقع شده و خداوند یکی را در لباس خلیل و یکی را در قامت کلیم برگزیده و برای خود ‏ساخته است.‏ 🌙 خلاصه کنم؛ در این ماه که ظرف تحقق بندگی خداوند است به این افق چشم طمع داشته باشیم که شاید ‏خداوند بندگی ما را قبول کرد و ما را لباس ولایت پوشاند. اینجاست که تازه بندگی حقیقی آغاز می شود و ‏انسان زیر چتر ولایت الهی و تربیب و ربوبیت خاص خداوندی، او را بندگی می کند و از احوالات و داشته ‏های درونی اولیاء خداوند ممکن است که برخوردار شود.‏ ‏"و اعلم أن اتخاذه تعالى أحدا من الناس عبدا غير كونه في نفسه عبدا.....فإن العبد هو الذي أسلم وجهه لربه، و ‏أعطاه تدبير نفسه، فينبغي أن لا يسمى بالعبد إلا من كان عبدا في نفسه و عبدا في عمله، فهو العبد حقيقة...... ‏فاتخاذه تعالى إنسانا عبدا- و هو قبول كونه عبدا و الإقبال عليه بالربوبية- هو الولاية، و هو تولي أمره كما يتولى ‏الرب أمر عبده، و العبودية مفتاح للولاية، كما يدل عليه قوله تعالى: «إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتابَ، وَ هُوَ يَتَوَلَّى ‏الصَّالِحِينَ»: الأعراف- 196، أي اللائقين للولاية، فإنه تعالى سمى النبي في آيات من كتابه بالعبد، قال تعالى: ‏‏«الَّذِي أَنْزَلَ عَلى‏ عَبْدِهِ الْكِتابَ»: الكهف- 1، و قال تعالى: «يُنَزِّلُ عَلى‏ عَبْدِهِ آياتٍ بَيِّناتٍ»: الحديد- 9 و قال تعالى: ‏‏«قامَ عَبْدُ اللَّهِ يَدْعُوهُ»: الجن- 19، فقد ظهر أن الاتخاذ للعبودية هو الولاية." المیزان ج1 ص 277. (بدان این که ‏خداوند کسی را به عنوان عبد خود اخذ کند، غیر از این است که آن شخص بنده باشد. عبد کسی است که ‏کاملاً هستی خویش را تسلیم خداوند کرده باشد و در حقیقت درون خویش و در مقام عمل، بنده خدا شده ‏باشد. پس این که خداوند کسی را به عنوان عبد خود اخذ کند یعنی او را به عنوان عبد قبول کند و سپس با ‏ربوبیت خاص خویش به او اقبال کند که این همان ولایت است که خداوند تولی امور این بنده را به عهده ‏بگیرد غیر از صرف بنده بودن است. پس عبودیت کلید ولایت است.)‏

(۱۶) 🔻تقوی و عاقبت🔺 ‏"و العاقبة للتقوی" . " و العاقبة للمتقین"‏ 📖 قرآن را می توان به تعبیری، کتاب تقوی نامید. ثمر این کتاب آسمانی که نور هدایت است، رزق جان اهل تقوی ‏است. سفارش مستمر و محوری این کتاب پیرامون نظام عملی انسان، تقوی است. ‏ ✍️ دو کلمه پیرامون معنای تقوی : فعل اتّقی در زبان عربی، فعلی یک مفعولی است و معنای آن این است که خود ‏را از امری محفوظ و مصون نگه دارید. مثلا وقتی می گوییم اتقوا النار، یعنی از آتش پروا کرده و خود را از آن ‏مصون و محفوظ بدارید. ✅ معنای اتقوا الله و تقوای از خداوند هم یعنی خود را از گزند عدل و عقاب خداوند ‏مصون بدارید. در نظام عملی خود، خدا را بپایید و ببینید و مراقب باشید که به دامن عذاب و عقاب و قهر الهی ‏و قوانینی که در تکوین حاکم و جریان کرده نیفتید. خود را به گونه ای مدیریت کنید که نتیجه آن مصون ماندن ‏از خداوند باشد، از قهر او، از عقاب او، از آنچه بر عالم حاکم کرده است. 🔸پس متقی کسی است که خدا را می ‏شناسد، خود و این عالم را هم در نسبت با خداوند می شناسد و می داند که در نظام عمل باید در زمین قواعد ‏الهی بازی کرد و خدای ذوالملکوت را پایید و گرنه ملکوت خداوندی، دامن گیر انسان می شود.‏ ✍️ چند کلمه در معنای عاقبت : عاقبت به معنای آن چیزی است که به دنبال و در تعقیب چیزی می آید. در آیاتی ‏که در ابتدای نوشتار آمده، غالباً عاقبت را با نظر به نقطه نهایی سیر انسان یعنی در قیامت و به معنای ثواب و ‏سعادت گرفته اند. ولی به نظر میرسد معنایی که در این دو آیه بیان شده وسیع تر است.‏

🔑 عملی عقبه و دنباله دارد و در اثر آن چیزی برای انسان به عنوان میراث عمل باقی می ماند که مشتمل بر تقوی ‏باشد. 🔹 در همه رفتار ها و عناوین عملی انسان این قاعده جاری است. فرض کن شما یک عالم دینی هستی و ‏طلبگی می کنی، درس می خوانی درس می دهی سخن میرانی و.... . اگر نظام عمل طلبگی شما، مشتمل بر تقوی ‏باشد، میراث و نتیجه ای ماندگار خواهد داشت و در دنباله این شخص، آثاری از سنخ حقیقت و از رنگ خدا و ‏دارای بقاء و برکت خواهد آمد. 👈 معلّمی؟ اگر تعلیم تو همراه با تقوی بود، در دنیا و آخرت، کار تو دارای عقبه ‏خواهد بود. هر کار ریز و درشتی انجام دهی و به هر شغل و صنفی باشی و هر آرمان و هدفی در عالم داری، ‏بدان که تنها اکسیر تقوی است که می تواند نظام عمل و حرکت انسانی را از عاقبت و دنباله خیر پایدار ‏بهره مند کند. ‏هر عمل و کار و صنفی نیز در حد و اندازه خود به تقوای خاص خود نیاز دارد. 🔰 عاقبت نهایی عالم و تقوای رقم زننده عاقبت عالم : عاقبت نهایی این عالم را تقوای وسیع انسان هایی رقم می ‏زنند که وسعت و گستره این عالم، قرار است میراث آنها بوده و آن ها امام و پیشوای متقّین باشند. آن انسان ها، ‏اولیاء کامل خدا، امامان معصوم ما هستند که وسعت حیطه بندگی و عظمت روح تقوای آنان به گونه ای است ‏که عاقبت این عالم را رقم می زند. ‏ 👈 ‏"و العاقبة للمتقین"؛‌ این عاقبت در روایات وارده از لسان معصومین، عاقبت نهایی عالم و میراث داری همه ‏تاریخ است. نتیجه و ثمر نهایی درخت خلقت عالم و انسان است که به ثمر رسیدن و چیدن آن و تعیّش در ‏بهشت آن عاقبت الهی، ثمره تقوای انسان های کامل امّت ختمی یعنی اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام ‏است. ‏این عمل و بندگی و تقوای عظیم و کلان امامان است که نتیجه آن به ارث رسیدن تمام تاریخ و انسان و زمین به آن وارثان الهی است. " تِلكَ الدّارُ الآخِرَةُ نَجعَلُها لِلَّذينَ لا يُريدونَ عُلُوًّا فِي الأَرضِ وَلا فَسادًا ۚ وَالعاقِبَةُ لِلمُتَّقينَ". 👈 تقوای خرد و کوچک ما، اگر در بستر ولایت آن اولیاء کامل حق و متصل به تقوای عظیم و کلان آن ها باشد، ما ‏را در بهشت عاقبتِ ولایت که میراث انسان کامل است، زنده و بهره مند می دارد. ❇️ در روایتی از لسان آن پاکان ‏ذیل آیه 83 سوره قصص فرموده اند که حقیقت عاقبت، ما اهل بیت هستیم و ما برای متقین خواهیم بود. آری، ‏با تقوی می توان، عاقبت زندگی و نظام عمل خود را رسیدن به امام رقم زد، او را به ارث برد، در او فانی شد و ‏برای او بود و با او، زندگی الهی داشت. در آن عصری که تاریخ با همه بالا و پایین آن، سرانجام، عاقبت ولایی ‏و الهی اش به دست خاتم متقین، رقم خواهد خورد.‏

‏(17) 🔻نعمت چیست؟🔺 ‏"صراط الّذین انعمت علیهم"‏ 🔑 دوستان هر کلمه و مضمون و مفهوم و گزاره ای که در سوره حمد بیان شده بسیار مهم است، باید آن را خیلی ‏جدی گرفت. این سوره امّ الکتاب است؛ برخی تعبیر به خلاصه قرآن می کنند. تعبیر خوبی نیست؛ پِی، اصل و ‏ریشه قرآن، تعابیر بهتری هستند. مفاهیم و گزاره های بیان شده در این سوره، بسیار بنیادی هستند و در سراسر ‏سیر قرآنی باید روی آنها تمرکز داشت و به تعبیری قرآن را منعطف به سوره حمد نگاه کرد که البته این نکته ‏آخر نیاز به بسط و شرح دارد.‏ 👈 یکی از آن مفاهیم بنیادی، مفهوم نعمت است. مفهومی که برای معرّفی مفهوم بسیار کلان و بنیادی دیگر یعنی ‏صراط مستقیم، از آن استفاده شده است. خداوند صراط مستقیم را صراطِ کسانی معرّفی می کنند که به آنها ‏نعمت داده است. به سیر سوره حمد توجه کنید؛ از ادّعای بندگی(ایّاک نعبد) و کمک خواستن از خداوند برای ‏تحقق این بندگی(ایّاک نستعین)، تا اجابت این استعانت که به هدایت به صراط مستقیم است. یعنی بندگی تنها در ‏صراط مستقیم محقق می شود و خارج از آن، یا ضلالت است یا مورد غضب خداوند واقع شدن. پس از بندگی ‏و هدایت و صراط مستقیم، به مفهوم نعمت منتقل می شویم. می توان گفت آنچه از منظر قرآن نعمت است، تنها ‏در صراط مستقیم یافت می شود.‏ ✍️ از نظر لغوی نعمت به چیزی گفته می شود که موجب خوشگواری زندگی و نیکویی حال و وضعیت انسان ‏باشد. غذا، لباس، مسکن، سلامتی و....همه به این معنا نعمت هستند و ما هم وقتی واژه نعمت را می شنویم ‏چنین تبادری داریم.