بافتنی برای گل دخترها و کاردستی-اریگامی برای گل پسرها این کلاس برای ده تا چهارده سال مناسبتره. همچنین در کلاس بافت، قراره بافت مقدماتی آموزش داده بشه و ایجاد انگیزه ای برای ادامه. مثلاً بچه ها با بافت شال و کلاه برای عروسکشان، یادمیگیرند برای خودشون شال و کلاه ببافن ☺️

یک ملّت خداشناس هم اگر راه دنیا را غلط طی کند، به مقصدش نمیرسد....

صحیفه امام(ره) ج۱۴-ص۱۵۳

واقعاً در این شرایط🤒🤧😷، قصدِ برگزاری دوره را دارید؟ 😲 برخی بدون هیچ ملاحظه ای همه جا مثل گذشته، شرکت و رفت و آمد دارند...😎 برخی هم خود و خانواده را در قرنطینه ای خانگی، اسیر نموده و برای فرار از طاعونیان! خود را زندانی نموده اند.😷 چه کنیم؟! 🤔 از طرفی، اطلاعاتِ عینی و علمی خبر از قابلیت سرایتِ به نسبت، بالایِ این ویروس میدهد. از طرفی باتوجه به اینکه زمان رهایی از این ویروس معلوم نیست و آسیبهای محصورشدن مخصوصاً برای کودکان، گاهی جبران ناپذیرست؛ لذا، بهترین گزینه: 《 دوری از افراط و تفریط است 》 یعنی : 👌 همزیستیِ مسالمت آمیز با کرونا بمقدار لازم کارهای روزانه را اما با رعایت انجام میدهیم. (بالاخص اینکه خود این رعایات، فرصتیست برای کمک به خودکنترلیِ کودک) البته اگر افراط و تفریط، بگذارد!

تا خویشتن را نساخته ایم، چگونه خواهیم توانست کودکمان را پرورش دهیم...؟!

این تمدن، خدای ما شده خدایی که حکمتش مطلق است و علمش بی منتها مهربان ترین است و بی همتا. هرچه کند بجاست چون بهتر از آن را اگر میشد، انجام میداد. کدام دانشست که در چنته ی این تمدّن نباشد؟ او به جز آسودگی ما، مگر به چیز دیگری هم می اندیشد؟ همه چیز ما فدای این تمدن حتی بچه هایمان! وقتی خودمان و تمدّن امروز را می بینم یاد بت پرست هایی می افتم که بچه هایشان را پای بت هایشان قربانی میکردند و صدای ناله ی بچه ها لرزه بر دل پدرها نمی انداخت. ما روزی چندبار کودکیِ کودکمان را به سرسلامتیِ این تمدن قربانی میکنیم. من نشنیده ام که هیچ بت پرستی فرزندش را با لبخند پای بتش قربانی کرده باشد اما تا دلت بخواهد لبخندهای پی در پی و زیادی دیده ام از پدورمادرهایی که کودکیِ کودکانشان را به خاطر این تمدن به مسلخ برده اند. کاری باید کرد برای کودکی هایی که یکی یکی پیش پای این تمدن قربانی میشوند. "بازی" چه محراب خوبیست برای عبادت-محسن عباسی ولدی

من که میخواهم "تو" باشم از همین امروز خم میشوم و کودکانم را سوار بر پشتم چنان دور خانه می چرخانم که از صدای قهقهه ی شادی شان فرشته های خدا به هلهله بیفتند. من میخواهم مثل تو فکر کنم. تو بازی را نیازی میدانی که خدا در نهاد کودک نهاده. من هم دیگر آنرا، زیاده خواهی نمیخوانم. همان طور که برای آب و نان کودکم، دست و پا میزنم غذایِ "بازی" را هم یقین بدان که سر سفره اش می گذارم. تبری گرفته ام و افتاده ام به جانِ اندیشه های پیشینم. دارم همه را از بیخ و بن برمیکَنم. از امروز، بازی که میکنم صحنه ی بازی را محراب و بازی را عبادت بحساب میآورم. وضو میگیرم و به قصد قربت، بازی میکنم. در این بازی اشک را نشانه ی قبولی نمی دانم صدای خنده ی کودکم که بلند شد یقین میکنم که خدا عبادتم را قبول کرده... 📚 "بازی" چه محراب خوبیست برای عبادت-محسن عباسی ولدی

اعلام دقیق برنامه های بهشتِ انشاء (مُمتد در طولِ سال) 👇