یمن ایرانو به خویشتن‌داری دعوت کرد😂

. ننجونم اگه الان بود می‌گفت:" دِگه می‌با دسته جوغِنَم وَر بکشی ننه..." . پ.ن می‌با: باید، می‌بایست پ.ن دسته‌ جوغن: دسته‌ی هاون سنگی و سنگین پ.ن ورکشیدن: آویختن آویزان کردن یه دونه باشی گیلاس پاییز🚶🏻‍♀ @berrrke

. من تا حالا استاد بطتحایی؛ که هیچ‌وقت یادنمی‌گیرم به کدام ت می‌نویسندش را بدون عمامه ندیده‌بودم. تا امشب که توی یک پست دیدمشان که عمامه نداشت، که سرشان برق می‌زد زیر نور لامپ و داشت هی یک جمله را تکرار می‌کرد؛ شلوار همه‌ی ما خاکی است. باز از اول شلوار همه ما خاکی است. زدم روی پست ببینم با شلوار خاکی و بی عمامه چه می‌کند توی اینستا این استاد خردمند و نقاد تند‌وتیز که فقط یک خاطره دارم ازش. آن‌ هم نقد شلاقی و ویلپشن‌طوری روی داستان اروتیکم! زدم روی پست و ریلز کامل شد. فرمود ما همه شلوار خاکی هستیم و باید از شلوار خاکی‌مان بنویسیم. نباید روکش کت‌شلوار به متن‌هایمان بپوشانیم و خودمان را پشت کلمات باکلاس و خوش‌دیزاین پنهان کنیم. همین که هستیم را باید بنویسم در جستار و مموارهای ساده. داشت داد از ساده نویسی می‌کشید و از هنرجوها می‌خواست که در خود‌افشایی راحت باشند. و چقدر خوب که ملبس نیامده بود جلوی دوربین و به قول من نگو نشان بده حرفش در رفتارش بود، این استاد کاردرست! خلاصه که بنویسید از شلوار خاکی‌تان. بنویسید از ظرف‌های نشسته توی سینک. حتی از شاخه پتوسی که کرده‌اید توی جاروبرقی. بنویسید؛ به زودی تمام می‌شود و می‌رود این شب و این روز و همین ساعت‌ها آنچه می‌ماند توصیف ما از پیچ پتوس است که پیچیده به پای میز‌ تحریرهامان. بی وقفه می‌رود بدون اینکه لحظه‌ایی فکر پاییز را بکند. فکر نداشتن آب نداشتن نور و هیج چیز دیگر. همان که تا یک جایش را جاروبرقی قورت می‌دهد و زخم می‌شود از بغلش باز برگ‌ تِرِنگ می‌زند بیرون. پ.ن ترنگ: نو، تازه. @berrrke