ای دینِ من، آیینِ من..💚

مبارک باشد، جلوه‌ی عشق‌ات در دل‌ ما :)

🖤 این هلالِ محوِ ماه، توی آسمان بوی تو را می‌دهد. لباس‌های مشکی که از ته کمد می‌آیند دم دست تا نماد تو باشند، صدای نوحه‌های پیچیده توی شهر، بوی نذری‌های پخش شده بین دست‌های عزادارهات، همه‌شان دارند می‌گویند احتمالا #ما داریم به #تو نزدیک می‌شویم. تو که بوده‌ای همیشه. هر بار سر برگردانده‌ام دیدمت. هر جا هیچ‌کس نبوده تو آرام و محکم چشم بر هم زده‌ای که یعنی :«برو، من هستم.» و من رفته‌ام. همین آخرین بار، برگشتم، دیدمت، دلم قرص شد، قلبم انگار وصل شود به یک معدن اطمینان، چشم بر هم که گذاشتی، دلگرم رفتم. حالا آباد برگشته‌ام، می‌خواهم نروم، نزدیکت باشم، جبران کنم. ولی نه آنقدر زیادم که جبران کردن بلد باشم، نه می‌توانم نمکدان بشکنم. آمده‌ام نزدیک‌تر، سرم را پایین بیندازم، آرام زیر لب بگویم:« من را همین‌جاها نزدیک خودت جا بده. شبیه خودت، کنار خودت بخواه.» من جَلد در این خانه‌ام، برمی‌گردم همین‌جا، هر جا که رفته باشم. این منِ رسیده از راه را نگاه کن؛ آمده‌ام جبران کنم. سلام دینِ من، آیینِ من!

بماند اینجا این آه به یاد این شبِ پرهیاهو..

به یاد او که غمش برایم، برای‌مان تا ابد داغ و تازه است؛ می‌ماند، می‌سوزاند و رشد می‌دهد برای او، که منتظر نماند جز خدا، چشم‌های کسی ببیندش.. به جای او، که با بچه‌ها مهربان بود.. #برای_تو_قهرمانم

به یاد علمدار که خیلی برایش دلتنگیم..