بیسیمچی
در گردان یک پیرمرد ترک زبان داشتیم، کمتر از احوالات خودش حرف میزد؛ هر گاه از او سؤالی میپرسیدیم، یک کلام میگفت: من «بسیجی لَر» هستم! گردان به مرخصی رفت؛ به همراه یکی از بچهها او را تعقیب کردیم؛ او داخل یکی از خانههای محقر در حاشیه شهر قم رفت؛ جلو رفتیم و در زدیم، وقتی ما را دید، خیلی ناراحت شد و گفت: «چرا مرا تعقیب کردید؟» گفتیم: «ما از لشکر علی بن ابی طالب(علیه السلام) هستیم،
آقا گفته از احوالات زیر دستهای خودتان با خبر باشید»؛
وارد منزل شدیم، زیرزمینی بسیار محقر با دیوارهای گچ و خاک و پیرزنی نابینا که در گوشهای نشسته بود
از پیرمرد در مورد زندگیاش، بسیجی شدنش و همسر پیر او سؤال کردیم. پیرمرد گفت: «ما اهل شاهین دژ استان اذربایجان غربی بودیم، در دنیا یک پسر داشتیم که فرستادیم قم طلبه و سرباز امام زمان(عج) شود. مدتی بعد، انقلاب پیروز شد؛ بعد هم در کردستان درگیری شد، او آمد شهرستان، با ما خداحافظی کرد و راهی کردستان شد؛ چند ماه از او خبر نداشتیم، به دنبالش رفتم بعد از پیگیری گفتند: پسرم شهید شده، جنازهاش هم افتاده دست ضدانقلاب! بعد از مدتی خبر دادند پسرت را قطعه قطعه کردهاند و سوزاندهاند؛ هیچ اثری از پسرت نمانده!
همسرم از آن روز کارش فقط گریه بود، آن قدر گریه کرد تا اینکه چشمانش نابینا شد!
از آن روز گفتم: هر چیزی که این پیرزن داغدیده بخواهد برآورده میکنم؛ یک روز گفت: به یاد پسرم برویم قم ساکن شویم. ما هم اینجا آمدیم؛ من هم دستفروشی میکردم.
یک روز گفت: آقا، یک خواهشی دارم برو جبهه و نگذار اسلحه فرزندم روی زمین بماند. من هم آمدم از آن روز همسایهها از او مراقبت میکنند».
بعد از مدتی به منطقه برگشتیم؛ شب عملیات کربلای پنج بود؛ هر چه آن پیرمرد اصرار کرد، گذاشتم به عملیات بیاید گفتم: «چهره آن پیرزن معصوم در ذهنم هست، نمیگذارم بیایی!»
گفت: «اشکالی ندارد اما من میدانم پسرم بیمعرفت نیست!».
آن پیرمرد بسیجی از پیش ما به گردانی دیگر رفت؛ در حین عملیات یاد او افتادم و گفتم:
«به مسئولین آن گردان سفارش کنم نگذارند پیرمرد جلو بیاید». تماس گرفتم با فرمانده گردان صحبت کردم، سراغ پیرمرد را گرفتم؛ فرمانده گردان بیمقدمه گفت: «دیشب زدیم به خط دشمن، بسیجی لَر یا همان پیرمرد به شهادت رسید پیکرش همان جا ماند!».
بدنم سرد شد با تعجب به حرفهای او گوش میکردم؛ خیلی حال و روزم به هم ریخته بود؛ بعد از عملیات یکسره به سراغ خانه آنها رفتم. جلوی خانه شلوغ بود؛ همسایهها آمدند و سؤال کردند:
«چه نسبتی با اهل این خانه دارید!؟» خودم را معرفی کردم؛ بعد گفتند: «چهار روز پیش وقتی رفتیم به او سر بزنیم، دیدیم .... همانطور که روی سجاده مشغول عبادت بوده، به رحمت خدا رفته است».
@bicimchi1
إنا لله و إنا إلیه راجعون
مادر شهیدان #رسول و #مصطفی_ردانی_پور در سن ۹۶ سالگی پس
از تحمل ۳۵ سال چشم انتظاری
به فرزندان شهیدش پیوست.
پیکر پاک این مادر والامقام، سه شنبه مورخ ۲۶تیرماه در گلستان شهدا اصفهان #تشییع و #خاکسپاری میگرددضمناً طبق #وصیت این مادر گرانقدر و فرمایش مقام معظم رهبری #امام_خامنهای پیکر ایشون، در #مزار یادبود #شهید_جاویدالأثر_مصطفی_ردانیپور به خاک سپرده میشود
@bicimchi1
شادی روح پاک تمام مادران شهدا، آن شیرزنان واقعی این سرزمین، صلوات اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ.
@bicimchi1
هدایت شده از KHAMENEI.IR
🌷سخننگاشت | ایرانیها امامزادهها را با آغوش باز پذیرفتند
🔻رهبرانقلاب: ما کسانی بودیم که اهلبیت را زودتر از خیلیهای دیگر شناختیم؛ ما کسانی بودیم که در راه گسترش اسلام این همه تلاش کردیم؛ ما کسانی بودیم که مظلومان اهلبیت را که در خانههای خود -یعنی مدینه و مکه و کوفه- امان نداشتند، در آغوش خود پذیرفتیم. شما ببینید چقدر #امامزاده در ایران هستند! این امامزادهها کی هستند؟ اینها که ایرانی نبودند. اینها کسانیاند که به ایران آمدند و ایرانیها با آغوش باز اینها را پذیرفتند؛ حتی گاهی برای اینها جنگیدند و در راه اینها تلاش کردند.» ۱۳۸۳/۱۲/۵
🔺️پایگاه اطلاعرسانی KHAMENEI.IR به مناسبت پنجم ذی القعده، روز تجلیل از امامزادگان و بقاع متبرکه، سخننگاشت «ایرانیها امامزادهها را با آغوش باز پذیرفتند» را بر اساس بیانات رهبر انقلاب منتشر میکند.
🖨چاپ👇
http://farsi.khamenei.ir/photo-album?id=37231