تواین زندگی بزرگترین برد روادمایی میکنن که دل ندارن،وابسته چیزی نمیشن،احساسی بامسائل برخوردنمیکنن،دلشونم براکسی نمیسوزه،خودشونم همیشه اولویتن.
سر انجام به ادبیات روی آوردم که پیوسته پناهگاه کسانی‌ست که نمی دانند سر پرشور خود را کجا بر زمین بگذارند..
میتونم تظاهر کنم هیچی برام مهم نیست در حالی که با فروپاشی روانی یک قدم فاصله دارم.