برخی دوستان توضیح خواستند. کتاب زهرالربیع کشکولی است که توسط مرحوم سید نعمت الله جزایری نوشته شده است. یک پنجم آخر کتاب پر است از داستان‌هایی با محتوای جنسی آنهم با صریح ترین کلمات. کتاب اصلی در ایران اجازه چاپ ندارد، اما در بیروت چاپ شده است.
حال نگاه معتدل و عاقلانه رهبر عزیز را به کتابی چنین ببینید.
توجه: واژه اتلاف وقت در این کتاب به معنای عرفی آن به کار نرفته است. کتابی است بسیار خواندنی و کوچک اما پرمحتوا در ۸۷ صفحه. با خواندن این کتاب می فهمیم که چقدر روش زندگی ما اشتباه است.
💎 توصیه مهم استاد شهید مطهری درباره شیوه صحیح کتاب‌خوانی
🔸انسان کتاب را بار اول به قصد لذّت می‌خواند. در این صورت نمی‌تواند در مورد مطالب کتاب قضاوت کند؛
دور دوم می‌خواند (حتّی قوی‌ترین حافظه‌ها نیازمند است که یک کتاب مفید را لااقل دو بار پشت سر هم بخواند)؛
پس از آن، مطالب را تجزیه و تحلیل و دسته‌بندی می‌کند و هر مطلبی را با توجّه به اینکه از چه دسته مطالب است به حافظه می‌سپارد.
🔸اشتباه است اگر انسان یک کتاب را مانند یک سرگرمی مطالعه کند و قبل از آنکه مطالب کتاب، درست جذب ذهن شده باشد و ذهن فرصت تجزیه و تحلیل پیدا کرده باشد به کتاب دیگر و موضوع دیگر بپردازد؛ امروز کتب تاریخی، فردا روان‌شناسی و پس فردا مثلا کتب مذهبی مطالعه کند، همه مخلوط می‌شوند و حکم انباری بی‌نظم را پیدا می‌کند.
🔸انسان رشید کتاب‌ها و مطالبی را که برای خود لازم می‌داند، جمع می‌کند، آنها را مکرراً مطالعه و دسته‌بندی و سپس خلاصه می‌کند. خلاصه را یادداشت و به حافظه خود می‌سپارد؛ بعد به موضوع دیگر می‌پردازد.
📔 امدادهای غیبی در زندگی بشر، ص۱۰۶ (با تلخیص)
پاراگراف آخر را ببینید. می فرماید «انسان رشید» و این نکته بسیار مهمی است. انسان رشد یافته که هم استعدادهایش را می‌شناسد هم قدر آنها را می داند و در شکوفایی آنها خردمندانه می کوشد.
«رشد» واژه ای قرآنیست که در آن خیلی بزرگی و برکت خوابیده است.
🎙️
خوش آن ساعت که یار از در در آیو
شو هجران و روز غم سر آیو
ز دل بیرون کنم جان را به صد شوق
همی واجم که جایش دلبر آیو
سری دیرم که سامونش نمی بو
غمی دیرم که پایانش نمی بو
اگر باور نداری سوی من آی
ببین دردی که درمانش نمی بو
نکته دقیقی که در برخی روایات و نیز کلمات مولانا به آن اشاره شده است. البته می دانیم که در روان شناسی و جامعه‌شناسی و ... گزاره های مطلق به معنای صد درصد مطابق کمتر دیده می‌شود.
ما برای کمتر کسی مهم هستیم. شاید گمان کنیم خیر این جور نیست، اما واقعیت تلخ این است که جز تعداد بسیار بسیار اندکی از انسان های بزرگ، هیچ کس واقعا و به جد در فکر کس دیگری نیست. نمونه هایش را هم فراوان دیده ایم. این واقعیت تلخ اما ما را راحت و خلاص می می‌کند. این که گمان نکنیم همه عالم در فکر قیافه و اندام و لباس و کفش مایند. حتی مرگ ما هم بعد از مدتی فراموش می‌شود!
نکته دیگر اینکه اگر کسی، دیگری برایش واقعا مهم بود باید قدرش دانست.
