سلام بر کسانی که تن‌شان می‌رود، درحالی که جان‌شان در یک بوسه، آغوش و لبخند جا مانده ..

چشمانت حصار محدود زمان را قیچی می‌کند، تنها من می‌مانم و هوسِ بوسیدن چشمانت ..

تو اما عزیزم همیشه در میان صبر جا می‌مانی، تو تکه‌های ‌شکسته‌ات را نبوسیده کنار گذاشتی، تو فکر ها را سکوت کردی، بودن را بردی، حرف ها را خوردی چون تو همیشه در میان صبر جا می‌مانی ..

میل داشتم مرا ببوسی، من به اُمید بوسه‌هایت و همین نامه‌های گاه و بی‌گاهی که می‌نویسی زنده‌ام ..

👍🏻👍🏻

الان باید تو اینجا بودی و می‌اومدی در اتاق رو باز می‌کردی یه لیوان چایی می‌دادی بهم می‌گفتی: بیداری که! ..

به هیچ‌کس از جانب من سلام نرسان، کسی را از جانب من نبوس. این نامه فقط برای توست. کاش فقط می‌توانستی خودت را از جانب من ببوسی ..