زندگی صحنه ی ابتلا و امتحاناته که عاشقا یکی یکی پای هر امتحان نمره قبولی رو بی شیلُ پیله از دست صاحب برگه میگرفتن و یکی یکی پله ی تقربو بالا میرفتن..

یه استادی بود میگفت در طول روز از همون صبح خروس خونِش چشممون به هرچیزی وا میشه گوشمون به هرچیزی شنوا میشه زبونمون به هر حرفی گویا میشه این هرچیزی ها تبدیل به چرک میشن و و جمع میشن تو قلبت و تو صبح تا شب برا قلب چرکینت صدتا استغفرالله هم نمیفرستی..

حالا ما مدعیان عشق راه به راه تو امتحانای الهی یکی یکی مردود میشیم و کاری هم نمیکنیم..

اون دله دیگه دل میشه؟ اون قلبه دیگه بیت الله میشه؟ پس مواظب تک تک جوارح بدنمون باشیم که جز برای صاحبش جای دیگه صرف و خرج نشه..

قبل اینکه بریم سر همون امتحانا و ابتلائات روزمرگی هامون اینو بگم که نخ تموم این حرفارو بگیری ها میرسی به عبد بودن؛ عابد بودن..

عبد؛ یعنی بنده باش آن هم از نوع مخلصش عبد یعنی عاشق عبد یعنی بی چون و چرا چشم عبد یعنی فقط #او تمامت #او همه ی وجودت #او

بعضی موقعه ها که دنبال ریشه یابی و چرایی مردود شدنه میگردی میرسی به کم صبری؛ غفلت؛ توقع..

صبور نبودن نشون دهنده ی پایین بودن درجه ی ایمانته..

کجا میخوای بری تو اعلی اعلیین؟ کجا میخوای بری اون بالا بالاها؟ وقتی هنوز رو درجه ی ایمانت کار نکردی‌؟ وقتی هنوز درجه ی ایمانمون پایینه؟

چی فکر کردی؟ بخدا تا وقتی که وضعت اینه ذره جایی نداری اون بالا بالاها.. صبر تو وجودمون بدجوری کم رنگه.. میخوای جِلوَتو پررنگ نشون بدن از این کم رنگی ها در بیا..

حواست باشه درستش کنی نکنی؛ دست و پا گیر میشه

مثل حاج قاسم که اول از کم رنگی ها صرف نظر کرد که اینطوری جلوشو پررنگ کردن..

یجا غفلت کارتو میسازه یجا غفلت بیچارت میکنه

یجا غفلت بدجوری خسارت به بار میاره.. خسارت میزنه به روحت هر مال خسارت خورده ای دیگه ارزش و قیمت اولشو پیدا نمیکنه حالا تو هی در صدد جبرانش باش‌..

اولین کسی هم که غفلت کرد ابلیس بود و بیچاره شد..

تا دستگیرت نشن تا همون عاشقا که روحشون بی کم و کاست قیمتی معراج گونه گرفت همونا که اهل خسارت زدن به دل و روحشون نبودن‌؛ حواسشون پی تو نباشه جبران کردنم صعب و سخت میشه‌..

هر مال خسارت خورده ای قیمت روح و دل و قلبتو میاره پایین دیگه اون قیمتی که باید نمیخرنت.. به کم میخرنت.. مبادا خودتو به کم بفروشی ها؟

یادت باشه که همه چشمشون ارزشی هارو میگیره‌‌‌..

چشم نازنین مولا هم همینطور‌..

به امید نگاه مولا قدم به قدمتو نذرش میکنی اونوقت یجا غفلت تو هر قدم جوری تورو از چشم مولا میندازه که ذره سویی از امید هم باقی نمیمونه..

بجای غفلت؛ ذاکر اذکار مختلف باش و بندگیتو ابراز کن..

یچی میگم براتون این ذاکریت جا بیوفته با اینکه آب بیرنگه ولی وقتی تو آبیم دیدمون محدوده با کنار زدن آب مسائل جدیدی برامون مکشوف میشه تو عربی این کنار زدن آب رو بهش میگن سباحت..

تسبیح کنیم؛ اهل سباحت باشیم تسبیح یعنی حجب نور رو کنار بزنیم این نور اجازه نمیده که اونو نگاه کنیم اینهارو پس بزنیم.. زیبایی هارو در یک ورای دیگر میشود فهمید..

شهدا اهل تسبیح بودن که به شهود و مکاشفه دست پیدا کردن..

با همه اینا میخوام بگم هرجا که برای خدا کنار بکشی چه تو بحث چه تو دعوا و چه تو لذات سطحی

بقول آقای نریمانی، همونجا میشه که گره وا میشه.. همونجا میشه که برگ شهادتت امضا میشه بین همه‌ی این کنار کشیدن ها بخدا خیلی چیزا گیرت میاد..

خلاصه که همت میخواهد؛ همتی شدن و صراط مستقیم را طی کردن..

شهدا بلدچی های همین راهن..

از آنها که بپرسی؛ میگویند: مستقیم برو میرسی به همت.. ولی تو اینطور بشنو که که رسیدن به راه مستقیم؛ همت میخواهد و همه ی انها از جزیره ی مجنون دیوانگی را ته عاشقی معنا کردند و مثل حاج همت آسمانی شدند..

این سخنرانی رو با یه دلنوشته ی دلی تموم میکنم و بدونید و همه کاره #اوست و صاحب تموم این حرفها کس دیگس.. ان شاالله کس مولا بشیم و شهدا سفارشمونو به مادرمون زهرا س بکنن..