حالا هرچی زمان می‌گذره، بیشتر یاد می‌گیرم ببینم بدون اینکه خیره شم،بفهمم بدون اینکه بپرسم،و دوست بدارم بدون اینکه کسی بفهمه دارم. مثل یه سیاره که هنوز مدارش رو به احترام خورشید نگه داشته،بی‌صدا. مهربونی ثابت،مثل نور، یه سیاره؟ نه، میدرخشه ، میسوزه ، گرم میکنه، به نظرم ایندفعه میتونیم بگیم یه ستاره مداری با یه خورشید داره،نه از اجبار، نه از عادت، از درک. از همون نوری که یه روز، یه‌جایی، گفت: «می‌بینمت.» و همین باعث بهترین حس ها میشد و همچنان میشه، دیده شدن و بعد از اون «می فهممت.» و میدونی؟ بیشتر این زاویه دید تو اون سکوت های معنا داری که فقط خودمون متوجه می شیم و در طی یک سال شکل گرفت.

" نه بابا نگهش میدارم همون بهتر"

شاید اینکه یکی از زاویه دید هام رو سعی کردم باز کنم خیلی یهویی و رندوم بود ولی واقعا اینطوریم که

قدردانی ای که نسبت به بعضی از دوستیام دارم،غیرقابل توصیفه

چون فقط یه سری از دوستیای خاص انقدر تونستن تو قلبم نفوذ کنن و خوشحالم کنن

و خیلی خیلی دوستشون دارم

FR

نهببین جدی برای واقعی

وای