`` تو به من حس طلوع دوباره خورشید رو میدی. یا وقتی که بعد از مدت ها تو آسمون تاریکم یه ستاره پیدا کنم، یا مثل اینکه بعد از روزها بالاخره دوباره ماه رو ببینم و محوش شم، حس گلی که تازه شکوفه داده، گیاهی که از نو جون گرفته، حس زمانی که خورشید آزاردهنده نیست و باد زمانی که موهام رو بهم می‌ریزه اذیت کننده نیست. حس زمانی که ابرها تو آسمون آبی نقاشی کشیدن، زمانی که دستم و می‌برم توی آب دریا. تو برای من همچین کسی هستی، کسی که برام پر از حس زندگیه و وقتی بهش نگاه میکنم دنیا ساکت میشه و کل وجودم رو حس خوب فرا میگیره.

من ستاره‌م بشم، باز هم زورم نمی‌رسه به روشن کردن شبی که از غیاب تو، تاریکه دلش.

"حلقه های زحل دیگه شکستن."

ای‌کاش جای قلبم، حافظه‌م رو می‌شکستی. ای‌کاش حافظه بشکنه جای قلب. ای‌کاش بشه فراموش کرد بعضی چیز هارو.

do I ever cross your mind ?

do you need me like the coffee you drink in the morning ?

`` حتى اگه خورشيد طلوع نكنه، حتى اگه آب فراموش كنه به ساحل برسه، من باز هم راه رسیدن به تورو پيدا می‌كنم.

از نظر من، کسایی که تاریکی رو احساس می‌کنن ولی هم‌چنان از خودشون نور بازتاب می‌کنن، هنرمندن.