تحول زیرساخت‌های ورزشی در ایران: از پهلوی تا جمهوری اسلامی ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ 🔷بخش 1: مقدمه زیرساخت‌های ورزشی یکی از شاخص‌های توسعه هر کشور است. در ایران، طی دو دوره پهلوی و جمهوری اسلامی، تغییرات چشمگیری در تعداد و نوع زیرساخت‌های ورزشی به وجود آمده است. این اینفوگرافیک به بررسی و مقایسه این زیرساخت‌ها می‌پردازد. ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ 🔷بخش 2 : زیرساخت‌های ورزشی در دوران پهلوی (1925–1979) 🔸تعداد استادیوم‌ها و سالن‌های ورزشی: استادیوم‌های شاخص: استادیوم امجدیه (شهید شیرودی): ساخته شده در دهه 1310. استادیوم آزادی: افتتاح در سال 1350 با ظرفیت 100,000 نفر. تعداد کل استادیوم‌ها: حدود 20 استادیوم. 🔸2. تمرکز جغرافیایی: زیرساخت‌های محدود فقط در تهران کمبود زیرساخت‌ها در مناطق روستایی و محروم. 🔸3. نوع زیرساخت‌ها: یک ورزشگاه‌ بزرگ برای مسابقات ملی و بین‌المللی. استخرهای شنای عمومی و سالن‌های کشتی محدود. 🔸4. نقاط قوت: ساخت پروژه‌های  مانند مجموعه آزادی. میزبانی بازی‌های آسیایی 1974 با استفاده از زیرساخت‌های جدید. ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ زیرساخت‌های ورزشی در دوران جمهوری اسلامی (1979–اکنون) 1. تعداد استادیوم‌ها و سالن‌های ورزشی: افزایش چشمگیر: بیش از 1,500 استادیوم بزرگ و کوچک. ساخت ده‌ها سالن چندمنظوره در سراسر کشور. استادیوم‌های شاخص: استادیوم یادگار امام تبریز (ظرفیت 70,000 نفر). استادیوم نقش جهان اصفهان (ظرفیت 75,000 نفر). استادیوم فوق مدرن  امام رضا در مشهد و …. تمرکز جغرافیایی: توسعه زیرساخت‌ها در مناطق روستایی و شهرهای کوچک. افزایش دسترسی ورزشکاران و عموم مردم به امکانات ورزشی. نوع زیرساخت‌ها: توسعه استادیوم‌های فوتبال، سالن‌های سرپوشیده، استخرها، و زمین‌های ورزشی. ساخت مجموعه‌های ورزشی برای بانوان با رعایت ملاحظات فرهنگی. نقاط قوت: گسترش زیرساخت‌ها در مناطق محروم. میزبانی مسابقات بین‌المللی مانند جام ملت‌های آسیا، جام جهانی کشتی، و لیگ جهانی والیبال ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ نتیجه‌گیری در دوران پهلوی، زیرساخت‌های ورزشی مدرن‌سازی شد، اما محدودیت جغرافیایی و تنوع کم وجود داشت. در دوران جمهوری اسلامی، توسعه فراگیر و گسترده‌تر زیرساخت‌ها، به‌ویژه در مناطق محروم و برای بانوان، موجب دسترسی بیشتر به امکانات ورزشی شده است.