چه بُت هایی ساختم و چه زیبا ویران شدند.. با دست های خودم ، یا با دست های خودشان؟ اهمیتی ندارد. به هر حال این من بودم که ، به زیر آوار جان میداد..

فراتر از مکان ، فراتر از جنسیت و موقعیتم ، بهتون دل باخته بودم..

داری لبه ی پرتگاه برای این معبودِ بی رحم میرقصی؟ پس حتما خطرِ سقوطت رو به جون خریدی..

_من پلاکم رو بهت دادم جئون +کافی نبود _سیگارهایی که کشیدی +اون هم کافی نبود.. +من فقط قصد آروم کردنِ جهنمِ درون خودم رو داشتم ژنرال..اما نشد.. _پس حالا با خودم آروم شو ، پسرِ تلخ!

هیچی سخت تر از این نیست که منطقی فکر کنی ، وقتی احساساتت دارن خفت میکنن.