دوشیزه لوندر عزیزم‌،چه میشد اگر می‌توانستم در هوای گرگ و میش روز های زمستانی به کاخ زیبا و کوچک تو بیایم؛ اما ناگهان دستان سرد زمستان مانع برخاستن‌‌م شد،چرا که یاد روزی که تو با تور و لباس سفید همراه معشوقه ی همیشگی ات در میان شمشاد ها قدم میزدی افتادم. روزی که تو به چهره ی تکه ای از ماه که به صورت الهه ای به زمین آمده مانند شده بودی. به امید دیداری دوباره ،در یک روز زیبای بهاری و لبخند های گرم و صمیمی تو که از آفتاب امید بخش تر است. _کوردلیا