آورده اند که انوشیروان به علتی از بوذرجمهر حکیم دلگیر شد و دستور داد او را به زندانی بیندازند که بسیار تنگ و تاریک باشد و فقط روزی دو قرص نان و قدری نمک و یک جام آب به او بدهند و چند نفر را به عنوان مراقب بر او بگمارند که هرچه از زبان او بیرون می آید، بدون کم و زیاد خبر دهند؛ همین کار را کردند. چند ماه بوذرجمهر در آن زندان به سر می برد و اصلاً شکایتی نکرد و حرف از دهانش بیرون نیامد. انوشیروان جمعی را فرستاد تا با او گفت وگو کنند و هرچه گفت به انوشیروان برسانند. ایشان نزد بوذرجمهر رفتند و با او به صحبت نشستند و حالش را پرسیدند و گفتند: با وجود اینکه در بلا و محنتی، لیکن چهره و حالت تو طبیعی است و هیچ سستی در تو نمودار نمی باشد؛ سبب این حالت چیست؟
بوذرجمهر در جواب آنها گفت: من نوشدارویی از شش قسمت ساخته ام و آن را به کار می برم و به سبب این نوشدارو همچنان مثل روز اول قوی بنیه و شاد می باشم!
پرسیدند: این نوشدارو از چه چیزهایی ساخته شده است؟
بوذرجمهر حکیم گفت: یک جزء آن «اعتماد است به کرم خدای عزوجل»؛ دوم «رضا به قضای الهی»؛ سوم «صبر»؛ چهارم «شکر»؛ پنجم «دانستن اینکه از من گرفتارتر بسیار هست»؛ ششم «امید رهایی از این محنت». گفته های او را به کسرا انوشیروان رساندند، دستور داد فوراً او را آزاد کنند.
🥀
@d_p_noor 🌺
