!
عهد بستم صبح صادق با دل دریا شناس
تا نپرسم راز گل را هیچگاه از ناشناس
عرصه ناهموار و ناپیدا و شب هم قیرگون
راه را باید بپرسم از یکی صحرا شناس
قمه–آقا گفت- ممنوع است. فهمش مشکل است؟
نه! نمی فهمند حق را قوم مولا ناشناس
مرجع تقلید ما شمر ابن شارون نیست که
سر به هر تیغی نبازد مسلم فتوا شناس
واحسینا! واحسینا! واحسینا! واحسین!
تو! شدی دانای اکبر، من! شدم لیلا شناس!
روضه عوعو زار خواهد شد در این سر در خُمی
می شود وقتی شغال شهر عاشورا شناس
ما نمی خواهیم سگ باشیم در جلد بشر
خوب می فهمد چه گفتم مرد «اوباما» شناس
گرگ و سگ بسیار دارد قرن «اوباما» و «بوش»
دوست، آدم خواست! آدم! آدم دنیا شناس
عابسی عباس سیرت یا حکیمانی دلیر
مثل مسلم شیر گیر و مثل حر زهرا شناس
***
همدلان خسته از بدمستی همسنگران!
ناصبوری نیست شان شاهد غوغا شناس
در بیابان گر به شوق کربلا راهی شدید
با مدارا بگذرید از خارهای پا شناس!
بخشی از بیانات رهبر معظم انقلاب در مورد بدعتها در عزادری حسینی
اين عزادارىهائى كه انجام مىگيرد، اين گريه و زارىاى كه مىشود، اين تشريح حوادث عاشورا كه مىشود، اينها چيزهاى لازمى است. يك عده از موضع روشنفكرى نيايند بگويند آقا، اينها ديگر لازم نيست. نه، اينها لازم است؛ اينها تا آخر لازم است؛ همين كارهائى كه مردم مىكنند. البته يك شكلهاى بدى وجود دارد كه گفتهايم؛ مثل قمه زدن كه گفتيم اين ممنوع است، نبايد اين كار انجام بگيرد؛ اين، مايهى دراز شدن زبان دشمنان عليه دوستان اهل بيت است. اما همين عزادارى متعارفى كه مردم مىكنند؛ دستهجات سينهزنى راه مىاندازند، عَلَم بلند مىكنند، اظهار محبت مىكنند، شعار مىنويسند، مىخوانند، گريه مىكنند؛ اينها ارتباط عاطفى را روز به روز بيشتر مىكند؛ اينها خيلى چيزهاى خوبى است (بيانات در ديدار با جمعى از طلاب و روحانيون 22/ 09/ 1388).
اگر براى ذكر مصيبت، كتاب «نَفَس المهمومِ» مرحوم «محدّث قمى» را باز كنيد و از رو بخوانيد، براى مستمع گريهآور است و همان عواطفِ جوشان را به وجود مىآورد. چه لزومى دارد كه ما به خيال خودمان، براى مجلسآرايى كارى كنيم كه اصل مجلس عزا از فلسفهى واقعىاش دور بماند؟!
من واقعاً مىترسم از اينكه خداى ناكرده، در اين دوران كه دورانِ ظهور اسلام، بروز اسلام، تجلّى اسلام و تجلّى فكر اهل بيت عليهم الصّلاة و السّلام است، نتوانيم وظيفهمان را انجام دهيم. برخى كارهاست كه پرداختن به آنها، مردم را به خدا و دين نزديك مىكند. يكى از آن كارها، همين عزاداريهاى سنّتى است كه باعث تقرّبِ بيشترِ مردم به دين مىشود. اينكه امام فرمودند «عزادارى سنّتى بكنيد» به خاطر همين تقريب است. در مجالس عزادارى نشستن، روضه خواندن، گريه كردن، به سر و سينه زدن و مواكب عزا و دستههاى عزادارى به راه انداختن، از امورى است كه عواطف عمومى را نسبت به خاندان پيغمبر، پرجوش مىكند و بسيار خوب است. در مقابل، برخى كارها هم هست كه پرداختن به آنها، كسانى را از دين برمىگرداند.
بنده خيلى متأسفم كه بگويم در اين سه، چهار سال اخير، برخى كارها در ارتباط با مراسم عزادارى ماه محرّم ديده شده است كه دستهايى به غلط، آن را در جامعهى ما ترويج كردهاند. كارهايى را باب مىكنند و رواج مىدهند كه هركس ناظرِ آن باشد، برايش سؤال به وجود مىآيد. به عنوان مثال، در قديم الأيام بين طبقهى عوامالنّاس معمول بود كه در روزهاى عزادارى، به بدن خودشان قفل مىزدند! البته، پس از مدتى، بزرگان و علما آن را منع كردند و اين رسمِ غلط برافتاد. اما باز مجدّداً شروع به ترويج اين رسم كردهاند و شنيدم كه بعضى افراد، در گوشه و كنار اين كشور، به بدن خودشان قفل مىزنند! اين چه كارِ غلطى است كه بعضى افراد انجام مىدهند!؟
قمه زدن نيز همينطور است. قمه زدن هم از كارهاى خلاف است. مىدانم عدّهاى خواهند گفت: «حق اين بود كه فلانى اسم قمه را نمىآورد.» خواهند گفت: «شما به قمه زدن چه كار داشتيد؟ عدّهاى مىزنند؛ بگذاريد بزنند!» نه؛ نمىشود در مقابل اين كارِ غلط سكوت كرد. اگر به گونهاى كه طىّ چهار، پنج سال اخيرِ بعد از جنگ، قمه زدن را ترويج كردند و هنوز هم مىكنند، در زمان حيات مبارك امام رضوان اللّه عليه ترويج مىكردند، قطعاً ايشان در مقابل اين قضيه مىايستادند. كارِ غلطى است كه عدّهاى قمه به دست بگيرند و به سر خودشان بزنند و خون بريزند. اين كار را مىكنند كه چه بشود؟! كجاى اين حركت، عزادارى است؟! البته، دست بر سر زدن، به نوعى نشانهى عزادارى است. شما بارها ديدهايد، كسانى كه مصيبتى برايشان پيش مىآيد، بر سر و سينهى خود مىكوبند. اين نشانهى عزادارىِ معمولى است. اما شما تا به حال كجا ديدهايد كه فردى به خاطر رويكرد مصيبتِ عزيزترين عزيزانش، با شمشير بر مغز خود بكوبد و از سرِ خود خون جارى كند؟! كجاى اين كار، عزادارى است؟! قمه زدن، سنّتى جعلى است. از امور
ى است كه مربوط به دين نيست و بلاشك، خدا هم از انجام آن راضى نيست. علماى سلف دستشان بسته بود و نمىتوانستند بگويند «اين كار، غلط و خلاف است.» امروز روز حاكميت اسلام و روز جلوهى اسلام است. نبايد كارى كنيم كه آحاد جامعهى اسلامىِ برتر، يعنى جامعهى محبِّ اهل بيت عليهمالسّلام كه به نام مقدس ولىّعصر أرواحنا فداه، به نام حسين بن على عليهالسّلام و به نام امير المؤمنين عليه الصّلاة و السّلام، مفتخرند، در نظر مسلمانان و غير مسلمانان عالم، به عنوان يك گروه آدمهاى خرافىِ بىمنطق معرفى شوند. من حقيقتاً هرچه فكر كردم، ديدم نمىتوانم اين مطلب- قمه زدن- را كه قطعاً يك خلاف و يك بدعت است، به اطّلاع مردم عزيزمان نرسانم. اين كار را نكنند. بنده راضى نيستم. اگر كسى تظاهر به اين معنا كند كه بخواهد قمه بزند، من قلباً از او ناراضىام. اين را من جدّاً عرض مىكنم. يكوقت بود در گوشه و كنار، چند نفر دوْرِ هم جمع مىشدند و دور از انظار عمومى مبادرت به قمهزنى مىكردند و كارشان، تظاهر- به اين معنا كه امروز هست- نبود. كسى هم به خوب و بدِ عملشان كار نداشت؛ چرا كه در دايرهى محدودى انجام مىشد. اما يكوقت بناست كه چند هزار نفر، ناگهان در خيابانى از خيابانهاى تهران يا قم يا شهرهاى آذربايجان و يا شهرهاى خراسان ظاهر شوند و با قمه و شمشير بر سر خودشان ضربه وارد كنند. اين كار، قطعاً خلاف است. امام حسين عليهالسّلام، به اين معنا راضى نيست. من نمىدانم كدام سليقههايى و از كجا اين بدعتهاى عجيب و خلاف را وارد جوامع اسلامى و جامعهى انقلابى ما مىكنند؟!
اخيراً يك بدعت عجيب و غريب و نامأنوس ديگر هم در باب زيارت درست كردهاند! بدين ترتيب كه وقتى مىخواهند قبور مطهّر ائمّه عليهمالسّلام را زيارت كنند، از درِ صحن كه وارد مىشوند، روى زمين مىخوابند و سينهخيز خود را به حرم مىرسانند! شما مىدانيد كه قبر مطهّر پيغمبر صلاة الله عليه و قبور مطهّر امام حسين، امام صادق، موسى بن جعفر، امام رضا و بقيهى ائمّه عليهمالسّلام را همهى مردم، ايضاً علما و فقهاى بزرگ، در مدينه و عراق و ايران، زيارت مىكردند. آيا هرگز شنيدهايد كه يك نفر از ائمّه عليهمالسّلام و يا علما، وقتى مىخواستند زيارت كنند، خود را از درِ صحن، به طور سينهخيز به حرم برسانند؟! اگر اين كار، مستحسن و مستحب بود و مقبول و خوب مىنمود، بزرگان ما به انجامش مبادرت مىكردند. اما نكردند. حتى نقل شد كه مرحوم آيتاللّه العظمى آقاى بروجردى رضوان الله تعالى عليه، آن عالم بزرگ و مجتهد قوى و عميق و روشنفكر، عتبهبوسى را بااينكه شايد مستحب باشد، منع مىكرد. احتمالًا استحبابِ بوسيدن عتبه، در روايت وارد شده است. در كتب دعا كه هست. به ذهنم اين است كه براى عتبهبوسى، روايت هم وجود دارد. بااينكه اين كار مستحب است، ايشان مىگفتند «انجامش ندهيد، تا مبادا دشمنان خيال كنند سجده مىكنيم؛ و عليه شيعه، تشنيعى درست نكنند.» اما امروز، وقتى عدّهاى وارد صحن مطهّر على بن موسى الرّضا عليه الصّلاة و السّلام مىشوند، خود را به زمين مىاندازند و دويست متر راه را بهطور سينهخيز مىپيمايند تا خود را به حرم برسانند! آيا اين كار درستى است؟ نه؛ اين كار، غلط است. اصلًا اهانت به دين و زيارت است. چه كسى چنين بدعتهايى را بين مردم رواج مىدهد؟ نكند اين هم كار دشمن باشد؟! اينها را به مردم بگوييد و ذهنها را روشن كنيد (بيانات در جمع روحانيون استان «كهكيلويه و بويراحمد» در آستانهى ماه محرّم 17/ 03/ 1373).
كسى كه با مسائل كشور شوروى سابق و اين بخشى كه شيعهنشين است جمهورى آذربايجان آشنا بود، مىگفت: آن زمان كه كمونيستها بر منطقهى آذربايجان شوروى سابق مسلّط شدند، همهى آثار اسلامى را از آنجا محو كردند. مثلًا مساجد را به انبار تبديل كردند، سالنهاى دينى و حسينيهها را به چيزهاى ديگرى تبديل كردند و هيچ نشانهاى از اسلام و دين و تشيّع باقى نگذاشتند. فقط يك چيز را اجازه دادند و آن، قمه زدن بود! دستورالعمل رؤساى كمونيستى به زيردستان خودشان اين بود كه مسلمانان حق ندارند نماز بخوانند، نماز جماعت برگزار كنند، قرآن بخوانند، عزادارى كنند، هيچ كار دينى نبايد بكنند؛ اما اجازه دارند قمه بزنند! چرا؟ چون قمه زدن، براى آنها يك وسيلهى تبليغ بر ضدّ دين و بر ضدّ تشيع بود. بنابراين، گاهى دشمن از بعضى چيزها، اينگونه عليه دين استفاده مىكند. هرجا خرافات به ميان آيد، دين خالص بدنام خواهد شد.(بيانات رهبر معظم انقلاب در سال1376)
سرگذشت (عاشورایی)
اللهم اجعلنی عندک وجیها بالحسین فی الدنیا و الاخره
از عشوه های دلربا گذشتم
به امر عشق از هوا گذشتم
وهب! حبیب! حر! زهیر! مسلم!
از عشقتان جدا جدا گذشتم
علی اکبر دلیرم! عباس!
من از شما! من از شما! گذشتم
گذشتم از جهان گذشتم از جان
گذشتم از سر، ای خدا! گذشتم
تمام سرگذشت من گذشت است
از این من و شما و ما گذشتم
افتاده ام به یاد نگاری که رفته است
افتاده ام به یاد نگاری که رفته است
دل داده ام به صحبت یاری که رفته است
چیزی نمانده است بجا جز غبار راه
از شوکت و شکوه سواری که رفته است
سالی گذشت بی گل و کاری نکرده ام
جز گریه در رثای بهاری که رفته است
یک عمر خواب بودم و امروز می خورم
حسرت برای لیل و نهاری که رفته است
بعد از هزار سال فراموشی و غرور
گل می برم برای نگاری که رفته است
امیر.س@daftareghazal
لشگر غفلت
پیچیده بوی دغدغه ی تازه ی دلت
در کشوری بزرگ به اندازه ی دلت
تا در تنش اثر نکند تیغ تیرگی
از جنس نور ساخته شد سازه ی دلت
اما سپاهیان مغول مسلکِ حریف
پروا نمی کنند از آوازه ی دلت
پشت حصارهای شب عیش، گرگها
امید بسته اند به خمیازه ی دلت
ای قلعه بان خسته ی تنها به هوش باش!
دارند می رسند به دروازه ی دلت
امیر.س@daftareghazal
به خدا قسم جدی است نه شوخی، حق است نه دروغ
به خدا قسم جدّى است نه شوخى، حق است نه دروغ، و آن نيست مگر مرگ كه داعى آن فريادش را به گوش رسانده، و راننده اش با سرعت همه را مى راند. ...آيا نديده ايد آنان را كه دچار آرزوهاى طولانى بودند، و كاخهاى محكم مى ساختند، و ثروت فراوان
جمع مى كردند، چگونه خانه هايشان تبديل به گورها شد، و اندوخته هايشان نابود گشت، و ثروتشان
به وارثان رسيد، و زنانشان به ازدواج مردان ديگر درآمدند، نه بر حسنات خود توانند افزود،
و نه قدرت عذرخواهى از بديهايشان را دارند؟!
(خطبه 132 نهج البلاغه)
دارد بدون سر بدنم راه می رود
من مرده ام چگونه تنم راه می رود؟
تسخیر کرد ملک دلم را غرور و حال
چنگیز جهل در وطنم راه می رود
هر کس شنید پای خیالش خلیده شد
انگار خار در سخنم راه می رود
پرورده ام هزار هزار اژدهای سرخ
سحر زبان ببین! رسنم راه می رود
****
اکنون بغل گرفته تمام مرا زمین
گرگ هراس در عدنم راه می رود
در سر سرای جمجمه ام لانه کرده مار
کژدم درون پیرهنم راه می رود
از نسل حرفهای پر از تیغ و طعنه است
این عقربی که در دهنم راه می رود
بردند هرچه بود و مرا نیست همنشین
جز وحشتی که در کفنم راه می رود
یکروز تاج عشق مرا می نهد به سر
مردی که در خیال صنم راه می رود
امیر.س@daftareghazal
آغوش باز
برخاستم کشیدم با عشق ناز شب را
تا صبح شانه کردم زلف دراز شب را
رفتم به مجلس انس دعوت شدم به مستی
بی شبهه سر کشیدم جام مجاز شب را
سرگشته در دل شهر روحم پناه می جست
دست تواش نشان داد آغوش باز شب را
دست از دهان چشمم ای روزگار بردار
بگذار تا بپرسم از روز راز شب را
ورد سحرگهی گر گنج سعادت ماست
یارب عطا بفرما شوق نماز شب را[1]
امیر.س@daftareghazal
پس از غدیر-بدون شرح
می خواهم از بلا بنویسم برایتان
از خوف ابتلا بنویسم برایتان
البته من طبیب دل و دیده نیستم
تا نسخه شفا بنویسم برایتان
اما برای آنکه بیاید بیادمان
باید گذشته را بنویسم برایتان
می خواهم از سکوت بگویم که بشنوید
از رنج مرتضی بنویسم برایتان
از عقده ی سقیفه و از غصه ی جمل
از عمق ماجرا بنویسم برایتان
از کوفه ی تذبذب و از شام اتحاد
با رنگ کربلا بنویسم برایتان
*****
می خواستم شروع کنم شرح زخم را
می خواستم رها بنویسم برایتان
اما دریغ و درد که جا و اجازه نیست
مشروح غصه را بنویسم برایتان
بگذار تا ادامه این رنجنامه را
در دفتری جدا بنویسم برایتان
.........................................
........................................
.......................................
.........................................
........................................
.......................................
بعد از ظهور حضرت گل اصل بغض را
بر بام شهر می روم و جار می زنم
22/5/1391- 21 رمضان
امیر.س@daftareghazal
شب است و جاعل و جانی زیاد می بینی
ظهور مزدک و مانی زیاد می بینی
مفسران ارسطو، مقلدان هگل
بله معلم ثانی زیاد می بینی!
حقوقدان حقیقت کش شریعت سوز
روانشناس روانی زیاد می بینی
به نام عقل تذبذب به نام عشق هوس
به اسم صلح تبانی زیاد می بینی
چقدر مرتع عفت فقیر تر شده است
چقدر چشم چرانی زیاد می بینی
نگار کم شده گل کم، حیا و غیرت کم
و آنچه دانم و دانی زیاد می بینی
امیر.س@daftareghazal
بی باوری
بي باوريم و درد و بلا هست
شك كرده ايم و رنگ و ريا هست
در شهر شرك هر چه بخواهيد
آشوب و فتنه هست و جفا هست
سر درگميم كين همه غم چيست
گيجيم كين شرور چرا هست
ما را يقين به روز جزا نيست
آيا اميدمان به لقا هست؟
باور نمي كنيم عدم نيست
باور نمي كنيم خدا هست
باور نمي كنيم و همينيم
باور نمي كنيم و بلا هست
امیر.س@daftareghazal
پیشکش به رسول رحمت و شدت(صلی الله علیه و آله)
گذشتم از تو و كردم غبار پيشكشت
نشد جز اين ز من ني سوار پيشكشت
نسيم و ابر، گل و سبزه، شبنم و باران
تمام عشق تمام بهار پيشكشت
سر اين سر اين سر خالي ز عشق بر دارت
دل اين دل اين دل بي اعتبار پيشكشت
گل بهاري خوشبو! قناري خوشخوان!
زلال زمزمه آبشار پيشكشت
سلام هر چه فرشته، ترانة تنزيل
درود حضرت پروردگار پيشكشت
سرور، ساده دلي، عشق و عاطفه، ايمان
هر آنچه نيست در اين روزگار پيشكشت
شميم عطر كلامي لطيف تقديمت
نماز و ناز دو چشمي خمار پيشكشت
ندارد آه دل مرده هديه اي در خور
سر بريده من اي نگار پيشكشت
امیر. س@daftareghazal
شیطان رجیم
ای قوم! ابوجهل تو سلمان شدنی نیست
این کافر بد کیش مسلمان شدنی نیست
بیهوده نکوشید که برگردد از این راه
شیطان رجیم است پشیمان شدنی نیست
سلطانی اقلیم ادب در خور عشق است
نمرود هوس پیشه سلیمان شدنی نیست
مکار سرابی است در این دیده ی بی آب
دود است، نه ابر است که باران شدنی نیست
گیرم که ببارید بر آن فایده اش چیست؟
وقتی که نمکزار گلستان شدنی نیست
گیرم که شب و روز دمیدید در این سنگ
برخاستن پیکر بی جان شدنی نیست
****
تو کور و کری، کور و کری، کور و کری آه
هرگز مرض قلب تو درمان شدنی نیست
امیر.س@daftareghazal
حساب
بسم الله
نشسته بودم و با خود حساب مي كردم
به سوز آه دلم را كباب مي كردم
به امر نفس، شب قدر، پشت بام هوس
فرشتگان خدا را جواب مي كردم
حلال عشق تو را با حرام آلودم
زلال عاطفه را منجلاب مي كردم
دروغ بود و ريا بود و خودپرستي بود
خيال بود كه عمري ثواب مي كردم
چه مي شد آه خدايا چه مي شد آه اگر
ز بدو عمر تو را انتخاب مي كردم؟
امیر.س@daftareghazal
شهید
چه سروری است در وصال شما
ای شهیدان خوشا به حال شما
مادران صبورتان آرام
شیر این مادران حلال شما
پر کشیدید از این زمین که نبود
سینه ی تنگ آن مجال شما
شادمانیم اگر طربناکید
هم ملولیم از ملال شما
مرگمان باد اگر - زبانم لال -
دل ببندیم بر زوال شما
ماندگان یا مجاهدان طریق؟
ما چه هستیم در خیال شما؟
امیر.س @daftareghazal
معجون
من كيم؟ خنده-گريه اي درهم
طرفه معجوني از وجود و عدم
بوستانی پر از شکوفه و خار
لاله اي نرم و صخره اي محكم
بوريائي نفيس، خشكي تر
شربتي تلخ و بيشماري كم
پادشاهي ندار، بامي پست
پهلواني نحيف، سروي خم
منم انسان جواهري ارزان
روشني تار و ساده اي مبهم
منم انسان شگفت معمولي
منم انسان، فرشته ای آدم
امیر.س@daftareghazal
تماشاي آسمان
رفت آنقدر دلم به تماشاي آسمان
شد پشت بام خانه ي جان جاي آسمان
روياي من شده است كه باشم سوار بر
امواج پر تلاطم درياي آسمان
وقتي فرشتگان به نماز ايستاده اند
بسيار ديدني است مصلاي آسمان
باران كه روي گونه گل دست مي كشد
دل متصل شده است به دنياي آسمان
آنوقت من رها شده از صخره هاي سخت
سر مي كشم چو ابر به هر جاي آسمان
ای عشق با شکوه! خداوند نار و نور!
ای خالق خبیر معمای آسمان
قلبي به من ببخش به گرماي آفتاب
با سينه اي فراخ به پهناي آسمان
***
شب رفت و صبح آمد و اينجا هنوز هم
من ايستاده ام به تماشاي آسمان
امیر.س@daftareghazal
شب روح
به فرمان باش غم! نوح دلم را
بغل کن جسم مجروح دلم را
برو بیرون و زیر نور مهتاب
تماشا کن شب روح دلم را
امیر.س@daftareghazal
در رثای سردار رشید اسلام شهید حاج قاسم سلیمانی
حیرانم و لب بسته ی این بغض فراگیر
یارب بکنم قفل زبان باز به تکبیر
سنگینی این بار تحمل نتوان کرد
صد کوه فرود آمده بر شانه ی تقدیر
ای وای من ای وای من ای وای من ای وای
کو آنکه زد آتش به سراپرده ی تکفیر؟
تو می روی ای مرد! کمی دورتر از دور
من می رسم از راه ولی دیرتر از دیر
خلقی شده بی تاب به خونخواهی ات ای شیر!
دریای دلیری شده از چشم تو تکثیر
ای طایفه ی شمر شقی، قوم بنی نار!
سرچشمه ی زور و زر و جرثومه ی تزویر!
جز مرگ مگر راه فراری است شما را؟
روزی ببرد حیدر اگر دست به شمشیر
هیچی و بزرگی تو در شیطنت تو است
ای خوک رُخ خرمُخ دل داده به خنزیر
ها! با توام ای روبهک چشم چپ لنگ
هرگز نشو نزدیک به این بیشه ی پر شیر!!
سوگند به سردار که از پا ننشینم
تا تیغ خود از خون پلیدت نکنم سیر
با خود ببرد خانه ی ارباب ستم را
سیلی که شد از چشم دماوند سرازیر
امیر.س@daftareghazal
ندبه
آقا بیا ڪه فاجعہ از حد گذشته است!
انسان ز مرزِ هر چه نباید گذشته است!
آقا بیا ببین که چه ها در زمان ما!
بر امتِ مسیح و محمد «ص» گذشته است!
تو شاهدی خودت که در این روزگار تلخ!
بر دوستان خوبِ خدا بد گذشته است!
هر روز بی قراریِمان می شود فزون!
فرصت برای حوصله شاید گذشته است!
هر روز ترس و توطئه، هر روز مرگ و خون!
آقا بیا که فاجعہ از حد گذشته است!
اللﮩـم عجـل لولیـڪ الفـرج واجعلنا من خیر انصاره و اعوانه. امیر.س
جگر زیر دندان هند است باز
در روزهای اغازین فتنه ی شام، یک تروریست وهابی در سوریه جگر یک علوی را از سینه بیرون کشید و...خورد! این شعر بغضی بود ناقص....در ان زمان. و این بار تقدیم به هنربندان شیاد بخصوص زنان بازیگر و مجریی که در کنار ابرتروریست زمان قرار گرفته و تیغ تعدی و طعنه به روی سربازان جان برکف می کشند...
چنان گرگسالی شد اندر دمشق
که یاران ندیدند جز مرگ عشق*
شب دل پر از زوزه ی گرگها
شکم مسکن پوزه ی گرگها
به جان گل افتاده پاروی مرگ
نفس بند مي آيد از بوي مرگ
جواز جنون از حجاز آمده است
مناره به جنگ نماز آمده است
پر از دشنه و تیغ «سِند» است باز
جگر زیر دندان «هند» است باز
به فتوای اشباح شام و قطر
نباید ببارد بر این گل مطر
دهان از اراجیف پر می کنند
گل ارغوان را ترور می کنند
*
سگ با وفای «سیا»! با توأم!
هلا مفتی افترا با توأم!
تو خون از لب ايده ات مي چكد
تنفر ز دو ديده ات مي چكد
تو مثل امامت معاویه ای
سرانجام مهمان هاویه ای
ندارید اگر از طراوت هراس
چرا مي گذاريد پا روي ياس؟
به امر ابو جهل سر می برید
چه آسوده و سهل سر می برید
و من حمزه ام سینه چاکم کنید
در این وادی خشک خاکم کنید
.....
.....
امیر.س
----------------------
چنان خشکسالی شد اندر دمشق که یاران فراموش کردند عشق(سعدی)
منتظر صبح
باز مي گردد پرستو دوستان[1]
باز مي گردد هياهو دوستان
لانه خواهد ساخت لك لك پشت بام
رود پر خواهد شد از قو دوستان
بيشه پر خواهد شد از شير و پلنگ
دشت از خرگوش و آهو دوستان
عشق می بارد مدام و سطح گل
می رسد تا زیر زانو دوستان
منتظر باشيد فصل صبح را
مژده می آید ز هر سو دوستان
مي رسد از راه مهماني عزيز
آب و جارو! آب و جارو! دوستان
[1] . باز می آید پرستو نغمه خوان باز می سازد در این جا آشیان (پروین دولت آبادی)
امیر.س@daftareghazal
یاصاحب الزمان
کی خدایا شب دنیا سپری خواهد شد؟
کی خدایا شب دنیا سپری خواهد شد؟
صبح نزدیک! کی از تو خبری خواهد شد؟
«نفس باد صبا»! سهم شقایق از خاک
بی صدای قدمت خون جگری خواهد شد
قسمت کودک بی مادر احساسم هم
از شب شهر فقط دربدری خواهد شد
در خیالم ننشینی غزلم خرَم نیست
شعر بی روح و نظر هم گذری خواهد شد
«چشم نرگس»! تو اگر دست نگیری سر را
کار دل نه ادبی نه هنری خواهد شد
****
آه اگر یار بیاید و اگر شب برود
چه نسیمی بوزد چه سحری خواهد شد
خالی از نعره هول آور دیوان زمان
صحن جان منزل آواز پری خواهد شد
امیر.س@daftareghazal
آه خدایا مگر ظریف ترامپ است؟
چرک ترامپ است هم کثیف ترامپ است
عاشق هر دشمن ضعیف ترامپ است
لهجه ی این دو شبیه هم شده –یا بود-
آه خدایا مگر ظریف ترامپ است؟
سخت و زمختند دوستان خمینی
در نظر تو! ولی لطیف ترامپ است
مردم ایران دلاورند و رشیدند
دشمن این مردم شریف ترامپ است
ترس اگر در خیال بیشه نباشد
شیر ژیان را کجا حریف، ترامپ است؟
نفرت اگر دارد از صلابت قاسم
شیفته ی سستی ظریف ترامپ است
....
اهل ادب شایدم به طعنه بخوانند
در غزل تو چرا ردیف ترامپ است؟
امیر.س@daftareghazal
مرحوم قیصر امین پور شعری خطاب به هنرمندان دارد و نصیحت می کند که هنرشان را ارزان نفروشند:
این حنجره این باغ صدا را نفروشید
این پنجره این خاطرهها را نفروشید
در شهر شما باری اگر عشق فروشی است
هم غیرت آبادی ما را نفروشید
تنها، بهخدا، دلخوشی ما به دل ماست
صندوقچه راز خدا را نفروشید
سرمایه دل نیست بجز آه و بجز اشک
پس دستکم این آب و هوا را نفروشید
در دست خدا آیینه ای جز دل ما نیست
آیینه شمایید شما را نفروشید
در پیله پرواز بجز کرم نلولد
پروانهء پرواز رها را نفروشید
یک عمر دویدیم و لب چشمه رسیدیم
این هروله سعی و صفا را نفروشید
دور از نظر ماست اگر منزل این راه
این منظره دورنما را نفروشید
و این حقیر معتقدم که بسیاری از این جماعت هنرشان ر ا به ثمن بخس به رضاشاه سفاک و خط منحط او و به ترامپ تروریست فروختند...
رفتند که آن خاطره ها را بفروشند
هم حنجره هم باغ صدا را بفروشند
بردند به بازارچه ی عشق فروشان
تا غیرت آبادی ما را بفروشند
چون برده به دستان «هنر- بند» نهادند
تا یوسف زیبای وفا را بفروشند
این طایفه ی لوچ و لج قاعده نشناس
بردند سر کوچه طلا را بفروشند
ای پنجره ها! حنجره ها! های نظرها!
برنامه همین است شما را بفروشند
شب هدیه نمودند به ما چند بغل زخم
تا صبح به مثقال، دوا را بفروشند
نه جای شگفتی است که این قوم بنی نار
در کرب و بلا خون خدا را بفروشند
امیر.س@daftareghazal
بسم الله الرحمن الرحیم
کرونا و نبرد حق و باطل
باد بلا وزیده و بیمارها به صف
خلق خدا شده است چنین بارها به صف
گرد امدند جمع طبیبان پاکباز
پشت سر طبیب پرستارها به صف
باید امید داشت به پیروزی بزرگ
وقتی که می شوند علمدارها به صف
این سوی جبهه لشگر خوبان روزگار
ان سوی خط تمام تبهکارها به صف
چنگیز زردموی دموکرات شیک پوش
کرده است باز گله ی تاتارها به صف
«بیبی سگ» و «صدای هیولا»، «دوویچه له»
فرمان رسیده است:«جهان خوارها به صف!»
خربردگان داخلی غرب، باز هم
گوریل وار پیرو کفتارها به صف
قوم دروغ نیش زنان پیش می روند
«زر-زورنامه»های دغل، مارها به صف
در راه دوست، هیچ نکردیم سست پا
هر چند کرده دست خطا خارها به صف
امیر.س