《 #از_بیت_الاحزان_من_تا_فردوس_تو 》 💛قسمت سیزدهم کمی از مدرسه گذشت و کم کم بهش عادت کردم از قضا شاگرد اول کلاس بودم چون بابا توخونه باهام کار می‌کرد و خودمم تواناییش رو داشتم اما عجیب شلوغ کاری می‌کردم تو مدرسه؛ مثل اینکه تمام نداشته‌هام رو، رو سر معلم و معاونِ مدرسه خالی می‌کردم اما چون اکثرا بابا رو می‌شناختن و بچه بی ادبی نبودم، زیاد ایراد نمی‌گرفتن و اتفاقا معلمم خیلی دوستم داشت خانم احمدی عزیز معلم کلاس اولم، که هیچ‌وقت یاد و خاطره‌اش فراموش نمیشه بخاطر مهربانی ها و محبت هاش؛ الله حفظش کنه هر جایی که هست و سالم و سرحال باشن اللهم آمین🌹 🔹هر ماه بر می‌گشتیم خونه پدربزرگ و فرشته رو می‌دیدیم تنها روزایی که برمی‌گشتیم پیش فرشته برای من لذت بخش بود ☺از بس ناز و خوشکل شده بود که دلم نمی‌اومد یه دقیقه هم از خودم دورش کنم وقت برگشتنم کلی دلم پر می‌شد و دزدکی گریه می‌کردم از این طرفم من و بابا بودیم و بابا دوست نداشت زیاد مزاحم عمه اینا بشیم و به همین خاطر خونه خودمون بودیم اکثرا خودش غذا می‌پخت و همه کار می‌کرد هفته‌ای یه روز دختر عمه هام میومدن خونه رو تمیز می‌کردن و گاها هم غذایی می‌پختن و روزگار سختی داشتم شب‌های طولانی پاییز رو تنهای تنها می‌نشستیم تو خونه 😔بابا خسته بود و می‌خوابید منم با تلویزیون و با کتابام خودم رو سرگرم می‌کردم علاقه ی زیادی هم به تلویزیون نداشتم اما از هیچی بهتر بود باز این تنهایی خیلی جای شکر داشت ترس و وحشت داشتم از وقتایی که بابا درس نشونم می‌داد؛ خیلی عصبانی بود ازش وحشت می‌کردم 😔سر همه چیز عصبانی میشد و کتکم میزد و احساس می‌کردم تنهایی و بی خانمانی و فشار روحیش بیشتر باعث شده بود که اون مدت به این درجه از عصبانیت برسه اگه کلمه ای رو بلد نبودم یا دیر جواب می دادم چنان مشت می‌کوبید که تمام بدنم کبود شده بود 😔خودشم درجا پشیمون میشد و آشتیم می‌داد اما چه سود؟ وقتی که تنها کسم باباگ بود و الان ازش بی نهایت می‌ترسیدم طوری که دخترعمه‌های هم سن خودم، به این روش منو می‌ترسوندن و ازم کار می‌کشیدن و پولام رو برای خودشون دزدکی خرج می‌کردن، الکی می‌گفتن دایی اومد دایی اومد که ترس و لرز و رنگ پریدگی منو ببینن و مسخره‌ام کنن بابا خیلی دوستم داشت و برای موفقیتم تلاش می‌کرد، اما دست خودش نبود این عصبانیت و منو حسابی ترسونده بود از خودش 😔شبا چون تنها بودیم و کسی نبود جلوش رو بگیره موقع کتک واسه همین ضربه‌های زیادی بهم وارد شد که الانم اثارشون مونده تاحدی یه بار سر اینکه اشتها نداشتم غذا بخورم چنان بهم سیلی زد که کل صورتم خون شد و جای تک تک انگشتاش رو صورتم موند و فرداش با همون وضع رفتم مدرسه 😔به معلمم گفتم از درخت افتادم اما چون بلد نبودم دروغ بگم فهمیده بودن کار کتکه؛ بابا رو صدا کردن مدرسه اما نرفت؛ تو خونه خیلی خودش رو سرزنش می‌کرد و همش می‌گفت الهی دستام بشکنه و خورد بشه خانم احمدی؛ معلمم دست بردار نشد و بابا رو دعوت کرد خونه شون منم باهاش رفتم ، اونجا اینقد گریه کرد گفت چطور دلت اومده این کارو با فردوس بکنی؟؟؟ بابا حرفی برای گفتن نداشت چشماش پر از اشک شد و گفت من دیوانه‌م میدونم از اون شب به بعد تا یک ماه بابا اصلا درس نشونم نداد کمی حالم بهتر شد اما سبحان الله با این اوصافی که گفتم دغدغه ی من این بار شده بود بابام ناراحت وضع خودم نبودم که چقد زیر شکنجه ام و همه از آشوب خانوادگیم خبر دار شدن شبها زیر پتو بغض می‌کردم در حد خفگی و غصه ی این تو دلم بود که چرا بابا رو صدا زدن مدرسه؟ و چرا رفت خونه معلمم و اصلا چرا این وضع زندگیشه؟! یه نگرانی دیگه هم داشتم نگران بودم بابا بره جهنم به خاطر کتکهاش نمی‌دونم چرا همیشه تو فکر این بودم می‌گفتم کاش چیزی اختراع میشد وصل می‌کردم به بابا که گناهاش پاک بشه یهویی 🔹الان میدونم اون چیز استغفاره الحمدلله که الله متعال به طاعت خودش رهنمونمون کرد 💛 ادامه دارد.... 📚❦┅ @dastanvpand ┉┅━❀💐📖💐❀━┅┉ ‌‌‌‌‌‌

《 #از_بیت_الاحزان_من_تا_فردوس_تو 》 💛قسمت چهاردهم کنار این همه درد و غصه الله یه نعمت بهمون داده بود؛ همانطور که قبلنم براتون بحث کردم، بابا گرایشات مذهبی داشت و پایبند به فرایض بود. با اینکه اون موقع 27سالش بود اما مردم بهش سر می‌سپردن 👌تو خونه هم هر روز یه جزء قران همراه با کاست های استاد منشاوی تلاوت می‌کرد اصرار چندانی روی قران یاد گرفتن من نداشت که مثلا کلاسی چیزی منو بفرسته یا کنار خودش برام برنامه ی روزانه بزاره بصورت مرتب اما وقتی قران می‌خوند منم از دور می‌نشستم و هیچ کار دیگه ای نمی‌کردم فقط ساکت گوش می‌کردم . 🔹بابا متوجه علاقه ی من شده بود و این سبب شد به فکر یاد گرفتن منم باشه؛ مدتی هر روز منو کنار خودش می‌نشوند و یه صفحه قران رو بهم می‌خوند اون موقع اواخر سال تحصیلی بود و من حروف الفبا رو خیلی خوب می‌شناختم و راحت میتونستم بخونم و بنویسیم البته اینم بگم که قبل رفتنم به مدرسه بابا کمی یادم داده بود و این باعث شد تا با پایه ای قوی وارد کلاس اول بشم و تو مدرسه از همه جلوتر بودم و حتی خیلی وقتا از معلمام ایراد درسی می‌گرفتم و همه بخاطر دقتم خیلی دوستم داشتن زنگ تفریح ها بچه‌های کلاس چهار و پنج تو حیاط دنبالم می‌گشتن ببینن اون فردوسی که از زیرکیش و عجولیش حدف میزنن کیه و چه شکلیه! ☺خیلیاشون با محبت بودن و منو مثل دوستشون می‌دونستند و بعضیام لابد می‌گفتن این کلاس اولیه جوجه کیه که بهش محل بزاریم و لوسش کنیم 😏 💭الان که فکر میکنم میبینم بابا تو درس دادن قران خیلی سختگیر بود و اصلا توجهی به سنو سالم نمی‌کرد و دقیقا مثل یه بچه ی بزرگ خطاب قرارم میداد و ازم انتظار داشت اما همین سخت گیری باعث شد که خیلی سریع قران رو با تجوید صحیحیش یاد بگیرم و بخونم.. البته بهم اسم قواعد رو نمی‌گفت اما ملزمم می‌کرد که عین نوار صحیح بخونم 🔹این روش فقط یه هفته برام سخت و زمان بر بود اما بعد از یک هفته بابا گفت هر وقت خودم شروع کردم به خوندن، توهم کنارم بشین و با من تکرار کن که باهم جلو بریم؛ بابا بخاطر من یک جزء دیگه به قرانش اضافه کرد و شبا دو جزء قران باهم روخوانی می‌کردیم یادمه بار اولی که بابا قران یادم داد از سوره انعام رو براش خوندم و از همونجاهم ادامه دادم و الحمدلله تو کمتر از یک ماه همراه بابا قرآن رو ختم کردم این یه افتخار خیلی بزرگ برای بابا بود و همه جا گفته بود که فردوس تونسته کمتر از یه ماه قران رو ختم کنه اما خودم زیاد شگفت زده نشده بودم و فقط تو دلم شادی می‌کردم و لازم نمی‌دیدم با کسی در این باره حرف نمی‌زدم مگه اینکه ازم سوال می‌پرسیدن سبحان الله! قران تاثیر شگرف و عجیبی روی روح و روانم گذاشت و خیلی حالم رو عوض کرد ؛ حتی بابا هم کمی از عصبانیتش کم شده بود اون مدت؛ با اینکه معنیش رو نمی‌دونستم اما بعدِ ختم کردنش چندین برابر ایمانم بهش قوی تر شد و بیشتر دوستش داشتم و اونو عامل برآورده شدن دعاهام می‌دونستم هروقت استرسی مشکلی یا دلتنگی ای سراغم میومد قران رو بغل می‌کردم آروم می‌شدم و فکر می‌کردم زنده س و حواسش بهم هست؛ حتی وقتایی که مدرسه بودم تصویرش روی طاقچه جلو چشام بود 🔹اگه تشویق می شدم حس می‌کردم اونم از خوشحالی بهم لبخند میزنه اگر هم اشتباهی می‌کردم یا معلم ازم ناراحت می‌شد، چهره ی خشمگین و تهدید آمیزی جلو چشمام ظاهر می‌شد حس می‌کردم قرآنه که ازم دلگیر شده 💛 ادامه دارد.... 📚❦┅ @dastanvpand ┉┅━❀💐📖💐❀━┅┉ ‌‌‌‌‌‌

سلام صبحتون به زیبایی گلها قلبتون به زلالی آب و کارهای روزمره تون روان و جاری چون جویبار امروزتون سرشار از شادی صبح قشنگتون بخیر و شادکامی 📚❦┅ @dastanvpand ┉┅━❀💐📖💐❀━┅┉ ‌‌‌‌‌‌

زلال ترین شبنم شادی را همیشه بر چشمانتان وشیرین ترین تبسم خوشبختی را همیشه بر لبانتان آرزو دارم✨🌺 🌺روزتون بخیر و شادی🌺 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

❣❣❣ 🌼🍃كليپی بسیار زیبا 🌼🍃این کلیپ ارزش هزار بار دیدن را دارد 🌼🍃میشود این کلیپ را ببینی و اشکهات سرازیر نشود؟😢 #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓 ❣❣❣❣❣❣❣

《 #از_بیت_الاحزان_من_تا_فردوس_تو 》 💛قسمت پانزدهم 😔تو همه ی این مدت خبری از مامان نداشتم اینقد زندگیم استرس داشت که خیلی کم به فکر مامان می‌افتادم اما غافل از اینکه اون در به در دنبال تماس گرفتن و دیدن من بوده و هربار که اقدام کرده از طرف بابا و عمه هام منع شده 💭یادمه یه روز که ماه رمضان بود و تنها تو خونه منتظر برگشتن بابا بودم بابا شب قبلش بهم گفت که فردا بعد از تعطیلیِ محل کارش و خونه نمیاد تا نزدیکای عصر و اینکه من برای نهار برم خونه عمه منم که از مدرسه اومدم مستقیم رفتم خونه شون عمه منو دوست داشت و بارها سر اینکه بچه هاش اذیتم می‌کردن کتکشون میزد و این خوبیاش هیچوقت یادم نمیره 😔اما گاها که از بابا ناراحت بود حرفایی میزد که خیلی بهم بر می‌خورد سر سفره نهار بودیم گفت بابات کجاست؟ گفتم رفته فلان جا گفت خودش میره خوشگذرونی پس تورو چرا نبرده؟؟ 💔اینو که گفت خیلی دلم شکست به این فکر کردم هربار که اومدم خونه ی عمه چه بار سنگینی بودم براشون از اینکه پشت سر بابا حرف میزد خیلی ناراحت بودم 😔سعی کردم به روی خودم نیارم اما لقمه تو دهنم خشک شد و هرکاری می‌کردم نمی‌تونستم قورتش بدم سر سفره همه فهمیدن که چشام پرِ اشک شد پسر عمه بزرگم که همیشه با عمه لج بود، بلند شد گفت هیچ کسی حق نداره فردوس رو برنجونه اینجا از خونه خودش فرضتره اینو که گفت نگاه ها به من غضبناک شد و همه آشکار و پنهان بهم حرف می‌زدن و می‌گفتن مشکلات خودمون کم نبود این دختره ی شومم بهش اضافه شد حالا باید بخاطر اونم حرف زشت بشنویم و کتک بخوریم 😔تو دلم آشوب شد اینقد حرفاشون برام سنگین بود که جز جلو دست خودم هیچ چیز رو نمی‌دیدم دوست داشتم زمین بشکافه برم توش که کلا از نظرشون پاک بشم؛ اینقد از وضعیت به بار آمده شرمسار شدم که نمی‌دونستم چجوری بلند شم از سرجام خواستم برم خونه خودمون اما می‌دونستم اگه الان جلو چشم همه برنجم برم، وضع خیلی بدتر میشه قطعا نمی‌گذاشتن برم و باز دعواشون با خودشون و با من گرمتر میشد و فکر می‌کردن دنبال دعوای جدیدی هستم هرطوری که بود بساط نهار رو جمع کردن و عمه طبق عادت همشیگیش؛ پیشانیش رو بست و با بهانه ی سردرد، گرفت خوابید بچه هاشم که همه زیر لب بهم طعنه می زدند؛ خیلی سختم بود حتی نمی‌تونستم یک کلمه حرف بزنم زبونم بند اومده بود از غصه و خجالت زدگی بالاخره از خلوت استفاده کردم و فرار کردم رفتم خونه خودمون وقتی فهمیده بودن، دوتا از دخترعمه هام اومدن پشت در خونمون اما در رو براشون باز نکردم از حرفاشون معلوم بود که دلشون به حال من نسوخته بلکه نمی‌خواستند بابام مطلع بشه از جریان هر چقد اصرار و تهدید کردن، در رو باز نکردم داشتم گریه می‌کردم باصدای بلند بهشون گفتم که به بابا چیزی نمیگم فقط برید دست از سرم بر دارید بالاخره خسته شدن و رفتن. 😔منم تا عصر تک و تنها تو خونه بودم فرصت خوبی بود نشستم یه دل سیر گریه کردم؛ اونقد گریه کردم که دیگه اشکی برام نمونده بود باز یاد بی خانمانی بابا افتادم دلم پر شد خواستم تا قبل اومدن بابام شام رو حاضر کنم که اگه اومد مجبور نشه با تمام خستگیش شام درست کنه اونم بابای من که اصلا حوصله و سلیقه ی کارای زنونه و خانه داری نداشت 🍽شام های بابا رشته پلو با برنج ایرانی بود که با اینکه مخلفات براش درست نمی‌کرد اماخوردن داشت واقعا گاها هم با کنسرو ماهی سر می‌کردیم. صبحانه هم با تخم مرغ آب پز و پنیر و گردو 🔹تنوع غذامون بخاطر مشغله و کم حوصلگی بابا خیلی کم بود تا حدی که بد غذا شده بودم و بیشتر وعده ها من بالا می‌آوردم 😔باباهم سر این هزارتا دعوا راه می‌انداخت؛ من اصلا بلد نبودم اجاق گازم روشن کنم چه برسه به آشپزی! اما نمی‌دونم چطوری قرار بود شام بپزم! در یخچال رو باز کردم فقط یه بسته خرما توش بود سفره رو پهن کردم و بسته خرما رو گذاشتم روش حتی نون خشکم نداشتیم نزدیک اذان بود و هرچقدر منتظر موندم بابا نیومد اینقد دورو بر سفره اومدم و رفتم که تزیینش کنم تا خسته شدم و همونجا خوابم گرفت سفره ی افطاری بی رنگ و روتر از خودمم همینجوری سقف اتاق رو نگاه می‌کرد. 😔سفره ی سرد و غروب سنگین و دلم ماتم زده ی فردوس، همگی به خواب رفتند یهو صدای بابا اومد گفت: فردوس!! دخترم پاشو شام آوردم تا از دهن نیفتاده باهم بخوریم، هروقت بابا دیر می‌کرد نگران می‌شدم و تو دلم قصه ها درست می‌کردم . وقتی صداش رو شنیدم اینقدر خوشحال شدم انگار دنیا رو به من داده بودن‌ بعد از شام سریع برنامه ی قرآن رو تموم کردیم و بابا اینقد کوفته بود که فورا گرفت خوابید 📖منم خودمو با مشقام مشغول کردم تا بالاخره کنار بابا خوابم برد 💛 ادامه دارد.... 📚❦┅ @dastanvpand ┉┅━❀💐📖💐❀━┅┉ ‌‌‌‌‌‌

از آدمهای حسود متنفر نباشید دلیل حسادت آنها این است که فکر میکنند شما از آنها بهتر هستید... #کانال_داستان 👇🌷 💓👉 @Dastanvpand 👈💓

💕 داستان کوتاه قشنگه, بخونید در دوران اولیه "حکومت سلسله قاجار" بر ایران پهناور آن زمان شاهزاده ای از "تبار فتحعلی شاه" حاکم کرمان بود و در آن جا به حکومت مشغول بود به نام "حسنعلی میرزا" معروف و ملقب به "شجاع السلطنه." شجاع السلطنه، حاکم داستان ما خیلی به "سفر و شکار" علاقه وافری داشت و بیشتر عمرش را به جای این که در شهر باشد و به کار مردمان رسیدگی کند و به "حکومت داری" مشغول باشد به دشت و "کوه و نخجیرگاه" می رفت و وقتش را "صرف شکار و خوش گذراندنی" می کرد. روزها و هفته ها در شکارگاه به سر می برد و به شکار می پرداخت و از "گوشت حیوانات،" خدم و حشمش "کباب هایی" آماده می کردند و می خوردند. کباب را با "ترکه انار" سیخ می گرفتند تا از شاخه درخت "مزه" بگیرد و خوش مزه تر شود. اما چون ترکه انار روی آتش زود می سوخت و "تبدیل به زغال می شد،" درست کردن این کباب "قلق خاصی" داشت و از عهده هر کسی بر نمی آمد. شجاع السلطنه همیشه موقع درست کردن کباب به خدمه اش می گفت: "" جوری کباب رو آماده کنید که نه سیخ بسوزه نه کباب خام بمونه.!"" "یعنی به موقع کباب را روی منقل جا به جا کنند." این جمله کم کم در اثر کثرت استعمال به صورت؛ * نه سیخ بسوزه نه کباب در آمد.* "این ضرب المثل" اشاره به این دارد که؛ * هر کاری را باید درست و در سر وقتش انجام داد و گرنه به کیفیت مد نظر نمی‌رسد و دیگر کارآیی خاصی نخواهد داشت..."👌 گویا این کباب هنوز در کرمان به اسم کباب حسنی معروف است... 📚❦┅ @dastanvpand ┉┅━❀💐📖💐❀━┅┉ ‌‌‌‌‌‌

موضوع انشا: دوست داشتید در چه زمانی زندگی کنید؟ پاسخ جالب و متفاوت یک دانش آموز😄😂😂😂 📚❦┅ @dastanvpand ┉┅━❀💐📖💐❀━┅┉ ‌‌‌‌‌‌

😐وقتی بچه بودیم به ما یاد دادند دزدها به جهنم میروند اما بزرگ شدیم و دیدیم دزدها به لندن توکیو و پاریس میروند! 📚❦┅ @dastanvpand ┉┅━❀💐📖💐❀━┅┉ ‌‌‌‌‌‌

#رمان_مذهبی_سجاده_صبر #قسمت_71 بعد از اینکه سها و کامران رفتند، فاطمه سرش رو باال آورد و به چشمهای سهیل که توی اون تاریکی خیلی واضح نبود نگاه کرد، حتی بی نوری هم باعث نمیشد چیزی از ترسناکی چشماش کم بشه، دوباره سرش رو پایین انداخت که سهیل گفت: -از ظهر تا االن کجا بودی؟ -همین جا توی بیمارستان بودم سهیل چند لحظه مکث کرد و دوباره گفت: اون وقت چرا االن من باید بدونم تو اینجایی؟ فاطمه که دلش نمی خواست حرف بزنه، چون میدونست اگر شروع کنه به تعریف کردن، گریه امونش نمیده چیزی نگفت. سهیل که خیلی عصبانی بود گفت: جواب بده فاطمه خیلی آروم گفت: چون نمی تونستم بهت خبر بدم .... سهیل ماتش برده بود، حرف فاطمه براش قابل درک نبود، با تعجب گفت: نمی تونستی؟! حتی نمی تونستی شماره منو به این پرستارا بدی که زنگ بزنن؟ ... خر گیر آوردی؟ فاطمه که دیگه نمیتونست جلوی گریه خودش رو بگیره آروم شروع کرد به گریه کردن، اما سهیل ادامه داد: تا به حال توی زندگیم کسی منو اینجوری خر تصور نکرده بود ... بعد هم نگاهی به پای گچ گرفته فاطمه کرد و با عصبانیت روشو برگردوند و به سمت در خروجی بیمارستان حرکت کرد، فاطمه که نه عصایی داشت و نه ویلچر، و پاشم به شدت درد میکرد، نمی تونست راه بره، همون جا نشسته بود و به رفتن سهیل نگاه میکرد. تا همین جاشم با ویلچر آورده بودنش، دلش میخواست دلیلش رو بگه، اما با یادآوری ظهر تا حاال دوباره داغون میشد. سهیل که دید فاطمه دنبالش نمیاد و همچنان سر جاش نشسته از همون دور گفت: نکنه دوست داری شبم همین جا بمونی؟ فاطمه که آروم گریه میکرد با صدای لرزون به آرامی گفت: نمیتونم راه برم صدای لرزونش دل سهیل رو لرزوند، اما از عصبانیتش چیزی کم نکرد، دوباره برگشت و زیر بغل فاطمه رو گرفت و از جاش بلندش کرد، با اینکه تمام بدن فاطمه درد میکرد، اما جیک نزد و سعی کرد همراه با کمک سهیل خودش هم راه بره، از اون طرف کامران و سها هم ماشین رو آورده بودند تا نزدیکی محوطه و سها جلو نشسته بود و منتظراومدن سهیل و فاطمه بودند، سهیل فاطمه رو توی ماشین جا داد و بعد خودش از در دیگه وارد شد و کنارش نشست و بدون اینکه حتی به صورت فاطمه نگاهی بکنه گفت: بریم. سها و کامران که جفتشون فهمیده بودند اوضاع خیلی خرابه سعی کردند با حرف زدن بحث رو عوض کنند، اما نه فاطمه، نه سهیل حوصله حرف زدن نداشتن. ساعت یک شب بود که باالخره سهیل تونست به زور همه رو بفرسته خونشون و در خونه رو ببنده، سها خیلی اصرار کرده بود که پیش فاطمه بمونه، اما سهیل که حسابی کج خلق بود، به زور همشون رو بیرون کرده بود و باالخره تونست یک نفس راحت بکشه. فاطمه که توی اتاق روی تخت دراز کشیده بود با وارد شدن سهیل نیم خیز شد و گفت: رفتند. سهیل جوابی نداد و شروع کرد به عوض کردن لباسهاش. فاطمه میدونست سهیل االن خیلی ناراحته برای همین تصمیم گرفت براش توضیح بده، گفت: نمیخوای بپرسی ماشینت چی شد؟ باز هم سهیل جوابی نداد، فاطمه مصرانه گفت: داغون شد. هیچی ازش نموند. یعنی فکر کنم. -حتما ماشینم خودت زنگ زدی بیان ببرن؟ -نه من زنگ نزدم، یکی از اون کسایی که اونجا اومده بود کمک این کارو کرد، همه وسایل ماشین رو هم در آورد و توی پالستیک ریخت و داد دستم، خودش هم زنگ زد ماشینو بردن سهیل که لباسش رو عوض کرده بود گفت: به سالمتی، همین جوری به یکی اعتماد کردی که بیان ماشینو ببرن. -نه شمارشو به پرستارم داده بود. سهیل لبخند تلخی زد و چیزی نگفت فقط برق رو خاموش کرد و پشت به فاطمه دراز کشید تا بخوابه. فاطمه یواش با دستش پشت سهیل رو نوازش کرد و بعد چند لحظه گفت: امروز سرعتم زیاد بود، از جاده منحرف شدم و ماشین افتاد توی سراشیبی کنار جاده، یه بیلبورد تبلیغاتی هم اونجا بود افتاد روش سهیل چیزی نمیگفت، چشماش رو بسته بود و فقط گوش میداد. فاطمه ادامه داد: بعدش یه سری آدم ایستادن تا منو نجات بدن، حالم انقدر بد بود که هیچی نمی فهمیدم، البته بیشتر ترسیده بودم، خدا رو شکر بیلبورد روی اتاقکها نیفتاد. وگرنه جنازم هم به دستت نمیرسید ... خالصه بعدش اون آمبوالنس اومد و منو بردن بیمارستان، اونجا اولش که هیچی نمی فهمیدم هی ازم میپرسیدن شماره ای چیزی بده، اما #ادامه دارد... 📝نویسنده:مشکات 🍃🌺کانال داستان🌺👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662

#رمان_مذهبی_سجاده_صبر #قسمت_72 من اصال شمارت یادم نمی اومد، کیف و وسایل دیگم هم که تو ماشین بود، واسه همین یک ساعتی صبر کردن و عکس گرفتن، بعدش هنوز حالم خوب نشده بودو آقاهه وسایلم رو نیاورده بود که یک اتوبوس پر آدم لت و پار آوردن بیمارستان ... فاطمه مکثی کرد و ادامه داد: نمیدونی سهیل چقدر وحشتناک بود ... اصال نمی دونستم باید چیکار کنم، انقدر تعدادشون زیاد بود که تختهای اورژانسشون پر شده بود و جا نداشتن، منو بلند کردن و به جام اونا رو خوابوندن... صدای فاطمه کم کم لرزون شده بود و سهیل هم چشماش رو باز کرده بود و همچنان پشت به فاطمه با دقت به حرفهاش گوش میداد -باورت میشه من اونجا دست و پای قطع شده دیدم... نمی تونی تصور کنی چقدر دردناک بود ... از همه بدتر مادری بود که باالی سر پسرش نشسته بود و زار زار گریه میکرد، روی پسرش یخچال اتوبوس افتاده بود و با این که نفس میکشید اما من که به جز خون چیزی از اون پسر نمیدیدم ... دوباره با یادآوری اون صحنه ها فاطمه آروم شروع کرد به گریه کردن، سهیل همچنان دلگیر بود. فاطمه گفت: هم سن علی بود سهیل، ... تنش میلرزید و مادرش زار زار گریه میکردو اسم پسرش رو صدا میزد، .... نمیدونستم چیکار کنم ... رفتم پیش مادره و شروع کردم به نوازشش دادن ... اما خیلی بی تاب بود، دائم جیغ میزد، ... آخرم پسرش جلوی چشمای مادرش جون داد ... گریه فاطمه شدید شده بود که سهیل بلند شد و به سمت فاطمه برگشت و نگاهی بهش انداخت، فاطمه شروع کرد به داد زدن: سهیل ... پسره جلوی چشمای من جون داد ...میفهمی .... سهیل نفس عمیقی کشید و فاطمه رو بغل کرد، فاطمه شروع کرد به گریه کردن، انگار خودش جای اون مادر بود، از تصور اینکه اگه علی جای اون پسره بود فاطمه چه حالی داشت، تمام تنش میلرزید، سهیل آروم نوازشش کرد و گفت: بهش فکر نکن، حاال که تموم شده ... تا صبح فاطمه تمام ماجرای اون تصادف و اینکه چقدر با ویلچر این ور و اون ور رفته و به این تصادفی ها کمک کرده رو برای سهیل تعریف کرد، آخرم یکی اشتباهی اسم اینم با تصادفی های اون اتوبوس جا زده بوده و پولش رو حساب کرده بود، تا ساعت 44 و نیم هم داشت به مسافرها کمک میکرد و تازه یادش اومده که باید موبایلش رو روشن کنه. سهیل هم از اینکه زود قضاوت کرده بود از فاطمه عذرخواهی کرد. با وجود تمام اتفاقاتی که افتاده بود اما هنوز هم شک و دو دلی بدی توی وجود فاطمه بود که آیا سهیل بهش دروغ گفته بود که دیگه با هیچ زنی رابطه نداره؟ ... اما مطمئن نبود و دوست نداشت برای چیزی که مطمئن نیست سهیل رو توبیخ کنه. فرداش سها با دیدن شیدا فدایی زاده توی کارگاه چشماش رو ریز کرد و به فکر فرو رفت. رو به آقای اصغری کرد و گفت: این خانوم رو میشناسید. آقای اصغری که روی صندلیش نشسته بود نیم خیز شد و گفت: کی رو میگید؟ خانم فدایی زاده؟ -بله همونو میگم. -آره میشناسمش، اون و برادرش یک کارگاه صنایع دستی دارند و مثل ما تو کار تابلو فرشن. -خب؟ اینجا چیکار میکنن؟ -برادرش با آقای خانی دوستن، گاه گاهی میان اینجا، قراره با همکاری هم نمایشگاه بزنیم، شما مگه خبر ندارید؟ -همون نمایشگاه تابلو فرشی که توی جلسه یک ماه قبل صحبتش شده بود؟ -آره همون -یعنی مسئول کارگاه چشمه خانم فدایی زادست؟ -چرا انقدر با تعجب سوال میپرسید، بله خانم فدایی زادست، لولو خورخوره که نیست سها اخمی کرد و گفت: از کجا میدونید نیست؟ بعد هم مشغول کارش شد، آقای اصغری از باالی عینکش نگاهی به سها انداخت و متعجب نگاش کرد، اما چیزی نگفت و مشغول کارش شد. سها دیگه چیزی نگفت، اما حاال کامال می تونست دلیل ناراحتی دیروز فاطمه رو درک کنه، چون دقیقا توی تولد ریحانه هم فاطمه با دیدن شیدا حسابی بهم ریخته بود.خدا رو شکر میکرد که فاطمه امروز نیست، وگرنه با دیدن این دختره بازم قاطی میکنه، گرچه دیگه کامال مطمئن شده بود که سهیل و خانم فدایی زاده سر و سری با هم دارند که فاطمه اینقدر بهش حساسیت داره، با خودش گفت: ای سهیل نامرد ... بعد هم از جاش بلند شد و به بهونه ای الکی از اتاق رفت بیرون تا سر از کارشون در بیاره، البته تمام تالشش رو کرد که با شیدا رو به رو نشه، چون شیدا هم سها رو میشناخت و توی تولد دیده بودتش. نمیدونست شیدا از اینکه فاطمه توی این کارگاه کار میکنه خبر داره یا نه، با خودش گفت: آقای اصغری که گفت شیدا و داداشش خیلی وقته که با #ادامه دارد...🌺کانال داستان🌺👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662