اونجاکه بنیامین دیلم میگه:
چنان دل بسته ام کردی که با چشم خودم دیدم
خودم میرفتم اما سایه ام با من نمی آمد
تمامِ شب به خیال تو رفت و میدیدم
که پشتِ پردهی اشکم سپیده سر میزد
- هوشنگ ابتهاج
ولی حزنِ این بیت آدم رو میگیره:
هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم!
اندوه بزرگیست
چه باشی...
چه نباشی...
-علیرضا بدیع
اونجاکه اکرم نورانی میگه :
در حوصله ام نیست بیان دل تنگممن شیشه ترین دل وسط این همه سنگم
اونجاکه کاظم بهمنی میگه:
آمدی جمعه ی هر هفته به هر شکلی بود!به سر وعده کسی را چو ندیدی رفتی
غمگینترین بیتی که شنیدم؟ اونجا که عفيف باختری گفته:
«دیدم که برنداشت کسی نعشم از زمین
خود نعش خود به شانه گرفتم، گریستم»
آدمهای عمیق،
صحبتهای عمیق،
نگاههای عمیق،
دوستداشتنهای عمیق،
من همهی چیزهای عمیق رو میپرستم..