🍂 🔻نقش قرارگاه کربلا در عملیات کربلای۵ به روایت اسناد 9⃣2⃣ ..صیاف‌زاده به حیدرپور گفت که شما به احتمال زیاد در آبگرفتگی جناح راست عملیات به کار گرفته می‌شوید. آماده باشید. حیدرپور که از این جمله عصبانی شده بود، گفت: من پایم را اینجا نمی‌‌گذارم. من اینجا نمی‌آیم، مگه بچه شدی؟! من پایم را اینجا نمی‌گذارم. غلامپور درحالی‌که لبخند به لب داشت و پتو را روی سر خود می‌کشید، گفت: آقا سیف‌الله برو آماده شو، فردا به تو که دستور دادیم معلوم می‌شود که وارد می‌شوی یا نمی‌شوی؟! با رفتن برادران، چراغ اتاق را خاموش کردم و خوابیدیم. صبح پس از خواندن نماز به‌دلیل آنکه دیر خوابیده بودیم، مجدداًٌ خوابیدیم و ساعت 08:00 بیدار شدیم. پس از خوردن صبحانه، آقای میرحسینی فرمانده تیپ 18 الغدیر در ساعت 08:45 وارد اتاق فرماندهی شد. پس از سلام و احوالپرسی گفت: اینجا نه به ما خشایار داده‌اند و نه مواد منفجره. ما هم اینجا می‌ایستیم تا دیگران که رفتند ما هم دنبالشان برویم. شما (غلامپور) به ما نامه دادید برویم پیش آقا محسن، رفتیم پیش ایشان، می‌گوید برویم پیش شمخانی، رفتیم پیش شمخانی، می‌گوید برو پیش رحیم، رفتیم پیش آقا رحیم، می‌گوید برو پیش غلامپور. این چه وضعی است؟! ما هم آمدیم اینجا، می‌نشینیم اینجا تا به ما بگویید چه کنیم؟ در جناح راستمان هنوز ادوات مستقر نشده است. سنگرهایی که قرار بود به ما بدهند، هنوز تخلیه نشده است. مخابراتمان وصل نیست به شما. غلامپور در پاسخ به اعتراضات گله‌آمیز میرحسینی می‌گوید: شما خودتان باید مخابراتتان را وصل کنید. ما یگان نداشتیم که در عملیات این‌قدر احساس عجر کند. چرا پیام دادیم، نیامدید جلسه؟! ما که گفتیم مشکلاتتان را حل می‌کنیم. چرا نیامدید؟ میرحسینی: کو پیامش؟ غلامپور: یعنی شما به حرف ما اعتماد ندارید؟ میرحسینی: هر روز برای ما یک پیام می‌آید. یک روز از سه قرارگاه نامه می‌آید برای جلسه و یک روز هیچی نمی‌آید! شما هیچ چیزتان مشخص نیست. فرمانده تیپ18 الغدیر درحالی‌که بسیار عصبانی شده بود با گفتن جملاتی زیر لب که چندان نیز مفهوم نبود، اتاق را ترک کرد. غلامپور پس از رفتن وی، رو به حاضرین کرد و گفت: بنده خدا زیر فشار است. عملیات به این حساسی باید یگان‌های قوی را به کار بگیریم. دست و پا شکسته که نمی‌شود کار کرد. دانایی که از این برخورد تعجب کرده بود، گفت: باید یک فکری برای جناح راست عملیات کرد. روی 18 و 33 (تیپ الغدیر و لشکر المهدی) نمی‌شود حساب کرد. فرماندهی باید یک فکری بکند درحالی‌که به نظر می‌رسید مانور جناح راست به‌دلیل آمادگی ضعیف و مشکلات لشکر 33 المهدی و نیز تیپ 18 الغدیر متزلزل شده است، غلامپور در پاسخ به حرف‌های دانایی چنین گفت: فرماندهی فکرش را هم کرده، جناح عملیات با لشکر41 ثارالله است، اینها (تیپ18 الغدیر و لشکر33 المهدی) را هم گذاشته که تأمین جناح راست باشند و فشار کمتری روی ثارالله باشد. اینها امنیت ثارالله و جناح راست هستند. تیپ الغدیر از روز اوّل بی‌رغبت بود، دو یا سه بار فرستادمش پیش آقا محسن. محسن به میرحسینی تکلیف کرد و دستور داد که بیاید پای کار. البته حق دارد، عملیات سختی دارد. جناح‌داری سخت است، مشکلات دارد. بهش فشار آمده و باورش نمی‌شه که به این زودی عملیات است. من مطمئن هستم کارشان را انجام می‌دهند، بچه‌های یزد بسیار شجاع و با صفا هستند. دانایی مجدداً بر ابهام مانور جناح راست تأکید کرده و می‌گوید: آقای غلامپور این پد بوبیان پدر همه را درمی‌آورد. باید المهدی جناح راست باشد. غلامپور: بابا جناح راست عملیات میرحسینی (18 الغدیر)، اسدی (33 المهدی) و قاسم (41 ثارالله) هستند. غلامپور با بیان این جمله از جا برخاست و به بیرون قرارگاه رفت، پس از چند لحظه تأمل سوار ماشین شدیم و به سمت خط و دژ مرزی حرکت کردیم. در بین راه میرحسینی را دیدیم، غلامپور به او گفت، من مشکلات و مسائل تو را به برادر محسن گفتم. گفتم که شما جناح عملیات هستی و یک فکری بکنید. آقا محسن گفت که همه کارها و فکرها شده و باید بروند و عمل کنند. حالا ان‌شاءالله شما برو و با آقای اسدی هماهنگ کن و کارهایت را انجام بده. آقای دانایی را فرستادیم پیش شما باشد. پیگیر باشید #تاریخ_شفاهی http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 5⃣1⃣1⃣ خاطرات مهدی طحانیان یک سال از آتش بس می‌گذشت. اما انگار پدرکشتگی صدام با ما بیشتر هم شده بود. در اردوگاه های اسرا هنوز طبق روال روزهای جنگ سخت گیری ها بود؛ آمار گرفتن های ساعت به ساعت خسته کننده و کسالت بار و کتک کاری و سونده! ما از حرف های صدام که مدام از رادیوهای عراق پخش می شد و در روزنامه ها می نوشتند می فهمیدیم در این زمان وضع مردم عراق هم بهتر از ما نیست. صدام می گفت در این روزها عراق العظيم سخت ترین روزهای تاریخ خود را می گذراند. ما فقط به کسی در عراق نان می دهیم و کسی می تواند شکم زن و بچه اش سیر باشد که به جنگ برود و لباس نظام تنش باشد. الان تمام کشور باید آماده باش نظامی باشد. کسانی که حاضر نیستند لباس ارتش عراق را به تن کنند و سلاح دست بگیرند خائن به وطن هستند و ما هیچ تعهدی به عنوان یک هم وطن عراقی به او نداریم و او در جبهه دشمنان ما ایستاده است. صدام به کویت حمله کرد. کویت را چندساعته اشغال کرد و آن را رسما استان نوزدهم عراق اعلام کرد. بعضی از اسرا را که دچار بیماری خیلی سخت می شدند و به قول خود عراقی ها شرایط قریب الموت پیدا می کردند، به بیمارستان الرشید که از بزرگترین بیمارستان های نظامی عراق بود می بردند، وقتی اینها از بیمارستان بر می گشتند تعریف می کردند داخل بیمارستان که بودیم، کامیون کامیون مجروح و جنازه عراقی ها را می آوردند. جنازه‌های عراقی ها جلوی در بیمارستان روی هم مثل کوه ریخته شده است و کسی نیست که به مجروحان برسد. در این شرایط عراق دچار قحطی شده بود. آن جیره غذایی بخور و نمیر اسرا، حالا به نصف رسیده بود و باز سربازها از کنار آن هم می دزدیدند. ماشین نان که وارد اردوگاه می شد، مرتب گله به گله می ایستاد. سربازهای عراقی با راننده گپ و گفتی می کردند و یک بغل نان می گرفتند و می رفتند. حقیقتا همان قدر نان به ما می دادند بخوریم که بتوانیم نفس بکشیم. دیگر توان راه رفتن هم نداشتیم. وضعیت جسمی بچه ها به قدری تحلیل رفته بود که طرف داشت نان می خورد یک دفعه دندانش می شکست. ناخن ها شکننده شده بود، موها می ریخت. قیافه بچه ها کم کم عین کسانی شد که داشتند شیمی درمانی می شدند. صلیب سرخ به گوش ما می رساند که ایران بارها از دولت عراق خواسته است اجازه بدهد برای اسرا آذوقه بفرستد. اما صدام آنقدر متکبر و مستبد بود که قبول نمی کرد می گفت: «ما برای آذوقه اسرای ایرانی مشکلی نداریم.» جسم ما بریده بود اما روحمان همچنان پایداری می کرد. کار عراقی ها به جایی رسیده بود که در گرماگرم جنگشان با آمریکایی ها یکی از فرماندهان توجیه سیاسی عراق مدام بين ما تردد می کرد و موضوع دشمنی ما با آمریکا و اسرائیل را پیش می کشید و آشکارا مطرح می کرد حالا که ما داریم با آمریکا و اسرائیل می جنگیم ما مسلمانیم شما هم مسلمان و آنها کفارند، شما باید به جبهه جنگ اعزام شوید. ما هم گفتیم اول باید مسئولین مملکتی ما بر این کار رضایت دهند. ادامه در قسمت بعد http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻نقش قرارگاه کربلا در عملیات کربلای۵ به روایت اسناد 0⃣3⃣ از میرحسینی که جدا شدیم، به سمت مقر لشکر25 کربلا رفتیم، مرتضی قربانی آنجا بود. او به‌محض دیدن آقای غلامپور به سمت ماشین آمد و با گرفتن در نگذاشت غلامپور از ماشین پیاده شود. درحالی‌که سرش را از شیشه ماشین به داخل آورده بود، گفت: من هیچی آماده ندارم، من کارم عقب است و نمی‌توانم برای روز بیستم آماده شوم. الان کار جهاد را ما خودمان داریم انجام می‌دهیم. غلامپور که از بیان تاریخ بیستم ازسوی قربانی متعجب بود، گفت: عملیات امشب نیست، فردا شب است. مرتضی قربانی باز حرف خود را تکرار کرد و گفت ما آماده نیستیم، ما بیستم آماده می‌شویم. قاسم هم آمد پیش شما که بگوید آماده نیست. او هم برای بیستم آماده است. غلامپور نیز با گفتن فردا شب عملیات است از او خداحافظی کرد. پس از جدا شدن از فرمانده لشکر 25 کربلا، به سمت مقر لشکر 33 المهدی رفتیم. اسدی آنجا بود. در داخل سنگر فرمانده لشکر تعدادی از برادران پاسدار مشغول راه‌اندازی بی‌سیم‌ها و خطوط تلفن بودند، هر از چند گاهی گلوله توپی در صد متری سنگر فرود می‌آمد، اما همه بی‌توجه به این گلوله‌ها، مشغول کار خود بودند. اسدی فرمانده لشکر 33 المهدی بلافاصله بحث درباره مانور عملیات را با طرح یک سؤال آغاز کرد و گفت: از این سه جاده دشمن در جناح راست کدام مهم‌تر و قوی‌تر است؟ غلامپور: این جاده وسط که رویش مقر دارد. اسدی: آن وقت شما قوی‌ترین لشکرتان را گذاشته‌اید اینجا؟! غلامپور: ما توان گذاشته‌ایم. اسدی: بحث من این است که مانور قرارگاه اشکال دارد. قرارگاه توانش را گذاشته طرف کانال ماهی و پنج‏ضلعی، اینجا (جناح راحت) شده کشک و پشم. شما اینجا اصلاً توان مهمی نگذاشته‌اید. غلامپور: این‌طور نیست. ما همه فکرمان را گذاشته‌ایم اینجا. آقا محسن روی مانور نظر داده و شما می‌گویید کشک؟! به نظر من شما تا دیشب باور نداشتید که عملیات می‌شود. اسدی: بله باور نداشتیم که عملیات می‌شود. غلامپور: من از اول هم فکر می‌کردم که شما نمی‌پذیرید، ولی شما رفتید پیش آقا محسن و گفتید، چشم، تکلیف است و می‌پذیریم. اسدی: بله، فرماندهی را روی چشممان می‌گذاریم. الان شما به من و خلیل (جانشین لشکر33) بگویید، تا هر کجا گفتید، می‌رویم. اینجا جنگ سختی داریم. مانور را تغییر دهیم و... درحالی‌که روز و ساعت عملیات هر لحظه نزدیک‌تر می‌شود، هنوز فرمانده یگان‌ عمل‌کننده درباره طرح مانور انتقاد دارد و مایل است طرح تغییر کند. غلامپور نیز که هرگونه تغییر را آفت تدابیر عملیات می‌داند با تغییرات کلی مخالفت کرده و استدلال می‌کند که مانور ازنظر کلی مناسب و دقیق است، اما درباره جزئیات می‌توان بحث بیشتری کرد. وی با پذیرش کار روی جزئیات مانور، این مسئولیت را به آقای دانایی سپرد و گفت، شما با آقای دانایی بروید روی جزئیات کار کنید. آقای میرحسینی را هم در بحث شرکت دهید. پس از خارج‌شدن از سنگر فرماندهی لشکر المهدی، به سمت مقر لشکر عاشورا حرکت کردیم. در مقر تاکتیکی لشکر31 عاشورا علاوه‌بر امین شریعتی فرمانده لشکر، آقای محتاج از مسئولین قرارگاه عبور نیز حضور داشت. امین شریعتی درباره مانور، شناسایی‌ها و کارهای باقیمانده‌اش توضیح داد. بیشترین مشکل لشکر عاشورا فاصله زمانی حرکت نیروها از خط خودی به خطوط دفاعی دشمن بود که سه ساعت به طول انجامید و این سه ساعت باید در زیر نور ماه طی می‌شد. غلامپور درباره این مشکل به فرمانده لشکر عاشورا گفت: آقای هاشمی امشب می‌آید و به ایشان می‌گوییم که اگر بخواهیم در تاریکی حرکت کنیم ساعت سه صبح با دشمن درگیر می‌شویم. ایشان باید تصمیم بگیرد. با گفتن این جمله با امین شریعتی خداحافظی کردیم و به قصد دیدن فرمانده لشکر19 فجر به سمت مقر تاکتیکی این لشکر حرکت کردیم. در بین راه برادر رحیم صفوی جانشین فرمانده نیروی زمینی سپاه را دیدیم که توصیه‌هایی در ارتباط با توپخانه کرد. پس از جدا شدن از ایشان به سمت دژ مرزی حرکت کردیم و پس از چند لحظه در بین راه نبی‌رودکی فرمانده لشکر19 فجر را دیدیم و سوارش کردیم. در داخل ماشین رودکی درباره مانور لشکر و مشکلاتش صحبت کرد. می‌گفت، با این وضع آماده نمی‌شویم، خیلی از کارهایمان مانده است، باید فرصت بیشتری به ما بدهید. غلامپور با آقای رودکی نیز درباره ساعت عملیات صحبت کرد تا به یک جمع‌بندی دقیق درارتباط‌با ساعت عملیات برسد. غلامپور بر این نکته تأکید کرد که اگر یک شب عملیات را عقب بیندازیم، یک ساعت و نیم تاریکی را از دست می‌دهیم. با این استدلال به نظر می‌رسید تأخیر در روز عملیات، ضریب موفقیت عملیات را کاهش می‌دهد. پیگیر باشید #تاریخ_شفاهی http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 #عکس_و_خاطره ماکارونی جهانی مقدم 🔅 سال 63، قبل از عملیات بدر، 🔅 کنار رودخانه کرخه اون روزها برای غلبه بر روزمرگی و تکرار، موقعی‌که قصد رفتن به مرخصی داشتم، به «حمید پایدار» مسئول تغذیه گفتم: «دارم به مرخصی می‌رم و در برگشت ماکارونی می‌گیرم و تو هم مقداری گوشت چرخ کرده از آشپزخانه لشکر تهیه کن تا یک ماکارونی درست و حسابی راه بندازیم و از این آبگوشت هر روزی حتی برای یه وعده هم شده رها بشیم.» حمید قبول کرد و همه چی رو‌به‌راه شد. طرفای ساعت 10 صبح بود که بعد از کارهای معمول آب رو جوش کردیم و ماکارونی‌ها رو در آب جوش قرار دادیم و دیگ رو بار گذاشتیم و حمید برای آوردن غذا به طرف آشپزخونه حرکت کرد. البته قبل از اون بهش گفتم فکر می‌کنم باید آب هم بهش اضافه کنیم که او گفت نه بابا آب نمی خواد ولی بعد از رفتنش من به نظر خودم عمل کردم و کتری آب رو توی دیگ خالی کردم و حوله صورتی رنگ حمامم 🙈 رو هم بعنوان دم‌کن استفاده کردم و گوشه چادر روی حرارت پایین گذاشتم. قبل از آمدن حمید، کادر گردان رو گفتیم که امروز هیچکس غذا نگیره و بیان چادر تسلیحات و ناهار رو اونجا میهمان ما باشن. مهمانا یکی یکی اومدن و سنگین و رنگین نشستن. حمید بعد از کارش اومد و سفره‌ها که همون روزنامه‌های معروف باشند رو پهن کردیم و عکسی گرفتیم و درب دیگ رو برداشتم و خواستم با چنگال محتویات رو هم بزنم که دیدم چنگال در ماکارونی (شما بخونید بتن) فرو نمیره.😔 نگاهی به دیگ انداختم و نگاهی به چشمای منتظر 🙄 و بعد از اون صدای حمید بلند شد که گفت: رضا آخرش کار خودتو کردی؟!!!🏃 با هر سختی بود دل به دریا زدم و رو به جمع کرده و گفتم: ببخشید در یکی از فرمول‌های طبخ اشتباهی رخ داده که امروز رو باید بدون ناهار به شب برسونید! بعد هم یواشکی سرم رو پایین انداختم و از جلوی انظار دور شدم. این عکس همون عکسیه که اون روز گرفتیم 👇

از راست، شهید تاراس، حاج آقا هویزه، فرخ اسدی، حاج کریمیان، عمیره، جهانی مقدم، نصیری، مقیم زاده و دیگ شرمندگی 😂 @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 6⃣1⃣1⃣ خاطرات مهدی طحانیان نزدیک ظهر که در آزادباش بودیم، مدام بلندگوها اعلام می کردند تا دقایقی دیگر خبر مهمی از رادیو پخش خواهد شد. ما هم گوش هایمان را تیز کردیم ببینیم چه می خواهند بگویند. یک دفعه گوینده اخبار اطلاعیه ای خواند و گفت دولت عراق قطعنامه ۵۹۸ را با تمام بندهایش قبول دارد و می پذیرد و به آرا و اندیشه های دولت ایران درباره صلح با تأکید بر به رسمیت شناختن قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر احترام می گذارد. با شنیدن این خبر چیزی توی دلم فروریخت! انگار خبر بدی برایم آورده باشند، خودم را گم کردم. همان جا کنار سیم خاردارها که داشتم قدم میزدم خشکم زد. همین طور به در و دیوار اردوگاه غریبانه نگاه کردم. از شنیدن خبر آزادی خوشحال نشدم. تعدادی بچه ها هم حالشان شبیه من بود. بعضی خوشحال شدند و همدیگر را در آغوش گرفتند. اما رفتار عراقی ها عجیب بود. فریاد می کشیدند، تیر هوایی شلیک می کردند و نعره خوشحالی سر داده بودند. همه شان مشغول رقاصی و یزله کردن بودند. با حیرت نگاهشان می کردیم، انگار آنها آزاد شده بودند! در دنیای یک اسیر چه خبری می تواند خوش تر از خبر آزادی اش باشد؛ اسیری که در بند و رنج و عذاب بوده باشد؟ اما چرا ما خوشحال نبودیم؟ رفتار ما برای عراقی ها هم عجیب بود. مثل روزی شده بودم که خبر پذیرش قطعنامه ۵۹۸ را از طرف کشورمان شنیدم. ریشه های این حس را در جای دیگری جست و جو می کردم. بین خودم و خدا یک پیوند نزدیک و بی پرده می دیدم که مهم ترین وسیله این رابطه اسارت و رنجهایش بود. اسارت یاد داد چطور تسليم مطلق خدا باشیم، چطور به او توکل کامل داشته باشیم و خودمان را با تمام وجود به او بسپاریم. با سختی هایی که در اسارت کشیده بودم احساس می کردم مثل آهن آب دیده شده ام و مشکلی وجود ندارد که بتواند به راحتی مرا از پا دربیاورد. حالا با پایان اسارت هراس داشتم این رابطه نزدیک تمام شود و در رفاه و راحتی زندگی و آزادی از حس نزدیکی و پیوند با خداوند دور شویم. اما این هم خواست او بود که زمان اسارت پایان یابد و آزاد بشویم. بنده بودیم و چاره ای جز تسلیم نداشتیم. با تمام وجودشاکر بودیم. عراقی ها که می آمدند آمار بگیرند از خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدند. حال و روز ما که هر کدام حالتی کاملا عادی مثل روزهای قبل داشتیم برایشان غیر قابل درک بود. ما هم حرفی و جوابی نداشتیم به آنها بدهیم. چون یک پدیده قلبی بود و این برای عراقی ها قابل درک نبود، ترجیح می دادیم حرفی نزنیم. روز جمعه بود که طبق قول صدام دو هزار نفر از اسرای اردوگاه موصل آماده مبادله شدند. رادیوها اعلام کردند و چیزی نگذشت که خبر آزادی آنها به گوشمان رسید. در فاصله کمی صلیب به اردوگاه ما آمد. در عرض یکی دو روز صلیب سرخ به سرعت کار آمار چند اردوگاه را انجام داد. انگار این اتفاقات با این سرعت داشت توی خواب می افتاد. چند میز چیدند. صلیب یک آمار بلند بالا از کل اسرای اردوگاه با شماره کارت و اسارتشان داشت که طبق آن افراد اسامی شان خوانده می شد می رفتند پای میز و یک فرم را پر می کردند و همه چیز تمام می‌شد. ادامه در قسمت بعد.. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻نقش قرارگاه کربلا در عملیات کربلای۵ به روایت اسناد 1⃣3⃣ پس از رساندن امین به مقر تاکتیکی لشکرش، به قرارگاه برگشتیم. به‌محض رسیدن به قرارگاه نماز خوانده و نهار خوردیم. سپس محرابی مسئول اطلاعات و آقای میرصفیان فرمانده توپخانه پانزده خرداد آمدند و درباره جزئیات کارهایشان توضیح دادند. مهندس عطار هم آمد و درباره آزمایش سطحه و خشایار در عمق‌های مختلف آب توضیح داد. غلامپور در تماس با برادر محسن از وی خواست که غمخوار از مسئولان لجستیک را برای حل مشکلات یگان‌ها به قرارگاه بفرستد. قرارگاه کربلا، خصوصاً اتاق فرماندهی بسیار شلوغ شده است. آقای محتاج و افشار نیز قرارگاه عبور را به نام قرارگاه عاشورا در همین قرارگاه کربلا مستقر کرده‌اند. حسن دانایی کلیه فعالیت‌های جناح راست را پیگیری می‌کند و آقای صیاف‌زاده نیز فعالیت‌های مهندسی در خط را دنبال می‌کند. آقای بشردوست با عده‌ای از برادران پاسدار نیز در یکی از اتاق‌های قرارگاه کربلا مستقر شده‌اند. همهمه عجیبی در قرارگاه به پاست. در ساعت 15:20 به‌سمت دژ مرزی و مقر لشکر19 فجر حرکت کردیم. شمخانی به‌اتفاق آقای غمخوار نیز آمدند. شمخانی به‌محض دیدن آقای غلامپور با شوخی به غمخوار گفت، بیا بشین پیش غلامپور که نلرزه. هنوز دقایقی از آمدن شمخانی نگذشته بود که سیف‌الله حیدرپور فرمانده تیپ 48 فتح هم آمد. شمخانی رو به او کرد و گفت: شما بروید جزیره مینو را خالی کنید و بیایید این‌طرف (شلمچه) اول از همه هم ادواتت را بیاور. غلامپور به حیدرپور: امشب از تاریکی استفاده کنید و تا صبح مستقر شوید. فرمانده گردان‌هایت را بیاور و توجیه کن. من به مرتضی (قربانی) گفته‌ام که تو لشکر احتمالاتی. اما به شما که می‌گویم، می‌خندی. مرتضی دلگرمیش از شما بیشتر است و آمده و مستقر شده. از تو انتظار نداریم این‌طوری حرف بزنی (اشاره به حرف‌های چند روز پیش حیدرپور که گفته بود من پایم را اینجا نمی‌گذارم.). گاهی می‌گویی زندگیم (عقبه تیپ) اهواز است، گاهی می‌گویی در جزیره مینو هستیم و... این بهانه‌ها را نیار و بیا پای کار. حیدرپور با بیان چشم و این جمله که ما در خدمت اسلام هستیم، دژ مرزی را ترک کرد. با رفتن او افراد مختلفی آمدند و هریک گزارشی از مأموریت‌های خود ارائه کردند. آقای محرابی از وضعیت دشمن و سکوت چند شب گذشته‌اش گفت. حاج قاسم از مشکلات نداشتن شن و باقی‌ماندن کارهای جاده لشکر فجر که عقبه اصلی عملیات در بیست‌وچهار ساعت اول است سخن گفت. علی عساکره مشکلات ادوات و نداشتن مهمات را یادآوری کرد. غلامپور از ورود زودهنگام قرارگاه قدس و نجف گله داشت و می‌گفت، برادر عزیز (قرارگاه قدس) لشکر8 و لشکر14 و آقای ایزدی (قرارگاه نجف) لشکر5 را فرستاده‌اند شناسایی و بچه‌های شناسایی این یگان‌ها با نیروهای شناسایی لشکر10 سیدالشهدا درگیر شده‌اند. میرصفیان مسئول توپخانه پانزده خرداد گفت، توپ‌ها را آورده‌ایم ولی جا نداریم مستقرشان کنیم. ساعت 16:25 روز ۶۵/۱۰/۱۷ جلسه فرماندهان یگان‌ها با حضور آقایان شمخانی و غلامپور کنار دژ مرزی تشکیل شد. شمخانی گفت، برادرها کارهایشان را توضیح بدهند. بلافاصله مرتضی قربانی که در حضور فرماندهان رده بالا در بیان نظرات مثبت از دیگران پیشی می‌گیرد، گفت: من چهار تانک مستقر کرده‌ام در خط برای زدن خط دشمن و دو تا هم برای عبور گذاشته‌ام. شمخانی: شما و قاسم (لشکرهای 25 و 41) باید ده تا تانک عبور دهید. امین و نبی (لشکرهای 31 و 19) هم ده تا و ده تا هم قرارگاه قدس عبور می‌دهد. سلیمانی: پس تانک‌های ما را مشخص کنید. مرتضی قربانی: من یک دسته تانک می‌گذارم تحت امر قاسم و برایش عبور می‌دهم. سر شب بزنیم به عراق. ساعت 11 بهترین وقت است. شمخانی: اگر هوا ابری بود ساعت 11 می‌زنیم به خط دشمن، اما اگر هوا صاف بود فردا به شما می‌گویم. مرتضی قربانی: بدهید دست خدا! این حرف‌ها را نزنید، هواشناسی یعنی چه؟ راستی به ما خشایار بدهید. شمخانی: خشایار نداریم، معطل ما نباشید. خدا لعنت کند شاه را که بیشتر برای ما نخرید!! غلامپور: امشب هم ارتباطتان را با ما برقرار کنید. با پایان این جلسه که در فضای باز برگزار شد به قرارگاه تاکتیکی فرماندهی لشکر31 عاشورا رفتیم. پیگیر باشید #تاریخ_شفاهی http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 #مرصاد بعد از قبول قطعنامه از سوی ایران بود که مسعود (رجوی) سریعا جلسه‌ای گذاشت و عنوان کرد که در یک طرح هماهنگ با ارتش عراق، قرار شده آنها (نیروهای عراقی) از جنوب به ایران حمله کنند تا ما بتوانیم به راحتی از سمت غرب پیشروی کنیم. مسعود در آن جلسه سخنرانی مفصلی کرد و گفت : همین فردا باید حرکت کنیم و حتی به مهدی ابریشیم‌چی هم که فرمانده محور تهران بود گفت ؛ «وقتی به تهران رسیدید اتاق کار سابق من در خیابان علوی را آماده کنید تا من بیایم و در آن مستقر شوم» و بعد خطاب به نیروها گفت ؛ «بعد از ورود به تهران تا ۴۸ ساعت هر کاری خواستید بکنید و هر کسی را که خواستید بکشید تا اینکه من فرمان عفو عمومی بدهم! بخشی از خاطرات هادی شعبانی، راننده ی رئیس وقت شورای مرکزی منافقین تا #صیادها در کمین نشسته‌اند،  #فروغِ_جاویدانِ دشمن، کورسویی‌ست که سرنوشتی جز، تلِٓ خاکستر، شدن ندارد! http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 7⃣1⃣1⃣ خاطرات مهدی طحانیان فرمی که صلیبی ها داده بودند پر کنیم، یک موضوع در آن مطرح بود اینکه ما درخواست پناهندگی بدهیم! حتی خودشان روی این قضیه تبلیغات می کردند که شما می توانید به این چند کشور بروید آمریکا، فرانسه، انگلستان و کانادا و ... بدانید در هر کدام از این کشورها باشید مثل یک شهروند واقعی با شما رفتار خواهد شد. شما می توانید شغل داشته باشید، مسکن، حق بیمه... جوری حرف می زدند انگار برای ما آنجا فرش قرمز پهن کرده اند. یک فرم هم بود که مربوط به پیوستن به منافقین بود. پناهنده شدن هر اسیر در واقع یک بار منفی سیاسی برای کشور داشت. از بین بچه های ما حتی یک نفر داوطلب نشد. اما از بین بچه هایی که در قاطع سه بودند عده ای به منافقین پیوستند و عده ای هم فرم پناهندگی را پر کردند که تعدادشان به اندازه انگشتان یک دست هم نمی رسید. این افراد اندک به دو دلیل این کار را انجام می دادند؛ بعضی از شدت غرور و اینکه می خواستند ثابت کنند راه و روششان در جدا شدن از ما درست بوده است و بعضی آنقدر خیانت کرده بودند و جلوی دوربین های خارجی علیه کشور حرف زده و در حق هم وطنان خودشان بدی کرده بودند که دیگر روی برگشتن نداشتند و چاره شان را پناهنده شدن می‌دیدند. هرچند بعضی جرئت و شجاعت به خرج دادند و با وجود پرونده سیاهشان به ایران آمدند و با رأفت و بخشش اسرا و مقامات ایرانی روبه رو شدند. ندیدم حتی یک نفرشان حبس یا محاکمه شود. بعضی ها سال‌ها بعد که ما را می دیدند وضع خوب زندگی شان را به رخ ما می کشیدند که ببینید ما مجوز تأسیس فلان شرکت را داریم. خانه و ملک داریم، چند بار مکه و کربلا رفته ایم شماها چی؟ بعد از اینکه فرمها را پر می کردیم باید بیست و چهار تا حداکثر چهل و هشت ساعت منتظر می ماندیم. بعد از اینکه آمار کل اردوگاه توسط صلیب گرفته شد و رفتند، می دانستیم این آخرین شبی است که مهمان این اردوگاه هستیم. آن شب رفتیم شام را گرفتیم و عراقی ها آمار نگرفتند. درهای آسایشگاهها باز بود و می توانستیم داخل محوطه راه برویم. این برای ما که نه سال بود از ساعت چهار بعد از ظهر تا هشت صبح روز بعد را پشت میله های آسایشگاهها گذرانده بودیم و حق بیرون آمدن نداشتیم، شب عجیبی بود. تمام اسارت یک طرف این یک شب یک طرف! همان شب حس اینکه دیگر اسیر نیستم را با تمام وجود درک کردم. می توانستم توی محوطه قدم بزنم، هر وقت می خواهم بخوابم، دستشویی بروم، دوش بگیرم. آن شب بچه ها وسایل‌شان را بیرون آوردند. صحن محوطه با پتوها فرش شد. دمپایی هایمان را در آوردیم چون همه جا پتو بود. بچه ها کوله پشتی هایشان را به جای بالش زیر سرشان گذاشته بودند و با همدیگر حرف می زدند، کسی را ندیدم بخوابد. شب اول شهریور بود و هوا گرم. بیشتر بچه ها فقط به آسمان خیره شده بودند. بعد از نه سال اولین شبی بود که زیر آسمان خدا بدون اینکه سقفی بالای سرمان باشد خوابیده بودیم و می توانستیم ستارگان را تماشا کنیم. آنقدر به آسمان چشم دوخته بودیم که عراقی ها نگران شدند، فکر کردند نکند قرار است اتفاقی در آسمان بیفتد؛ حمله هوایی از طرف ایران انجام بشود! برایشان توضیح دادیم دیدن سیاهی شب و ستارگان و اینکه دیگر چراغی بالای سرمان روشن نیست برای ما بی اندازه لذت بخش است، خیالشان راحت شد. آن شب کسی نخوابید. تا صبح همه از یکدیگر حلالیت طلبیدند. یک دفتر و قلم از ارشد آسایشگاه گرفتیم و بازار آدرس گرفتن داغ شد. انگار پانصد برادر بودیم که حالا بعد از سالها زندگی کنار یکدیگر باید از هم جدا می شدیم و بچه ها دوست نداشتند همدیگر را در دنیای بزرگ آزادی گم کنند. ادامه در قسمت بعد.. http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂

🍂 🔻نقش قرارگاه کربلا در عملیات کربلای۵ به روایت اسناد 2⃣3⃣ در مقر فرماندهی لشکر 31 عاشورا برادران شمخانی، غلامپور، وفایی، شریعتی و سلیمانی حضور داشتند. ابتدا آقای شمخانی توضیحاتی در ارتباط‌ با عبور دادن تانک به خطوط دشمن داد و احتمالات مانور را نیز ارزیابی کرد. امین شریعتی هم ضمن توضیحاتی درباره مانور گردان‌هایش، گفت، ما همه کارهایمان را امروز در روز انجام دادیم، چه هوای خوبی است. کاش فردا هم همین‌طور باشد. در گرد و غبار و مه بدون اینکه دیده شویم، خوب کار می‌کنیم. پس از برگزاری این جلسه به قرارگاه برگشتیم و نماز خواندیم. حسن دانایی گوشه‌ای از مشکلات مانور جناح راست را توضیح داد و قرار شد هماهنگی‌های لازم پس از صحبت با آقای رضایی فرمانده کل سپاه به دو یگان 18 الغدیر و 33 المهدی اعلام شود. غلامپور که از رفت‌وآمدهای امروز کمی خسته شده بود رو به آقای دانایی کرد و گفت، از دو نقطه نگرانی دارم، یکی محور فضلی است که قرار است از دژ عبور کرده و جاده شلمچه را که عقبه اصلی عملیات است؛ باز کند و دیگری مانور جناح راست است. شما باید بروی به جناح راست و به اسدی و میرحسینی کمک کنی و خیالمان را از این محور راحت کنی. پس از این صحبت‌ها عازم قرارگاه خاتم1 مقر تاکتیکی فرمانده کل سپاه شدیم تا در جلسه‌ای که با حضور آقای هاشمی رفسنجانی تشکیل می‌شد، شرکت کنیم. در این جلسه قرار بود درباره کلیات عملیات روز و ساعت دقیق عملیات به توافق برسیم. ❥•❥•❥•❥ مطلب فوق برگرفته از فصلنامه نگین ایران، نوشته مجید مختاری می باشد که تا قبل از جلسه نهایی رویدادها را نگاشته است. جهت تکمیل این مقوله، و در ادامه به خاطرات و جریان نگاری های برخی یگان ها در عملیات کربلای پنج خواهیم پرداخت. پیگیر باشید #تاریخ_شفاهی http://eitaa.com/joinchat/2045509634Cf4f57c2edf 🍂