کاملا به یاد دارم که آنچنان مستِ وجود و عبادت آن دو نور شده بودم که متوجه ورود ابوطالب نشدم!
نبی به سجده رفت و علی هم نیز؛
که ابوطالب با خود سخنی زمزمه کرد و مرا متوجه خود کرد:
سرانجام آغاز کردید راهی را که می بایست...
نبی برخاست و تبسمی کرد و ابوطالب محو تماشای لبخند رسول به علی فرمود:
《علی جان!
حواست را جمع کن
و با تمامِ وجود از پسر عم ات محمد حمایت کن و او را یاری کن!
که نیاید روزی که او را تنها گذاری
و از همراهی اش دریغ ورزی!》
خدا را شاهد میگیرم که هزاران سال از سخن ابوطالب میگذرد و قبل از این سخن و بعدش؛در تمام سال ها و روزها و لحظه ها لحظه ای علی از همراهی آن رحمت و نور رسالت دریغ نورزید
و دم به دم مطیع و فدایی راهش بود
که خود شنیدم نجوای علی با خداوند عزوجل را که میفرمود:
بار پروردگارا!
من نخستین کسی هستم که روی به تو آوردم و صدای رسول تو را شنیدم و اجابت کردم!
و به راستی که علی خود نبی بود و نبی علی که علی می دید هر آنچه را که نبی می دید و می شنید هر آنچه را که او می شنید و می دانست هر آنچه را که او بدان علم داشت!
علی معجزه ی خدا بود!
معجزه ای که این خشتِ ناچیز تا به حال نظیرش را ندیده است!
اگر خواهی خداشناس شوی علی را شناس که او تجلی نور و صفات خداست!
از آنجا که روزی خود شنیدم که علی فرمود رسول خدا برایش طلب آمرزش کند و خود دیدم که رسول برخاست و به نماز ایستاد
سپس دستش را برای دعا به درگاه حضرت حق بالا برد و فرمود:
خداوندا به حق بنده ات علی مغفرتت را شامل علی کن که من سراغ ندارم کسی را گرامی تر از که او را شفیع قرار دهم!
از همان روز است تا به امروز لحظه ای ذکر بِعلی بِعلی از زبانم نیافتاده است و هر رهگذر که از من عبور میکند با علی و مقام و آبرویش نزد خدا برای او دعا و مغفرت طلب میکنم که علی گرامی ترین و عزیز ترین شفیع و واسطه به درگاه خداست!
با آرزوی بودنِ خشتِ خانهِ اش در بهشت!
عاقبت به خیرِ ولایتِ علی باشید!
#صراط_علی_مستقیم
