*قسمت ۳*
*حسین* شیرین شده بود و صفا داده بود به خانه!
اما هنوز به سخن نیامده بود.
آن روز، وقت نماز، خودش را رساند مسجد
ایستاد کنار رسول خدا رو به قبله.
پیامبر همیشه از دیدن او حال دیگری پیدا می‌کردند. *حسین* چشم دوخته بود به لب‌های رسول خدا که صدای تکبیر رسول‌خدا بلند شد. مسجد ساکت بود و نگاه پیامبر به صورت و لب‌های حسینش.
دوباره تکبیر گفتند، *حسین* تنها نگاه کرد...
هفتمین تکبیر رسول خدا بود که *حسین* برای اولین بار لب گشود و اولین کلامش شد: الله اکبر!
همین هم شد سنت خوبی برای راندن شیطان؛ هفت تکبیر پیش از شروع نماز!
🌀
نماز مجاهدت است و محراب نماز محل محاربه (جنگ) با شیطان و نفس.
و *راه حسین، راهی برای سعادت است*.
قیام برای خدا، جهاد با دشمن خدا، شکستن بت ظالمین و مستکبرین،
و آخرین نفس در دنیا؛ شهادت... *حسین* گونه... همه ی دار و ندار را بدهی، حتی علی اکبر؛
*حسین* چشم دوخته بود به مسیری که علی اکبر راهی شده بود.
همه ی یاران شهید شده بودند و مانده بودند بنی هاشم.
اول علی اکبر راهی شد و پدر نگاهش به شمشیر علی بود و صدای رجزهایش.
میان گرد و غبار میدان دل حسین به تکبیرهای علی خوش بود که... ناگهان دیگر...
*حسین* خودش را که بالای سر علی رساند، صورت که به صورت علی گذاشت... و زمزمه ها و صدایش دشت را پر کرد:
_پسرم...
هفت تکبیر تکرار شد وقتی که تمام داراییش را ناچیز دید در تقدیم به خداوند
#امیر_من
✍🏻نرجس شکوریان فرد
