#توصیف_موقعیت: شب تاسوعا محرم هزار و چهارصد، گلزار شهدا.
روحم مرده بود. دو ماه بود که عزیزترینمو از دست داده بودم. لباس مشکی پوشیدم چادرمو سر کردم و همراه بابا رفتم هیئت. کنار مزار یه شهید جوون نشستم و توی قسمت خانوما تنها بودم. اینقدر حال روحیم بد بود که توانایی گریه هم نداشتم. مات و مبهوت به روضه خوندن و گریه کردن بقیه نگاه میکردم.
مداح شروع کرد به خوندن روزه حضرت عباس همون موقع پرچم متبرک اوردن سمت خانوما، دونفر بودند که دو طرف پرچمو گرفته بودند و از بالای سر همه رد میکردند. صدای پس زمینه این صحنه شد روضه حضرت عباس و شرمندگیش چشمم افتاد به پرچم مشکی بزرگی که روش با رنگ قرمز و خط نستعلیق نوشته بود یا ابالفضل همون لحظه مداح گفت سقای دشت کربلا ابالفضل...
دیگه نفهمیدم چطوری دارم گریه میکنم، فقط میدونم اونقدری گریه کردم که بعدش چشمام تار میدید ولی دیگه قلبم سنگین نبود..
