ظهر بود تقریبا. شماره ای ناشناس افتاد روی گوشی ام. خانم محترمی خودش را معرفی کرد و گفت از اعضای روایتخانه هستند. خانم حسینی و دخترشان هر دو از اعضای روایتخانه بودند که نمی شناختمشان. پرسیدند: مهمان های امروز چند نفرند؟ حدس زدم شاید بخواهند نذری بیاورند. گفتم: به سی نفر نمی رسند. گفتند می خواهند برایمان سمنوی نذری بیاورند. سمنویی که ماجرایی دارد. پرسیدم: چه ماجرایی؟ گفتند: حتما الان کار دارید و دستتان بند است. عصر مراسم حدیث کسا داشتم. کارهایم را انجام داده بودم. گفتم: نه مشتاق شنیدنم. خانم حسینی که امروز خانم صامتی شناختشان و از اعضای کلاس قدیمی ایشان در قلمستان بودند و خودشان دوران جنگ کردستان بودند با همسرشان و داستان های زیادی دارند برای گفتن(به قول خانم صامتی) برایم ماجرای سمنو را اینگونه تعریف کردند: پارسال زمان ماجراهای بعد از مرگ مهسا امینی پسرشان و دوستانشان به نام حضرت زهرا سمنو می پزند و به اسم ایشان مزین می کنند و بین افراد مخالف پخش می کنند و کارهای فرهنگی دیگری در کنار آن. تصمیم می گیرند هر سال سمنو بپزند. امسال شب جمعه سمنو داشتند. می دانید که پخت سمنو چهل ساعت طول می کشد. پسرشان هماهنگ می کند که شهید گمنامی را بیاورند توی مراسمشان. برای اخر شب هماهنگ می شوند. خانم حسینی دوست و فامیل را خبر می کند که اخر شب آنجا باشند. اما؛ اذان مغرب شهید به خانه شان می رسد. کسی نیست. به جز خودشان و همسرشان و یکی دونفر از فامیل و فامیل دوری که از قضا مادر شهید است. توی آن خلوتی برای شهید عزاداری می کنند. مادرشهید، برای شهید گمنام نوحه سرایی می کند انگار پسرش باشد. اما؛ این شهید آن شهیدی نیست که پسر خانم حسینی هماهنگ کرده اند. راننده آمبولانسی هنگام اذان مغرب به مسجدی می رسد. می خواهد نماز بخواند. صدای روضه ای از خانه ای در آن نزدیکی می شنود با خودش می گوید تا نمازم را می خوانم شهید را ببرم اگر اهالی این خانه اهل شهید و شهادتند آنها هم از حضور شهید بهره ببرند. آمبولانس به نزدیکی خانه خانم حسینی می رسد پسرخواهرشان می گوید می شود شهید را بیاورید داخل. ما داریم سمنو می پزیم. می گوید: مگه اهلش هستید؟ می گوید: ما منتظر شهیدیم اصلا. راننده آمبولانس بعد از خواندن نمازش شهید را می برد. دل خانم حسینی و خانواده شان هم به دنبالش. پسر خانم حسینی پیگیر آن شهید می شود. می گویند. شهید به خواب سه نفر آمده و اسم و فامیلش را گفته و هر سه بعد از بیداری فراموش کرده اند. بنیاد شهید دفنش نمی کند. انگار شهید می خواهد شناخته شود. https://eitaa.com/dordaaaneh 🌱✨🌱✨🌱✨🌱✨

شب عملیات کربلای ۴ سوم دی سال۶۵ غواصهای گردان یونس

ساعت ۱:۲۰ به وقت شهادت حاج قاسم در گلزار شهدای کرمان دعاگویتان هستم❤️

دیشب توی این لحظات توی این موج جمعیت انگار یکی بهم می گفت یه اتفاقی می افته. چشم دیدن دوستداران حاج قاسمو هم ندارن.

کاش بچه ها رو در حال نقاشی ندیده بودم😔

دیشب مداح عادل رضایی بود، امشب شهید عادل رضایی.

شب از نیمه گذشته و مردم دوباره سرازیر شده اند به سمت حاج قاسم

با اینکه همه جا رو شستن😭

دیشب بعد از انفجار با دوقلوهاشون اومدن گلزار شهدا، میگه شهادت خانوادگی می‌چسبه! چه مفهومی میتونه داشته باشه جز این جمله پرمغز امام خمینی "بکشید ما را، ملت ما بیدارتر میشود!" #ما_ملت_شهادتیم 🔴 #بیداری_ملت 👇 @bidariymelat

روایت از کرمان؛ روایت از یک شهر مقاوم؛ - گفتم میشه ازتون فیلم بگیرم؟ + گفت نه. - گفتم عکس چی؟ + گفت نه. حالم خوش نیست. - گفتم صحبت هم نمی کنید؟ + گفت نه. من کارمندم با اونایی که خدایی اومدن صحبت کنید. - گفتم دارین چکار می‌کنین؟ + گفت دارم کیسه‌های خون رو آماده می‌کنم، بفرستم بخش فرآورده‌ها. - گفتم چرا حالتون بده؛ البته همه حالشون بده. + گفت دخترم تو تشییع سردار مصدوم شد. چند ماه دستمان بندش بود. امروز خبر را که شنیدم قلبم گرفت. - گفتم خدا قوت. چشمش نمناک بود ... https://eitaa.com/dordaaaneh ✨🌱✨🌱✨🌱✨🌱

پسرعمو بودند. به بیست و چهار ساعت نکشیده از پرکشیدنشان موکبی که در آن خدمت می کردند دوباره برپا شد. سر در موکبشان زده بودند این موکب در حادثه تروریستی مورخ۱۴۰۲/۱۰/۱۳ دو شهید و چهار مجروح تقدیم نظام، رهبری و مکتب حاج قاسم نموده است. https://eitaa.com/dordaaaneh ✨🌱✨🌱✨🌱✨

دلم نمی خواست بروم کرمان. حال مسافرت نداشتم. آن هم با اتوبوس. آن هم بدون رفیق هایم با دوتا رفیق دور که فقط سلام و علیک باهاشان دارم. اما باز زنگ زد و گفت یه کاری کن که بری. گروه والدین دبیرستان میرداماد را باز کردم و توی دلم گفتم من تلاشی نمی کنم. حاج قاسم اگر مرا طلبیده ای این بچه امتحان نداشته باشد. نه که از آن مادرها باشم که درس بچه خیلی برایشان مهم است. عرشیا در کل سال تحصیلی فقط یک شب درس می خواند. شب قبل امتحان ریاضی ترم که آن هم اگر من نباشم و ننشینم به درس دادن از پایه که این دایره است و این مثلث و این ضلع و این ارتفاع و بعد برسم به هم نهشتی مثلث ها درس نمی خواند. امسال هم که سال انتخاب رشته اش. دقیقا روز سالگرد حاج قاسم امتحان ریاضی داشت. طلبیده نشده بودم. زنگ زدم گفتم که نه. شب توی اسنپ بعد از یک روز پرمشغله وقتی به خانه برمی گشتم. نوتیفیکیشن بله آمد روی گوشی ام. همه را بسته ام. حتی پیامک ها را. این یکی قسردررفته. بازش کردم. امتحانات به دلیل تقاضای والدین برای آماده تر شدن بچه ها برای امتحانات دقیقا پنج روز عقب افتاده بود. حاج قاسم طلبیده بودم. با اینکه حتی جزو آن والدینی که درخواست عقب افتادن امتحانات را داشتند هم نبودم. اما باز هم دلم نمی خواست با اتوبوس بروم. همسرم هم راهی شد و ان دو تا دوست هم همسفرم شدند. اولین تلنگر راجایی خوردم که نزدیک در ستاد عتبات عالیات که برای بازدید رفته بودیم. خانمی شیرازی دیدم به نام خاطره. نوزاد سرماخورده ای به بغل داشت و دخترکی در دست. یاد سرما خوردن های بچگی های عرشیا افتادم. دقیقا همین طور بود.من اگر بودن توی این هوا اصلا خودم را آواره کرمان نمی کردم توی این شلوغی و سرما. شنیدم خاطره به رفیقش می گفت برای حاج قاسم خط و نشان کشیده که جوابش را بدهد. گفتم: مگه اومدی اینجا حاجت بگیری؟ گفت: پس دیوونه ام با بچه مریض اومدم؟ صحبت های فنی مهندس را درباره بازسازی گنبد و ستون ها شنیدیم. برایمان فیلم گذاشتند از حاج قاسم در اتاق تربت که حاجی حالش دگرگون بود و اشک می ریخت سرش روی محفظه تربت اصلی بود که از کنارش نوشته شده dep:6 یعنی تربت از عمق ۶ متری. دل توی دلم نبود. ما را هم می برند توی اتاق تربت؟ وصفش را قبلا از یکی شنیده بودم. کسی را راحت آنجا راه نمی دهند. به لطف هماهنگی دوستان توانستیم برویم داخل. حاج قاسم انگار طلبیده بودم که بیایم اینجا کربلا. مهندس روضه خوان شده بود: تا آخرین نفس نفسم باش یا حسین من بی کسم همه کسم باش یا حسین گریه می کردیم. شانه هایمان با دلهایمان تکان می خورد. آمده بودیم کربلا. قسمت شده بود بیاییم کربلا. این را مطمئن شدم. وقتی که شام غریبان سیزدهم دی پایم را گذاشتم توی گلزار. هنوز رد خون شهدای انفجار ظهر روی زمین بود. مردمی که دیده بودمشان و باهاشان حرف زده بودم و حالا نمی دانستم کدام زنده هستند و کدام شهید و کدام مجروح خیلی مظلوم بودند. تا نزدیک صبح گلزار بودم. داستان نویس خوبی نبودم ولی می توانستم خودم را و احساساتم را بگذارم کنار و مثل یک دوربین باشم. بشوم چشمی که بقیه هم بتوانند با آن ببینند. عکس می گرفتم. فیلم می گرفتم. حاج قاسم قسمتم کرده بود بیایم که راوی باشم. راوی کربلای کرمان. https://eitaa.com/dordaaaneh 🌱✨🌱✨🌱✨🌱

اولین بار است که خانواده ای در یک روز ۸ تا شهید می دهد. مادر را بین بچه ها دفن کرده اند.لیست شهدا را که نگاه می کنی همین طور پشت سر هم نوشته شده سلطانی نژاد.

وصیت نامه حاج قاسم را خواندی مریم جان انگشت اشاره ات را بالا آوردی و سه بار از زبان حاج قاسم به ولله قسم خوردی که اگر این خیمه برپا نماند چیزی از بیت الله الحرام، حرم رسول الله، کربلا و نجف و کاظمین وسامرا و مشهد باقی نمی ماند. رجز خواندی و چه خوب سربازی بودی دختر جان عزیزت را فدا کردی پای این خیمه خون تو خیلی کارها می کند با دل ها https://eitaa.com/dordaaaneh ✨🌱✨🌱✨🌱

یکی از پسرعموهایی که با هم شهید شدند......نگاهش آدمو آتیش می زنه.😔😔😔😔

از بیست و هشت سال پیش دی ماه برای من غم انگیز شد. حالا غم انگیزتر. امشب سالگرد پدرم هست. لطفا به فاتحه ای روح عزیزش رو مهمان کنید. 🥀🥀🥀🥀🥀

📌#روایت_کرمان «ما پنج تا» 🍂یکی یکی از گروه ما پنج تا لفت دادند. فقط من ماندم. _ نمتز _چی؟ _نماز نماز استیکر خنده _ وای یادم رفت بخونم. میتونم شب قضاشو بخوونم _آره میتونی. برای صدمین بار پروفایل فاطمه را باز می کنم و خیره می شوم به صورتش که وقتی می خندید گونه هایش چال می افتاد. تازه چسب بینی اش را برداشته بود. می گفت باید خیلی مراقب باشم که چیزی نخوره به بینی ام. دردش وحشتناکه. 💥یک لحظه فکر می کنم به آن انفجار وحشتناک. درد کشید یا نه؟ همان لحظه های اول رفت یا طول کشید رفتنش؟ شاید اگر سه هفته پیش شهید نیاورده بودند توی مدرسه فاطمه نرفته بود گلزار. 🥺از کنار تابوت شهید گمنام تکان نمی خورد. از همان روز حال و هوایش عوض شد و گروه ما پنج تا را زد برای اینکه نماز خواندن را به هم یادآوری کنیم. نه که تارک دنیا شده باشد. فاطمه آدم مردن نبود. تازه کتاب کنکور خریده بود. آن روز توی مراسم گارد پرچم مدرسه می خواست خودش پرچم را ببرد بالا. من توی فکر این بودم که می تواند هم درس بخواند هم عروس بشود ولی او شهید شد. انگار این بهتر ازش برمی آمد. پرچم یک کشور را برده بود بالا. بچه ها دل و دماغ ندارند. چند روز دیگر باز می آورمشان توی گروه. شاید شدیم ما پنجاه تا یا ما پانصدتا یا ما پنج هزارتا... 📝زینب عطایی 🥀شهید فاطمه نظری _____ 📌کانال روایت کرمان، روایتی متفاوت را برای شما دارد ✉️دوستان خود را به این کانال دعوت کنید👇 🔗https://eitaa.com/revayat_kerman

امروز نوبت ما شده که قدمی برداریم. از صبح بعد از اذان خوابم نمی برد. بالاخره روز ما هم رسید. دست و پاهایمان را بسته بودند و جلوی چشمانمان بچه می کشتند به چه راحتی، مدرسه می زدند به چه آسانی، بیمارستان هدف می گرفتند به بی خیالی. دست هایمان بسته بود. عکس و فیلم ها را می دیدیم و اشک می ریختیم. مجبور بودیم برویم و بیاییم و سرمان به کار خودمان باشد و زندگی معمولی مان را بکنیم. اما یکهو صبح که از خواب بیدار می شدیم دلمان می خواست وسط آن خرابه ها باشیم، پیش آنها. کمکی اگر توانستیم اگر هم نه با آنها بمیریم. امسال ماه رمضان قران نخوانده ام، دعا نخوانده ام، شب های قدر نداشته ام. آیه ای به یاد ندارم که برایش بارقه بنویسم. ولی قران خواندن ان کودک غزه ای روی تل خاک بارقه ای بر دلم افکنده که خاموش نمی شود. از هیچ چیز بهتر است، اینکه لباس های تمیزت را بپوشی و بروی توی خیابانهایی که از خون حسین سرسنگی ها امنیت دارد و شعار بدهی و بعد برگردی توی خانه و مشغول پختن افطار بشوی. نه نه این طوری بهش نگاه نکن، یادت هست گفت فریاد انتقام شما سوخت موشک است. سوخت برسانید. سوخت برسانید برای نجات بچه ها. به هرکس که انسان است و دلش به درد آمده بگویید بیاید. امروز نوبت ما شده که قدمی برداریم. ✍زینب عطایی #روز_قدس #سوخت_موشک #طوفان_الاحرار

نصفه شبی خواب از سرم پریده. خواب از سر جهان پریده. هی زل می زنم به این عکس. دانشجویان مسلمان هاروارد نماز می خوانند و دانشجویان مسیحی از آنها در برابر پلیس با سلاح چفیه فلسطینیها حفاظت می کنند. اسرائیل در همین شش هفت ماه ۱۴۰۰۰ کودک کشته است. باید مادر باشی تا بدانی مرگ هر کودک یعنی فروریختن کاخ آرزوها، یعنی تمام شدن برای همیشه. آن وقت چهارده هزار از حالت عدد به حروف درمی آید. زنده می شود. جلوی چشمت دست و پا می زند. برای اولین بار می خندد. راه می رود. دلت برایش ضعف می رود. حرف می زند. شیرین زبانی می کند. مدرسه می رود. هر کودک فلسطینی در یکی از این مرحله ها برای همیشه از پیش مادرش رفته است. گاهی مادری بیشتر از چند پاره تنش را داده. فقط یک جا در تاریخ داشتیم که عده ای نماز می خواندند و عده ای از آنها محافظت می کردند که مورد هجوم دشمن قرار نگیرند. آنجا هم کودکان را با افتخار کشته بودند ولی آدمهایش از جنس ما نبودند که با کشته شدن کودک دنیایشان تمام شود. شاید مردم فلسطین امروز شبیه ترین به آنها باشند.کودکانشان را می دهند، گریه می کنند ولی سرخم نمی کنند. آنها ایستاده اند که خواب این چنین از سر جهان پریده. مثل همان یگانه تاریخ که دوباره تکرار شده. غبار معاویه ای زمان دارد از بین می رود. یزید رسوا شده است. این عکس زیباترین جلوه کربلاست. امام حسین گفت اسبت را بردار و فرار کن تا از زمره کسانی نباشی که فریاد مظلومیت ما را شنیدند و یاری مان نکردند. برو جایی که صدای مظلومیت ما را نشنوی. اگر نمی خواهی به این ندا لبیک بگویی سفینه ای نیاز داری برای رفتن به فضا. زمین را ندای مظلوم فراگرفته است.

آقای رئیس جمهور همین امروز ظهر با رفقا نشسته بودیم و داشتیم درباره انرژی کلمات حرف می زدیم. عده ای موافق بودند و عده ای مخالف. نمی دانم آنهایی که مخالف بودند حالا که فیلم دوربین مخفی سقوط بالگردت را می بینند نظرشان فرق می کند یا نه؟ آقای رئیس جمهور اولش که خبر سقوط بالگردت را شنیدیم دوسه تا نوجوان که از فیلترینگ ناراضی بودند گفتند خدایا شکرت. فکر می کردند تو که نباشی اینستا و یوتیوب رفع فیلتر میشود. تو همانقدر که خستگی ناپذیر کار می کردی حتی در خانه های ما طرفدارانت هم غریب بودی. حالا نشسته ام و کلیپ های طنز مسخره ای که تو بزرگوارانه از کنار آن میگذشتی را دوباره نگاه می کنم. آنجا که غذای ساده هیئتت را مسخره می کردند و می گفتند از هیئت بغلی قرض کرده ای و مخلوط بوده و تو با متانت گفتی اگه مخلوط هم بوده تبرکی امام حسین است یک جور دیگری مظلومیتت دلم را می سوزاند. یادم می افتد به روزهای انتخابات که به خاطر جواب دادن به توهین یک نفر با بدرقه فحش های ناموسی یکی از مادران از گروه کلاس فرزندم لفت دادم و بقیه مادرها که جرئت حرف زدن نداشتند در پی وی دلداری ام دادند و گفتند طرفدار تو هستند ولی جرئت نمی کنند حرف بزنند. یادت هست چقدر همه به همدیگر می گفتیم به شما ناهار دادن؟ و می خندیدیم. تو نگران ناهار خوردن کارگرها هم بودی. روسفیدمان کردی با شهادتت با اینجور رفتنت با سخت کار کردنت با آخرین کلیپت در صحبت با آن پیرمرد روستایی یادت هست دغدغه حلال بودن رای ات را داشتی. رای ما حلالت دکترجان. ✍زینب عطایی

عکس بالگرد رئیس جمهور را گذاشته ای که موی دختران به آن پیچیده و به زیرش کشیده است. بعد جمله ای گذاشته ای که تو جهانی را به خون آلودی پس انجامت نیز چنین خواهد بود؟ چند کلمه ای با تو حرف دارم. خبر اعدام قاتلان در سال ۶۷ را شنیده ای ولی از مردمی که آن قاتلان به جرم ریش داشتن یا چادری بودن به رگبار می بستند خبری نداری؟ خاطرات مادران و پدرانی که بچه هایشان در کمپ اشرف گرفتار بوده اند را نشنیده ای؟ چطور دروغ پدر مهسا که گفت دخترم برای یک سرماخوردگی ساده دکتر نمی رفت و بعد مشخص شد جراحی داشته و دارو مصرف می کرده را در کشته شدن جوانان در جریان زن زندگی آزادی موثر نمی بینی؟ چطور استفاده نکردن پلیس از اسلحه جنگی که موجب کشته شدن حدود هفتاد پلیس و بسیجی در این جریان شد را به یاد نمی آوری؟ چطور قتل صبر آرمان علیوردی به دست هفتاد نفر از همفکران مدعی آزادی ات را به یاد نداری؟ چطور قتل های مشکوک جوانان را که هیچ کس گردن نگرفته است را به نظام نسبت می دهی و به این فکر نمی کنی که آن جوانان خوش چهره انتخاب شدند تا کشته شوند تا خون تازه به فتنه زن زندگی آزادی تزریق شود؟ چطور کشتار وحشیانه پانزده هزار کودک در فلسطین را به روی خود نمی آوری؟ چرا برخوردهای وحشیانه پلیس آمریکا و اروپا در خیزش دانشجویانشان خشمت را برنمی انگیزد؟ چرا همزمان با شیرینی پخش کردن اسرائیلی ها برای کشته شدن رئیس جمهور کشورت شادی می کنی و می مینوشی؟ چرا علیرغم این همه استوری هایی که می گذاری بر علیه امنیت روانی کشورت هنوز آزادی؟ می دانید حتی یکی از این استوری ها در کشور دوست و همسایه ترکیه و در اروپا و در آمریکا باعث ساقط شدن سلبریتی ها می شود چه برسد به مردم عادی؟ آزادی به معنای واقعی کلمه در هیچ کجای جهان وجود ندارد. در جست و جوی این آزادی بی حد و مرز به کشورتان پشت پا نزنید. در عزای کشورتان همسو با دشمنان کشورتان هلهله نکنید. سرانجام آیت الله رئیسی رسوایی نبود، شهادت حین خدمت بود در شب میلاد امام رضا. هشتمین رئیس جمهور بود با میلاد امام رضا شروع کرد و با میلاد امام رضا رفت. او مزد خادمی اش را گرفت و به جایگاهش رسید. مردم فقط شماها نیستید، خیل عظیمی از مردم عزادارند. مردم دنیا با هموطنانتان همدردی می کنند، شما هم به رسم ادب حداقل سکوت کنید. ✍زینب عطایی https://eitaa.com/dordaaaneh

بسم الله الرحمن الرحیم رویداد پیشرفت، روز اول / زینب عطایی به برادرم می‌گویم هفت‌و‌نیم صبح باید سر خیابان آیت‌الله خراسانی باشم. خیابانی تازه احداث شده که جایش را دقیق نمی‌دانستیم. قرار است راوی رویداد هنری سه‌روزۀ روایت پیشرفت باشم. اسپانسر برنامه مجتمع فولاد مبارکه است و اجراکنندگان هنرمندان گرافیست هستند. موضوع رویداد فرهنگ کار و تولید است. برادرم مرا می‌رساند. کسی را نمی‌شناسم به جز آقای مجلسی، دبیر مجمع طراحان آیه. سر خیابان عده‌ای ایستاده بودند. گفتم: «عه همین جاست آیت‌الله خراسانی، آقای مجلسی اونجا ایستاده.» برادرم گفت: «خب پس علما همه جمعند. فقط آیت‌الله عطایی کم بود که رسید.» همین حرفش باعث می‌شود که بعداً از آقای مجلسی بپرسم از نوادگان علامه مجلسی هست یا نه و حدسم درست از آب در‌می‌آید. سوار اتوبوس می‌شویم و راه می‌افتیم برای بازدید از مجتمع فولاد مبارکه در 75 کیلومتری جنوب‌غربی اصفهان. جو دوستانه‌ای بین بچه‌های گرافیست وجود دارد. جوان هستند و نوجوان. چند سالی هست که با هم مرتبط اند. با هم بزرگ شده‌اند انگار. رویدادهای کشوری زیادی شرکت کرده‌اند و با موضوعاتی چون فرزندآوری، برای ایران، 25 آبان و..... پوستر تولید کرده‌اند. در این رویدادها با راهبری اساتید هنرمندتر و باتجربه‌تر شده‌اند. اساتید این رویداد محمدرضا دوست‌محمدی، حامد مغروری و مجتبی مجلسی هستند. این اطلاعات را از گپ و گفتی که توی اتوبوس با بچه‌ها می‌زنم به دست می‌آورم. جلوی ساختمان مرکزی فولاد از اتوبوس پیاده می‌شویم. ساختمانی بتنی که ثبت ملی شده و با همۀ عظمتش وقتی در ماکت فولاد دنبالش می گردیم جزء کوچکیست از مجموعۀ بزرگ فولاد مبارکه. صبحانۀ مفصل فولاد با کثرت عکاس‌ها و فیلم‌بردارها همراه می‌شود، حتی یک نفر با تمام قوا بوم ضبط صدا را روی سر بچه‌ها حرکت می‌دهد. قرار است سؤال‌هایمان را بپرسیم؟ بفهمیم چرا فولاد و صنایع سنگین دست از سر آب زاینده‌رود برنمی‌دارند؟ چرا آلودگی هوا برایمان به ارمغان می‌آورند؟ و علامت سؤال‌های زیادی که در ذهنمان وجود دارد. اولین قسمتی که از آن بازدید می‌کنیم. تصفیه‌خانۀ پساب 9 شهر اطراف است. فولاد فاضلاب شهرهای دور و اطرافش را می خرد و در سیستمی عظیم و پیچیده تصفیه می‌کند و آب زلالی که در انتها به دست می‌آید را برای مصرف صنعتی و آبیاری فضای سبزش به کار می‌برد. قسمت بعدی قسمتی است که سنگ آهن را به گندله تبدیل می کند. سقف سوله هفتاد متر ارتفاع دارد و خط تولیدی به طول یک و اندی کیلومتر را در طبقات مختلف در خود جای می‌دهد. در نورد گرم، کارگران مشغول نبردی گرم هستند. شمش‌های فولاد با دمای بالای 1000 درجه با همان آب تصفیه‌شده خنک می‌شوند و با غلطک‌ها صاف می‌شوند و ضخامتشان کم می‌شود و طولشان زیاد. در آخر کلافی از ورق فولادی تحویل می‌دهد. در نورد سرد ورقه ها با کشش و فشار باز هم نازکتر می‌شوند. خط تولید ورق‌های گالوانیزه و رنگی و قلع اندود آخرین بخش‌های کارخانه است که از آن بازدید می‌کنیم و محصولات نهایی را تحویل می‌دهد. سخنرانی مدیر مجتمع فولاد برای گرافیست‌ها برنامۀ بعدی است. آقای مدیرعامل صحبت هایش را با تعریف هنر از کالینگوود آغاز می کند: «هنر دارویی است برای ناگوارترین بیماری بشر یعنی ناآگاهی.» بعد برایمان فولاد را می شکافد: فعالیت هایش و اینکه چرا اینقدر مورد هجمه قرار می گیرد. از اقتصاد فولادی که می‌تواند جایگزین اقتصاد نفتی بشود. موضوعاتی مثل مصرف آب توسط فولاد و اقداماتش در راستای مسئولیت‌های اجتماعی. صحبت‌های دکتر طیب‌نیا نه تنها سوالات بچه‌ها را جواب می‌دهد، بلکه ترغیبشان می‌کند به تصویر افتخارات فولاد. به قول استاد مغروری فولاد مجموعه‌ای است که روایت پیشرفت در آن غل می‌زند. یکهو می‌آییم جایی که فکر می‌کردیم منشأ آلودگی اصفهان است؛ ولی می‌فهمیم در زمان آلودگی و وارونگی هوا، هوایش از اصفهان سالمتر است و گونه های مختلف برندگان مهاجر از کشورهای دیگر به استخرهای مصنوعی‌اش مهاجرت می‌کنند. عصر وقتی سوار اتوبوس می‌شویم، آدم‌های دیگری هستیم. شگفت‌زده از دیدار با یکی از صنایع مادر کشور و درک موفقیت‌هایش و ابطال ضدروایت‌هایی که درباره‌اش شنیده بودیم. گرافیست‌ها قرار است با زبان تصویر شگفتانه‌های امروز را برای مردم به تصویر بکشند.

رویداد پیشرفت روز دوم / زینب عطایی وصلۀ ناجوری هستم در جمع گرافیست‌ها. دیروز همگی بازدیدکنندگانی بودیم از مجتمع فولاد مبارکه ولی امروز همگی مشغول طراحی هستند. و منی که از اصطلاحاتشان سر در نمی‌آورم: شارپ، شات، لاین آرت و.... احساس غربت می‌کنم. دیر رسیده‌ام. بچه‌های گرافیست در سالن جلسات مجتمع فولاد مبارکه دور هم جمعند. صندلی‌ها پر است. با اعتماد‌به‌نفس می‌روم و در غیبت مدیرعامل به جای آن می‌نشینم شاید اگر مدیرعامل آنقدر خاکی و صمیمی نبود چنین جرئتی نمی‌کردم. البته دلم می‌خواهد نزدیک اساتید باشم و شاهد مشاوره دادنشان به بچه‌های رویداد. جو گرافیکی مرا هم می‌گیرد. طرحی که دیروز با توجه به جملۀ «روایت پیشرفت در فولاد غل می‌زند»زده بودم را رویم نمی‌شد به استاد دوست‌محمدی نشان بدهم. استاد مجلسی هم که به قول خودش نقش پلیس بد را ایفا می‌کند و طرح‌های بچه‌ها را یکی پس از دیگری می‌فرستد هوا، اصلاً به صفحه‌ام نگاه نمی‌کند. لبخند ژکوند می‌زند و تلفنش را جواب می‌دهد. طرح را می‌برم و به استاد مغروری نشان می‌دهم. با تواضع و دقت نگاه می‌کند. می‌گوید می‌شود دیگ را تبدیل کرد به آتشفشانی که این کلمه‌ها از آن فوران می‌کند. از این که استعداد بالقوه‌ام جدی گرفته شده احساس سرور می‌کنم. صدایم را صاف می‌کنم و می‌گویم در راستای ظرفیت مجتمع فولاد برای تبدیل اقتصاد نفتی ایران به اقتصاد فولادی من ایده‌ای دارم که نقشۀ ایران را طراحی کنیم محصور شده در زره فولادی. استاد می‌فرماید: «اون دیگه میره تو بحث‌های نظامی.» بس است. باید بیفتم دنبال بچه‌ها و ایده‌هایشان. طرح یکیشان چشمم را می‌گیرد. دارد طرح سفره‌ای سنتی و ریزنقش را به استاد دوست‌محمدی نشان می‌دهد. المان‌های حرم امام رضا هم در آن کار شده است. می‌پرسم: «مخاطب چطور باید بفهمد این طرح یک سفره است؟» می‌گوید: «واقعاً سفره است.» - یعنی پوستر نیست؟ - نه طرح سفرۀ پارچه‌ای است و چاپ هم شده. حالا می‌خواهد چنین طرحی با مضمون مجتمع فولاد و نقشی را که در سفرۀ مردم ایران دارد طراحی کند. شاید داستان این طرح زمانی به ذهنش رسیده که در بازدید دیروز متوجه شدیم فولاد20 برابر کشاورزی بازدهی دارد و علاوه بر آن کشاورزان را آموزش می‌دهد برای مصرف بهینۀ آب. خانم احمدی و خانم دباغ از اهواز آمده اند و بسیار خبره اند. در طرح پر جزییات خانم دباغ کلمه تحریم بین چرخ دنده های صنعت خرد می شود. کارگر در نگاه خانم احمدی از ضرب المثل از تو حرکت از خدا برکت الهام گرفته از روی گل ها و چرخ دنده ها اوج می گیرد و به فضا می رود. آقایان تیموری و مظفری از مشهد آمده اند. لباس فرم فولاد را در دستان آقای تیموری می بینم می گویم می خواهید باهاش عکس بگیرید واسه پوسترتون؟ می‌فهمم که می‌خواهند به آیه لیس للانسان الا ماسعی لباس کار بپوشاند. از ترس واکنش اساتید همراهی‌شان نمی کنم. خانم میرسعیدی و همسرشان با هم مشغول ایده‌پردازی هستند. خانم‌ها نصر و محققیان و اسدی با نرم افزار ایلستریتور مشغول تایپوگرافی‌اند. در رواهروی بین میز راه می‌روم و نگاهی می‌اندازم روی برگه‌های بچه‌ها. برمی‌گردم و مثل دانش آموزانی که چغلی بچه ها را به معلم می‌کنند به استاد مغروری می‌گویم والا من روی هر برگه‌ای نگاه می‌کنم یه کلاه ایمنی کشیده شده. استاد داد می‌زند: «همتون کلاه نکشینا.» لبخندی می‌زنم از سر غرور. یکی از آقایان نشسته است گوشه‌ای و گعده گرفته و به دوستانش توصیه می کند که ایده‌هایتان را به اساتید نشان ندهید. به خودتان استرس وارد نکنید. بروید طرحتان را بزنید. ترجیح می‌دهم بروم سراغ یکی از بچه‌ها که طرحش تایید شده و مشغول است. سمانه کریمی طرح کارگر ایرانی را می‌کشد، کلاه ایمنی بر سر و چونان سیاوش سوار بر اسب سیاه که از دل آتش می‌گذرد. سمانه معجونی از مهندسی کامپیوتر، فوق گرافیک و دکترای رسانه. بعد از علاقه اش به داستان‌نویسی می‌گوید و دوره هایی که گذرانده و داستان‌هایی که نوشته و بزرگ شدنش با هری پاتر. بعد از ناهار انرژی چرخیدن ندارم می‌نشینم به نوشتن. دارم می‌نویسم که یکی از بچه‌ها دارد سر طرح‌هایش با استاد مغروری و استاد مجلسی چانه‌زنی می‌کند. طرح‌هایش رد شده‌اند. می‌پرسم ببینم طرح‌تان را. لوله‌های اکسیژن است که در لوگوی فولاد طراحی شده. اشاره دارد به تأمین اکسیژن بیمارستان‌ها در دوران کرونا توسط فولاد. طرح جالبی است از استاد مغروری دلیل رد طرح را می پرسم. می گوید: «دونفر دیگر دارند همین ایده را کار می کنند.» سکوت این سالن را فرا نمی‌گیرد. همان‌طور که شلوغ می‌کنند طرح می‌زنند. معدود افرادی به سکوت مشغول کارند. با چشم دنبال استاد دوست‌محمدی می‌گردم. چند ساعتی هست نمی‌بینمش. حتماً رفته برای استراحت. بلند می شوم. استاد ته سالن در کنجی نشسته و همچنان خستگی‌ناپذیر مشاوره می‌دهد.

رویداد تا ساعت پنج عصر ادامه دارد. از استاد مجلسی اجازه می‌گیرم و ساعت 4:15 از ساختمان فولاد می‌زنم بیرون. خستگی دلپذیری دارم.